Τσινετσιτά: Το εργαλείο φασιστικής προπαγάνδας που έγινε εργοστάσιο ονείρων

Κάποιοι το αποκαλούν «το εργοστάσιο των ονείρων». Ο Φεντερίκο Φελίνι το περιέγραψε ως τον «ιδανικό τόπο του, το κοσμικό κενό πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη». Μέσα από στιγμές δόξας, διεθνούς φήμης και βαθιάς κρίσης, η Τσινετσιτά (Cinecittà) – η πόλη του ιταλικού κινηματογράφου – διαμόρφωσε την αντίληψη της Ιταλίας σε όλο τον κόσμο. Και όπως πολλοί άλλοι σύγχρονοι πολιτιστικοί θεσμοί σε αυτή τη χώρα, η γέννησή της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική ατζέντα του φασιστικού καθεστώτος.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1930 στην Ιταλία. Ο Μπενίτο Μουσολίνι κυβερνά το έθνος για πάνω από μια δεκαετία. Στοχεύει στη δημιουργία μιας ιταλικής αποικιακής αυτοκρατορίας και το 1935 εισβάλλει στην Αιθιοπία, μια κίνηση που έχει ως αποτέλεσμα τη διεθνή αποξένωση και σπρώχνει τη χώρα ακόμη πιο κοντά στη ναζιστική Γερμανία. Εκείνη την εποχή, σε κάθε ιταλική κινηματογραφική αίθουσα, οι ενημερωτικές ταινίες – οι cinegiornali – παρουσιάζουν τον Μουσολίνι ως έναν ισχυρό, σύγχρονο ηγέτη, εξυψώνοντας την προσωπικότητά του και τη φασιστική ατζέντα.

• Διαβάστε ακόμα: H κωμωδία του Ζακ Τατί επιβεβαιώνει την ίδια τη ζωή

Photo: Wikimedia Commons

Ο φασίστας αγάπησε την Αμερικανίδα Ανίτα Πέιτζ

Ο «Ντούτσε», λάτρης του κινηματογράφου, κατανοεί την επιρροή αυτής της μορφής τέχνης: «Οι κινηματογραφικές ταινίες είναι το πιο ισχυρό όπλο» είχε δηλώσει κάποτε. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι του αρέσουν τα ιταλικά έπη που διαδραματίζονται στην Αρχαία Ρωμαϊκή εποχή (π.χ. Cabiria, 1914)- παραδόξως, του αρέσουν τα αμερικανικά γουέστερν και οι κωμικές ταινίες Laurel και Hardy.

Με έναν πολύ αυταρχικό τρόπο, είναι επίσης γνωστό ότι αγαπάει κάθε ταινία με πρωταγωνίστρια την Αμερικανίδα Ανίτα Πέιτζ, το «κορίτσι με το πιο όμορφο πρόσωπο στο Χόλιγουντ» – τόσο πολύ που έχει κάνει πολλές φορές πρόταση γάμου στην ηθοποιό για να πάρει όλες τις φορές πίσω την απάντηση «όχι».

Πρώτα η προπαγάνδα

Η ιδέα της δημιουργίας ενός υπερσύγχρονου συγκροτήματος κινηματογραφικών στούντιο λίγο έξω από την πρωτεύουσα, για να αμφισβητήσει την επιρροή της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, παίρνει σάρκα και οστά. Από την αρχή, η Τσινετσιτά επρόκειτο να αποτελέσει το κύριο γρανάζι μιας πολεμικής μηχανής που είχε ως πρωταρχικό στόχο την προπαγάνδα. Το όλο εγχείρημα αποσκοπούσε στην επιβεβαίωση της Ιταλίας στην παγκόσμια σκηνή ως πολιτιστικής και σύγχρονης δύναμης.

Εμπνευσμένο από τα Universal Studios Hollywood και κατασκευασμένο σε μόλις 15 μήνες (χρόνος ρεκόρ, λαμβάνοντας υπόψη τις διεθνείς οικονομικές κυρώσεις που επιβάρυναν τη χώρα), η Τσινετσιτά εγκαινιάζεται την άνοιξη του 1937. Ο Μουσολίνι αυτοπροσώπως προεδρεύει των εγκαινίων, παρουσία πανηγυρικού πλήθους.

