Το ταξί, το περιπολικό, το κράτος και ο πολίτης

Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξαν οργισμένες αντιδράσεις για όσα έγιναν έξω από το ΑΤ στους Αγίους Αναργύρους.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συνειδητοποίηση του προβλήματος της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών.

Ή μόνο στην εμφανή αδυναμία της Πολιτείας να χαράξει πολιτική και να εφαρμόσει αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Κυρίως στέκομαι σε αυτή τη φράση που συμπυκνώνει την ουσία της σχέσης του κράτους με τον πολίτη σήμερα: «Το περιπολικό δεν είναι ταξί».

Σε μια στιγμή ανάγκης, μια γυναίκα που είχε απόλυτη ανάγκη την βοήθεια του κρατικού μηχανισμού, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου κυριολεκτικά, εισέπραξε αυτή την απάντηση.

Και λίγο μετά δολοφονήθηκε.

Δηλαδή, εάν υπάρχει μία πραγματικά κρίσιμη στιγμή στη ζωή κάποιου που το κράτος πρέπει να σταθεί δίπλα του, για τη συγκεκριμένη γυναίκα ήταν αυτή.

Και το επίσημο κράτος την αντιμετώπισε απαξιωτικά.

Και μετά έχασε τη ζωή της.

Άλλη μία φορά που το κράτος αποδείχθηκε τραγικά κατώτερο των περιστάσεων, απογοητεύοντας τους πολίτες που χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτό, με τις τραγικές συνέπειες που μπορεί κάτι τέτοιο να έχει για την ομαλή λειτουργία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής.

Γιατί το ίδιο κράτος που τον αφήνει απροστάτευτο, ακόμη και την ύστατη στιγμή, δεν έχει πρόβλημα να κάνει επιδείξεις δύναμης σε κάθε διαδήλωση.

Να παρατάσσει συχνά περισσότερους αστυνομικούς από διαδηλωτές.

Να είναι έτοιμο να σε κυνηγήσει εάν καθυστερήσεις μια δόση από τις φορολογικές και ασφαλιστικές σου υποχρεώσεις.

Αλλά, όταν το χρειάζεσαι και μπορεί η ζωή σου να κρέμεται από το εάν θα παρέμβει ή όχι, είναι απλώς κάπου αλλού.

Σε ειρωνεύεται.

Σαν να σου λέει κατάμουτρα ότι κάνεις μεγάλο λάθος να θεωρείς ότι είναι εκεί και για να σε εξυπηρετεί και όχι μόνο για να σε φορολογεί ή να σε καταστέλλει.

Είναι το ίδιο κράτος που σου λέει, «η υγεία είναι δωρεάν, αλλά για να χειρουργηθείς πρέπει να πληρώσεις το νόμιμο φακελάκι».

Το ίδιο κράτος που σου τάζει δωρεάν παιδεία για να σε σπρώξει στα φροντιστήρια.

Το ίδιο κράτος που όταν έρχονται οι πλημμύρες και οι φωτιές σου λέει «κάνε και ιδιωτική ασφάλιση γιατί μέτρα επί της ουσίας δεν μπορώ να πάρω».

Το κράτος σε δείχνει με το δάχτυλο διαρκώς, αλλά το ίδιο δεν απολογείται ποτέ για τα δικά του λάθη και τις δικές του ανεπάρκειες.

Ένας κράτος το οποίο δεν εμπνέει καμιά εμπιστοσύνη στον πολίτη και του γεννά ένα αίσθημα βαθιάς ανασφάλειας.

Μιας ανασφάλειας, που δημιουργεί επικίνδυνες συνθήκες στις οποίες ελλοχεύει ο κίνδυνος να διαρραγεί το κοινωνικό συμβόλαιο. Και η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με μερικές καρατομήσεις στελεχών, ούτε καν με μια ακόμη θυσία υπουργού, από αυτές που εσχάτως τις έχει εύκολες ο πρωθυπουργός.

Μιας ανασφάλειας που δεν θα ξεπεραστεί απλώς με το να βλέπουμε περισσότερους αστυνομικούς στο δρόμο.

Ούτε με μια ακόμη αναθεώρηση του ποινικού κώδικα.

Γιατί ο πολίτης δεν θέλει απλώς να «βλέπει» σύμβολα του κράτους στους δρόμους και αυστηρούς νόμους που εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Θέλει να αισθάνεται ότι το κράτος κάνει τη δουλειά του και λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας. Ότι λύνει προβλήματα έστω και μικρά, συμβάλλοντας στη βελτίωση της ζωής του. Ότι είναι εκεί όταν πρέπει. Ότι δεν εγκαταλείπει τους πολίτες, δεν τους αντιμετωπίζει εχθρικά ή σαν υπηκόους.

Διαφορετικά όσες εξαγγελίες «υψηλής πολιτικής» και εάν γίνουν, το ρήγμα απλώς θα βαθαίνει.