Η Λόρι Άντερσον για την κληρονομιά του Λου Ριντ: «Δεν ήταν θυμωμένος, ήταν απλά ο Λου Ριντ»

Ο διάσημος, «αγκαθωτός» τραγουδιστής του Heroin πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κυνηγώντας συγκινήσεις μέσω των πολεμικών τεχνών. Με μια νέα κυκλοφορία ambient μουσικής που ηχογραφήθηκε για να συνοδεύσει συνεδρίες tai chi, η επί χρόνια σύντροφός του, Λόρι Άντερσον, συνεχίζει να ρίχνει φως σε μια πλευρά του rock-and-roll ειδώλου, που το κοινό σπάνια έβλεπε.

Ήταν πάντα κάπως προφανές ότι η σκωπτική περσόνα και τα παραβατικά καμώματα του Λου Ριντ κάλυπταν μια ευαίσθητη ψυχή. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που δραπέτευσε από τα αποβλακωτικά προάστια του Λονγκ Άιλαντ της δεκαετίας του 1950, βρήκε μια θέση στο Warhol Factory και στη συνέχεια βοήθησε στην επανάσταση του ροκ εν ρολ, αφηγούμενος τις ιστορίες των πρεζάκηδων, των drag queens, των street hustlers και άλλων κατοίκων του υποκόσμου της Νέας Υόρκης, πρώτα ως ηγέτης των Velvet Underground και στη συνέχεια ως σόλο καλλιτέχνης.

«Τον έφτιαξε αργά τη νύχτα βγάζοντας το μικρόφωνο έξω από το παράθυρο και επεξεργαζόμενος όλους τους ήχους του ποταμού Hudson»

Photo: Flickr

«Παρ’ όλη την επιθετική του τοποθέτηση και την ενίοτε πραγματικά κακή του συμπεριφορά, ο Λου Ριντ ήταν πάνω απ’ όλα ένας μεταφορέας ενσυναίσθησης. Βοήθησε τους υπόλοιπους να καταλάβουμε πώς είναι να βρίσκεσαι στις παρυφές της κοινωνίας ή πέρα από αυτές« γράφει ο Mike Hogan στο Vanity Fair και συνεχίζει:

«Η περσόνα του έκανε πάντα εντύπωση, ειδικά από τη στιγμή που ήταν πανταχού παρών στη Νέα Υόρκη μέχρι τον θάνατό του, το 2013 σε ηλικία, 71 ετών. Τον συνάντησα μερικές φορές και ήταν πάντα αρκούντως γκρινιάρης. Τη μία φορά που του πήρα συνέντευξη, για αυτό το περιοδικό, μου έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν νομίζω ότι προσβλήθηκε από κάτι που είπα. Ήταν απλά ο «Λου Ριντ». Προφανώς, κολακεύτηκα».

 Ακούστε το Gentle Breeze

Μια χαρούμενη μεσοδυτική και ένας βροντώδης Νεοϋορκέζος

Αν κάποιος μπορούσε να αναδείξει την πιο ήπια πλευρά του Λου Ριντ, αυτή ήταν η σύζυγος και σύντροφός του επί 21 χρόνια, Λόρι Άντερσον. Γνωστή μουσικός και καλλιτέχνης παραστάσεων, η Άντερσον είναι τόσο χαρούμενη μεσοδυτική όσο ο Ριντ ήταν βροντώδης νεοϋορκέζος. Και οι επιλογές που έχει κάνει ως θεματοφύλακας της κληρονομιάς του Ριντ λειαίνουν αργά και σταθερά τις άκρες της εικόνας του κακού παιδιού.

Σύμφωνα με την Άντερσον, ο Ριντ αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς του τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του στην εξάσκηση του τάι τσι. Πέρυσι, η Άντερσον δημοσίευσε το βιβλίο The Art of the Straight Line (Η τέχνη της ευθείας γραμμής), το οποίο συγκεντρώνει τους προβληματισμούς του Λου για τη φόρμα μαζί με μαρτυρίες από πολλούς δασκάλους, μαθητές και φίλους του.