Το συγκρότημα είναι πραγματικά καινοτόμο. Ένα προπαγανδιστικό δελτίο ειδήσεων το περιγράφει ως «μια λαμπρή επιβεβαίωση της ιταλικής τεχνολογίας και αρχιτεκτονικής». Η Τσινετσιτά περιλαμβάνει 73 κτίρια, μεταξύ των οποίων στούντιο, γραφεία, εστιατόρια, ακόμη και δύο πισίνες για γυρίσματα στο νερό.

Photo: Wikimedia Commons

Η πρώτη αποτυχία και τα λευκά τηλέφωνα

Ο Μουσολίνι μπορεί τώρα να εκπληρώσει την εμμονή του να επιστρέψει την εξουσία της Αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ιταλία – τουλάχιστον σε ταινία. Η πρώτη παραγωγή της Τσινετσιτά είναι ένα μπλοκμπάστερ Η ήττα του Αννίβα, 1937, που χρησιμοποιεί μνημειώδη σκηνικά, 10.000 κομπάρσους και 2.000 ιππείς. Η αναλογία μεταξύ του Ρωμαίου στρατηγού Scipio Africanus, κατακτητή της αρχαίας αφρικανικής πόλης της Καρχηδόνας, και του Μουσολίνι, ο οποίος πρόσφατα προσάρτησε την Αιθιοπία, προκαλεί ανατριχίλα.

Η ταινία αποτυγχάνει. Αποδεικνύεται ότι οι Ιταλοί προτιμούν τις ρομαντικές κωμωδίες με πλούσιους χαρακτήρες που ζουν σε πολυτελείς εσωτερικούς χώρους Art Deco. Συχνά με απίθανο σκηνικό στην Ουγγαρία, ένα βολικά μακρινό μέρος για τη σκηνοθεσία εξωσυζυγικών σχέσεων, ο κινηματογράφος των λευκών τηλεφώνων (cinema dei telefoni bianchi)* γίνεται το πιο σημαντικό είδος στην Τσινετσιτά- Το σπίτι της ντροπής, 1938, είναι ένα ιδιαίτερα καλό παράδειγμα.

*(Τα λευκά τηλέφωνα, σημαντικά ακριβότερα από τα παραδοσιακά μαύρα, αποτελούσαν ισχυρά σύμβολα κύρους).

Photo: YouTube

Ο βομβαρδισμός και η υπερίσχυση του Χόλιγουντ  

Χάρη στους προστατευτικούς νόμους και τα οικονομικά κίνητρα, τα στούντιο δουλεύουν στο φουλ για μερικά χρόνια, αλλά η μαγεία σύντομα χάνεται. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τσινετσιτά βομβαρδίζεται και καταστρέφεται εν μέρει. Τα στούντιο μένουν εγκαταλελειμμένα και στη συνέχεια χρησιμοποιούνται ως στρατόπεδο αμάχων.

Τους ίδιους μήνες που ο Ρομπέρτο Ροσελίνι γυρίζει το Ρώμη, ανοιχτή πόλη, 1945, στους πραγματικούς δρόμους της πρωτεύουσας, οι αμερικανικές ταινίες, απαγορευμένες από καιρό από το καθεστώς, ξανακυκλοφορούν. Το Όσα παίρνει ο άνεμος (1939) φτάνει στην Ιταλία με καθυστέρηση έξι ετών και σύντομα γίνεται σαφές ότι οι ταινίες του Χόλιγουντ θα ξεπεράσουν την ήδη προβληματική ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία.

 Η δεύτερη ευκαιρία

Η ιταλική κυβέρνηση, που είναι πλέον Δημοκρατία, αναλαμβάνει δράση. Σύμφωνα με το νόμο, τα κέρδη των ξένων κινηματογραφικών στούντιο στην Ιταλία πρέπει να παραμένουν στη χώρα και μπορούν να επανεπενδύονται μόνο σε έργα που στηρίζουν την εθνική κινηματογραφική βιομηχανία. Αντιμέτωπες με την απόφαση μεταξύ του να αφήσουν τα χρήματά τους στις ιταλικές τράπεζες ή να τα επανεπενδύσουν κάνοντας γυρίσματα στη χώρα, οι ξένες εταιρείες παραγωγής επιλέγουν αναμενόμενα το δεύτερο. Εξάλλου, τα γυρίσματα στην Ιταλία έχουν χαμηλό κόστος και οι εργαζόμενοι της Τσινετσιτά είναι εξαιρετικά εξειδικευμένοι. Επιπλέον, οι Αμερικανοί αστέρες του κινηματογράφου ενθαρρύνονται να εγκατασταθούν στην Ιταλία για φορολογικούς σκοπούς.

