Κληρονομιά στις νεώτερες (και όχι μόνο) γενιές η αυτοβιογραφία του

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ήταν απλά ένα κεφάλαιο της μπασκετικής και αθλητικής ιστορίας αυτού του τόπου, αλλά ένας ολόκληρος τόμος για να μην πούμε εγκυκλοπαίδεια!

Αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς του αθλήματος (και όχι μόνο) και είναι πράγματι κρίμα που δεν εκδόθηκε (ακόμα) η αυτοβιογραφία του, όσο ήταν ακόμα εν ζωή.

Καταγεγραμμένη από δικές του διηγήσεις σε δύο εξαιρετικούς φίλους και συναδέλφους τον Βασίλη Σκουντή και τον Δημήτρη Καρύδα που είχαν την ευλογία να είναι κοντά του σε αυτά τα τελευταία δύσκολα χρόνια.

«Αν μπορείτε θέλω να έρχεστε πιο τακτικά γιατί δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα θυμάται και θα έχει γενικότερα τόσο ζωντανή τη μνήμη του» ήταν η συγκλονιστική ατάκα της αγαπημένης του συζύγου Γιούλας προς τους δύο συναδέλφους καθώς ζούσε το δικό της δράμα, αλλά είχε και την αγωνία να μείνει στην ιστορία και γραπτώς (μην ξεχνάμε ότι τα γραπτά μένουν) το σπουδαίο κεφάλαιο Γιάννης Ιωαννίδης.

Αποτελεί παρακαταθήκη της μπασκετικής ιστορίας όχι απλά για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι αλλά γενικότερα για να φωτιστούν άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής αυτού του σπουδαίου ανθρώπου που άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του σε μια ολόκληρη εποχή τόσο ως παίκτης όσο και (πολύ περισσοτερο) ως προπονητής.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης και οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί μέσα από την αυτοβιογραφία του αποτελούν ιστορικό κειμήλιο

Οι οπαδοί των λάτρευαν ή λάτρευαν να τον μισούν.

Εδώ και τρία χρόνια η αυτοβιογραφία του Ξανθού είναι έτοιμη, τα χειρόγραφα έχουν διορθωθεί και απομένει το πιο εύκολο (που για διάφορους λόγους στην πορεία εξελίχθηκε σε δύσκολο) να τυπωθεί και να κυκλοφορήσει.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι σε διάφορους χώρους και όχι μόνο του αθλητισμού ανήκει σε όλους τους Έλληνες και οι ιστορίες που έχει να αφηγηθεί μέσα από την πένα των δύο συναδέλφων αποτελούν ιστορικό κειμήλιο και πρέπει να δουν το φως της δημοσιότητας.

Το πιο ωραίο (και σωστό) σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να εκδίδεται η αυτοβιογραφία ενός μεγάλου προσώπου όσο είναι εν ζωή, αλλά κάτι τέτοιο δεν κατέστη – για διάφορους λόγους – δυνατό.

Ας γίνει τώρα και ας παραμεριστούν τα τελευταία εμπόδια, ως χρέος τιμής προς αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο.

Υ.Γ. Επί προσωπικού μια ιστορία που δείχνει και τα δύο πρόσωπα του Ξανθού και όχι μόνο αυτό που εισέπρατταν όσοι τον έβλεπαν στους αγώνες. Ήταν η εποχή που ήταν στον Ολυμπιακό όπου είχαν καθιερωθεί τα μικρόφωνα πάνω από τους πάγκους στις μεταδόσεις αγώνων, ώστε να ακούγονται και οι οδηγίες των προπονητών στα τάιμ άουτ. Φυσικά στου Γιάννη Ιωαννίδη ακούγονταν και…άλλα.

Κάποια στιγμή ο αείμνηστος συνάδελφος Τάκης Χαραλαμπίδης με φωνάζει στα γραφεία που ήμασταν στα ΝΕΑ στην Χρήστου Λαδά 3 και μου λέει: «Γιαννάκη δεν πάει άλλο. Τον θαυμάζω σαν προπονητή αλλά στα τάιμ άουτ ακούγονται και βρισιές. Αυτές περνάνε σε κάθε σπίτι με παιδιά. Θα γράψω ένα άρθρο» όπως και έκανε.

Μετά από λίγο καιρό στο περιθώριο ενός αγώνα ο Γιάννης Ιωαννίδης με καλεί κοντά του. Αν και έλεγε ότι δεν διαβάζει εφημερίδες, ήξερε και την τελευταία παράγραφο σε κάθε κείμενο!

«Γιάννη ο συνάδελφός σου με προβλημάτισε. Με άγγιξε το άρθρο, συνειδητοποίησα ότι ακούνε και παιδιά. Αυτό θα τελειώσει, θα το αλλάξουμε» μου είπε με σιγουριά και με ξάφνιασε γιατί σκέφτηκα πως θα σταματήσει άμεσα εκτος από τις οδηγίες και τα…γαλλικά στους παίκτες του.

«Θα δεις μου είπε» και πράγματι μετά από λίγο καιρό δεν ακουγόταν τίποτα. Όχι επειδή δεν έλεγε, αλλά γιατί είχε απαγορέψει τα μικρόφωνα στον πάγκο της ομάδας του!
Αυτός ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, ένας ρομαντικός και ταυτόχρονα ρεαλιστής ασυμβίβαστος.

Κόουτς σε ευχαριστούμε για όλα. Καλό σου ταξίδι…