Από τις πιο οδυνηρές αποκαλύψεις του προέρχεται από τον μουσικό και καλλιτέχνη Ramuntcho Matta, ο οποίος θυμάται τον Ριντ να κλαίει από τύψεις το 2011 για τη ζημιά που είχε κάνει στο σώμα του κατά τη διάρκεια της ακμής του με τα ναρκωτικά.

Και τώρα έρχεται το Hudson River Wind Meditations, μια συλλογή από στοιχειωτικά όμορφα ambient κομμάτια που ο Ριντ κυκλοφόρησε το 2007 για να συνοδεύσει τις συνεδρίες tai chi με τον μακροχρόνιο δάσκαλό του, τον Master Ren Guangyi. Η Άντερσον το περιγράφει ως «μια ήσυχη εκδοχή του Metal Machine Music», του noise άλμπουμ του Reed του 1975, το οποίο είχε τόσο μεγάλη απήχηση που η RCA το απέσυρε από τα ράφια μετά από μόλις τρεις εβδομάδες. Φυσικά, και αυτό, επίσης, είναι τώρα το υλικό του θρύλου.

«Πάντα ήμουν περίεργος για τη σοκαριστικά λειτουργική σχέση που φαίνεται να μοιράζονται αυτοί οι δύο αδέσποτοι, οπότε άρπαξα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από την Άντερσον για τη νέα κυκλοφορία. Κατά τη διάρκεια μιας απολαυστικής ώρας, μιλήσαμε για τα πάντα, από το περιοδικό Kung Fu, τη Barbie και τον Gen Z φεμινισμό, την trans διάσταση του «Walk on the Wild Side», την «καρτουνίστικη» περσόνα της Lou, μέχρι την εξαιρετικά αμυδρή άποψή της για τους βιογράφους» γράφει ο Mike Hogan και ξεκινάει τη συνέντευξή του.

Vanity Fair: Δεν ξέρω, μπορούμε να το ονομάσουμε δίσκο;

Λόρι Άντερσον: Ας το ονομάσουμε δίσκο. Γιατί όχι;

-Εντάξει, αυτός ο δίσκος. Ήθελα να ξεκινήσω ρωτώντας πώς δημιουργήθηκε.

Τον έφτιαξε αργά τη νύχτα βγάζοντας το μικρόφωνο έξω από το παράθυρο και επεξεργαζόμενος όλους τους ήχους του ποταμού Hudson. Νόμιζα ότι ήταν πολύ καλή ιδέα. Νομίζεις ότι θα άκουγες περισσότερη κίνηση, αλλά με ένα κατευθυντικό μικρόφωνο μπορείς να πάρεις πολύ θόρυβο και επιφανειακό θόρυβο. Συμβαίνουν πολλά σε αυτό το ποτάμι, το ρεύμα ανεβαίνει και κατεβαίνει. Και τα ρεύματα του ανέμου γύρω του είναι επίσης πολύ περίπλοκα. Ο τρόπος με τον οποίο το νερό ανταποκρίνεται στον άνεμο είναι… απλά το νιώθω εκεί μέσα.

-Όταν λέτε ότι ο Λου έπαιρνε αυτόν τον ήχο και τον επεξεργαζόταν, πώς το έκανε αυτό; Με πετάλια;

Κυρίως με πετάλια. Είχε κάτι που λεγόταν Death Pedal και περνούσε τον ήχο από αυτό, και ήταν πραγματικά τρομακτικό. Είχε όλα τα είδη των delay και των crunches και πράγματα που έβγαζαν διάφορες πτυχές αυτών των ήχων. Αλλά επίσης έψαχνε πραγματικά για κάτι που δεν ήταν η κλασική κινεζική μουσική τύπου erhu που χρησιμοποιείται συχνά στο tai chi. Έμαθα tai chi με αυτή τη μουσική, και είχα την ίδια αντίσταση σε αυτό το κομμάτι μουσικής όταν το άκουσα για πρώτη φορά. Αλλά τελικά δεν μπορώ να κάνω τάι τσι χωρίς αυτό, βασικά.