Το Χόλιγουντ αρχίζει να κινείται «στον Τίβερη»: είναι η αρχή μιας εποχής πρωτοφανούς ευμάρειας και λάμψης για την Τσινετσιτά και τη Ρώμη. Το ζευγάρι εξουσίας Τάιρον Πάουερ και Λίντα Κριστέιν επιλέγουν την πόλη για να γιορτάσουν το γάμο τους το 1949. Είναι στη Ρώμη που ο Φεντερίκο Φελίνι γνωρίζει την Ανίτα Έκμπεργκ, η Όντρεϊ Χέπμπορν βρίσκει τον δεύτερο σύζυγό της και η Λιζ Τέιλορ ερωτεύεται τον Ρίτσαρντ Μπάρτον (που θα γίνει ο πέμπτος -και έκτος- σύζυγός της).

Οι μεγάλες αμερικανικές παραγωγές επικεντρώνονται σε επικά, ιστορικά δράματα: Η Κλεοπάτρα του Joseph L. Mankiewicz (1963), η πιο ακριβή ταινία που γυρίστηκε ποτέ, με εκτιμώμενο κόστος μεταξύ 31 και 44 εκατομμυρίων δολαρίων.

Η Τσινετσιτά του Φελίνι

Η κινηματογραφική βιομηχανία δίνει δουλειά περίπου στον μισό πληθυσμό της Ρώμης. Πρόκειται όμως για ένα σύστημα που δεν είναι απρόσβλητο από επικρίσεις: Ο Λουτσίνο Βισκόντι καταγγέλλει την αρπαχτή του στην Bellissima (1951), την ιστορία μιας μητέρας που παίζει θέατρο και είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει στην μικρή της κόρη έναν ρόλο.

Αλλά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη, η Τσινετσιτά έχει συνδεθεί με τον Φεντερίκο Φελίνι. «Με την Τσινετσιτά, όπως και με το τσίρκο, μου αποδίδεται ένα είδος ταύτισης. Συνήθως πρόκειται για μια άμεση ευθύνη, σαν να τα είχα εφεύρει εγώ, σαν να ήμουν εγώ αυτός που έστησε τις σκηνές, που έχτισε τα στούντιο» είχε δηλώσει κάποτε ο Φελίνι.

Η ταινία La Dolce Vita (1960) γυρίστηκε κυρίως μέσα στα στούντιο: Η Via Veneto, το επίκεντρο της νυχτερινής ζωής της ρωμαϊκής λάμψης, είναι βολικά ανακατασκευασμένη επί τόπου στο περίφημο Studio 5. «Για μένα, η Τσινετσιτά αντικατέστησε τον κόσμο» δήλωσε ο Φελίνι. «Γυρίζω στο στούντιο για να εκφράσω μια υποκειμενική πραγματικότητα, εξαγνισμένη από ενδεχόμενα ρεαλιστικά στοιχεία, τα οποία είναι άχρηστα: πρόκειται για μια επιλεγμένη πραγματικότητα».

Ο ιταλικός νεορεαλισμός γράφει ιστορία

Ο Φελίνι γυρίζει τις περισσότερες ταινίες του στην Τσινετσιτά σε σημείο που καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 -κατά τη διάρκεια μιας παρατεταμένης παρακμής για τα στούντιο- ο μύθος των στούντιο διατηρείται ζωντανός σχεδόν μόνο από τον σκηνοθέτη.

Εν τω μεταξύ, η Τσινετσιταά έχει ανοίξει προς την τηλεόραση και τις διαφημίσεις. Είναι ο πιο προφανής τρόπος για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της μετά τη μετεγκατάσταση των μεγάλων εταιρειών παραγωγής σε άλλες περιοχές με χαμηλότερο κόστος.

Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις: στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίζει το τρίτο επεισόδιο του Νονού (1990) στην Τσινετσιτά. