ΗΠΑ: Γιατί δεν τολμάει να αγγίξει κανείς τους αστυνομικούς

Πριν από περίπου 20 χρόνια, όταν η καθηγήτρια νομικής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας Joanna Schwartz ήταν δικηγόρος, ειδικευμένη στα πολιτικά δικαιώματα, δούλεψε σε μια μεγάλη ομαδική αγωγή εναντίον οργάνων επιβολής του νόμου.

Καθώς έπαιρνε συνέντευξη από τους αστυνομικούς, πληροφορήθηκε κάτι που πραγματικά τη συγκλόνισε. Τα αστυνομικά όργανα δεν γνώριζαν πόσες φορές είχαν μηνυθεί από… πολίτες.

Μιλώντας στο αμερικανικό NPR, η Joanna Schwartz αναφέρει ότι «οι πληροφορίες από τις αγωγές πηγαινοέρχονται στα γραφεία της εισαγγελίας των πόλεων, αλλά αυτές οι πληροφορίες δεν φτάνουν στο αστυνομικό τμήμα, στους αξιωματικούς και τους αξιωματούχους».

Η Schwartz εξηγεί ότι οι δικηγόροι μερικές φορές αποκρύπτουν πληροφορίες από τα αστυνομικά τμήματα επειδή φοβούνται ότι οι λεπτομέρειες προηγούμενων παραπτωμάτων θα δημιουργήσουν αυξημένη νομική ευθύνη.

Άλλες φορές, οι πληροφορίες δεν διαβιβάζονται επειδή οι δικηγόροι υποθέτουν ότι οι λεπτομέρειες δεν είναι πολύτιμες, «ότι είναι απλώς άλλος ένας ενάγων που προσπαθεί να βγάλει λεφτά», λέει η Schwartz.

Η ασπίδα των αστυνομικών

Στο νέο της βιβλίο, «Shielded: How the Police Became Untouchable», η ακαδημαϊκός εξετάζει τις νομικές δικλείδες που προστατεύουν τους αστυνομικούς από τις επιπτώσεις του «υπερβάλλοντος ζήλου» τους.

Η Schwartz επικεντρώνεται στην 4η Τροποποίηση του αμερικανικού Συντάγματος, η οποία προστατεύει από παράλογες αστυνομικές έρευνες και κατασχέσεις. Συχνά αποτελεί τη βάση για αξιώσεις πολιτικών δικαιωμάτων κατά αξιωματικών επιβολής του νόμου και καλύπτει αξιώσεις για παράνομη σύλληψη, παράνομες έρευνες, καθώς και για χρήση βίας.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα και τους πολίτες.

«Αν καθόμουν στο σαλόνι μου και δεν έκανα τίποτα κακό και οι αστυνομικοί έμπαιναν στο σπίτι μου και με πυροβολούσαν, θα πίστευα ότι αυτό ήταν προφανώς παράλογο. Δεν είχα κάνει τίποτα κακό. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο το Ανώτατο Δικαστήριο ερμηνεύει την »λογική» σύμφωνα με την 4^η Τροποποίηση επικεντρώνεται πολύ περισσότερο στο τι σκεφτόταν ο αστυνομικός εκείνη τη στιγμή, αν ήταν λογικό να ερευνήσει, να συλλάβει ή να χρησιμοποιήσει βία.»

Η νομικός επισημαίνει ότι το Ανώτατο Δικαστήριο, πολλές φορές εξουσιοδότησε, επέτρεψε, συγχώρησε αξιωματικούς να χρησιμοποιήσουν βία ή να συλλάβουν ή να ερευνήσουν κάποιον που δεν έχει κάνει τίποτα κακό. Όσο νόμιζαν ότι αυτό που έκαναν ήταν λογικό αυτή τη στιγμή, αυτός ο αξιωματικός δεν παραβίαζε το Σύνταγμα.

Η φυλή δεν παίζει ρόλο

Όπως επισημαίνει η Αμερικανίδα νομικός, τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, υποδηλώνουν ότι τα άτομα που πέφτουν θύματα αστυνομικής βίαιης συμπεριφοράς είναι δυσανάλογα περισσότεροι Μαύροι, Λατίνοι και αυτόχθονες.

Ωστόσο, όπως λέει, δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι η φυλή του αξιωματικού καθορίζει εάν χρησιμοποιεί ή όχι ακατάλληλη βία ή αν εμπλέκεται σε ανάρμοστη συμπεριφορά με άλλους τρόπους. Η φυλή του αξιωματικού είναι συχνά ασήμαντη σε περιπτώσεις κακοποίησης.

«Νομίζω ότι αυτή η παρατήρηση δείχνει τα βαθύτερα συστημικά ζητήματα με την αστυνομική ανάρμοστη συμπεριφορά και βαρβαρότητα».

Συνεπώς, για την Αμερικανίδα ειδική, η πρόσληψη αστυνομικών διαφορετικής φυλετικής ομάδας, από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα, ιδιαίτερα επειδή υπάρχει μια βαθύτερη συστημική παθολογία που οδηγεί σε αυτού του είδους τη βία.

Υπάρχουν καλοί αστυνομικοί, αλλά…

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί καλοί αστυνομικοί εκεί έξω, αλλά όπως αναφέρει η ίδια «η αστυνομία μερικές φορές κάνει κατάχρηση της εξουσίας της».

Μερικές φορές ενεργούν με τρόπους που παραβιάζουν το Σύνταγμα και θα πρέπει να έχουμε ένα σύστημα που λειτουργεί για τη δημιουργία λογοδοσίας και δικαιοσύνης σε αυτές τις συνθήκες.

Όταν μιλάτε με αστυνομικούς, αναφέρει, οι καλοί αξιωματικοί θέλουν να τιμωρούνται και οι κακοί συνάδελφοί τους. «Θέλουν ένα δίκαιο σύστημα, αλλά ένα σύστημα που στην πραγματικότητα παρέχει δικαιοσύνη στα θύματα της ανάρμοστης συμπεριφοράς».

Υποστηρίζει ότι η αληθινή μεταρρύθμιση θα απαιτήσει από τα τοπικά αστυνομικά τμήματα να συλλέγουν και να αναλύουν πληροφορίες σχετικά με τις αγωγές εναντίον τους — και να αναλαμβάνουν το κόστος τυχόν διευθετήσεων.

Όταν οι τοπικές κυβερνήσεις απαιτούν από τα αστυνομικά τμήματα να πληρώνουν συμβιβασμούς κατά των αξιωματικών τους, μπορεί να δημιουργήσει ένα οικονομικό κίνητρο για μεταρρύθμιση: «Εάν οι υπηρεσίες γνώριζαν ότι θα είχαν επιπλέον πόρους εάν μείωναν το μέγεθος των διευθετήσεων και τις αποφάσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να είχαν ένα κίνητρο να λογοδοτούν για το τι κάνουν οι αξιωματικοί τους», λέει.