-Πιστεύετε ότι το τάι τσι του προσέφερε έναν πιο υγιή τρόπο για να φτάσει σε ενδιαφέροντα μέρη πνευματικά και ψυχολογικά από ό,τι τα ναρκωτικά που χρησιμοποιούσε στις αρχές της καριέρας του;

Νομίζω ότι το τάι τσι έχει πολλές παρόμοιες επιδράσεις με ένα πολύ ισχυρό ναρκωτικό. Σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο πολύ, πολύ γρήγορα. Και με τη δική σου θέληση, αντί να σε παρασύρει η ηρωίνη ή κάτι τέτοιο, οπότε μπορείς να είσαι εσύ το αφεντικό. Και ο Λου ήταν αρκετά φρικιό του ελέγχου για να θέλει να είναι το αφεντικό. Οι δωρεάν βόλτες είναι ωραίες μερικές φορές, αλλά νομίζω ότι το τάι τσι γι’ αυτόν ήταν ένας τρόπος να βρίσκεται σε κατάσταση εξουσίας. Η μουσική του είχε επίσης να κάνει με την ικανότητα να έχει τεράστια δύναμη. Είναι μια μεγάλη χορδή δύναμης, πραγματικά. Και αυτή είναι η έξαψη που έπαιρνε από το τάι τσι.

Είχε όντως μια έξαρση, και αυτό ήταν που επεδίωκε. Δεν ήταν ότι πρόκειται να νανουριστείς σε κάποια άλλη κατάσταση. Είναι η συγκίνηση του να μπορείς να κάνεις κάτι που δεν πίστευες ότι μπορούσες να κάνεις και που είχε τόσο πολύ τσι, τόση δύναμη. Θα έλεγα ότι η δύναμη, η ισχύς και από την άλλη πλευρά η χάρη ήταν αυτά που αγαπούσε σε αυτό. Ο Λου δεν έκανε πραγματικά αθλητισμό όταν ήταν παιδί. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μπορούσε να κουβαλήσει μια αθλητική τσάντα.

-Είναι τρομερό που τον χάσαμε πολύ νωρίς, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι είναι τυχερός που έχει εσάς ως φύλακα της κληρονομιάς του. Είμαι περίεργος πώς σκέφτεστε γι’ αυτό.

Ειλικρινά, στην αρχή το ένιωσα ως μια τεράστια, συντριπτική ευθύνη για την οποία δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη. Επειδή ποτέ, ούτε για ένα δευτερόλεπτο, δεν μιλήσαμε για το θάνατό του, για το ότι δεν θα ήταν εκεί. Απλά δεν μιλήσαμε γι’ αυτό. Όχι ότι εκείνος το αρνιόταν, αλλά απλώς δεν το συζητούσαμε. Ήμουν σαν, περίμενε, είμαι υπεύθυνη τώρα; Ω, Θεέ μου. Και ήταν, για λίγο, πολύ βαρύ. Αλλά είναι τόσο διασκεδαστικό να σκέφτεσαι αυτόν και το έργο του και να έχεις την ευκαιρία να το διαβάζεις και να το ξαναδιαβάζεις και να το σκέφτεσαι με διαφορετικούς τρόπους. Είναι ένας άγριος τρόπος να είσαι με τον σύντροφό σου. Μαθαίνεις ορισμένα πράγματα γι’ αυτόν. Και δεν το έκανα αυτό όταν τον γνώρισα, δεν έκανα καμία έρευνα. Απλά τον γνώρισα ως άνθρωπο.

*Με στοιχεία από vanityfair.com