Σωτήρης Μουστάκας: Τα δύο λεπτά που του στέρησαν την υποψηφιότητα για Όσκαρ

Μία ιστορία που δεν γνωρίζουν πολλοί σχετικά με τον Σωτήρης Μουστάκας μοιράστηκε ο λογαριασμός που διατηρεί στα social media «Το Σπίτι του Ηθοποιού».

Όπως αναφέρει σε ανάρτηση στο Instagram, κάποτε ο ηθοποιός έχασε για 2 λεπτά την υποψηφιότητά του στα Όσκαρ του 1964, για την ερμηνεία του στον «Ζορμπά».

Συγκεκριμένα, εξηγεί πως τότε, υπήρχαν συγκεκριμένοι όροι για να κερδίσει κανείς το πολυπόθητο Όσκαρ. Ένας από αυτούς ήταν η διάρκεια της εμφάνισης του κάθε ηθοποιού.

Ο Σωτήρης Μουστάκας εμφανίστηκε στην ταινία κατά δύο λεπτά λιγότερο, γεγονός που του στέρησε το βραβείο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Το Σπίτι Του Ηθοποιού (@actorshouse_official)

Προτάθηκε για Όσκαρ, αλλά…

«Φως» σε αυτή τη σχετικά άγνωστη ιστορία έδωσε πριν χρόνια η εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου».

Αν και πρωτάρης στο πανί, ο Μουστάκας παίζει με τόση μαεστρία τον Μιμυθό, που προτείνεται από τους Αμερικανούς παραγωγούς της ταινίας για το Όσκαρ του Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Όπως φαίνεται μετά το 15:35 του βίντεο, η υποψηφιότητα κόπηκε για… δύο λεπτά!

Τόσα παραπάνω έπρεπε να εμφανιστεί ο Μουστάκας στην ταινία, για να πιάσει το μίνιμουμ όριο χρόνου για διεκδίκηση Όσκαρ. Χρόνια αργότερα, τα 30 λεπτά που είχε ορίσει ως όριο η Ακαδημία στο καταστατικό της, έγιναν… οκτώ.

Παρεμπιπτόντως, το χρονικό όριο στην ίδια ταινία έπιασε η Ρωσίδα, Λίλα Κέντροβα, που προτάθηκε και κατέκτησε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου, υποδυόμενη τη μαντάμ Ορντάνς.

Ο «Αλέξης Ζορμπάς» κέρδισε άλλα δύο Όσκαρ, αυτά της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της φωτογραφίας (για ασπρόμαυρη ταινία), ενώ αποτελεί μάλλον ιστορική «ανορθογραφία» για το θεσμό ότι δεν κέρδισε και αυτό της μουσικής για το συρτάκι του Μίκη Θεοδωράκη.

Για την ιστορία, το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου το 1964, κέρδισε ο Πίτερ Ουστίνοφ για την ερμηνεία του στο «Τοπ Καπί» του Ζιλ Ντασέν.

Ο Ζορμπάς μπορεί να μην χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ στον Σωτήρη Μουστάκα, ήταν όμως το διαβατήριο για να γνωρίσουν κόσμος και κριτικοί ένα νέο μεγάλο υποκριτικό ταλέντο και τελικά το εφαλτήριο για μια λαμπρή καριέρα, που θα αναδείκνυε τον Μουστάκα σε κορυφαίο κωμικό της γενιάς του στο θέατρο και την επιθεώρηση.

Το ίδιο θα είχε συμβεί και στον κινηματογράφο, αν η ολοκλήρωσή του ως καλλιτέχνη δεν συνέπιπτε χρονικά με τις «φτηνές» κινηματογραφικές παραγωγές και την trash αισθητική του βίντεο, που κυριάρχησαν για αρκετά μεγάλη περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Και πάλι, όμως, ποιος δεν θυμάται τον χαρισματικό ηθοποιό να παίρνει ένα ασήμαντο ρόλο σε μια βιντεοκασέτα και να τον μετατρέπει στον μοναδικό – και ταυτόχρονα ακαταμάχητο – λόγο για να τη δεις.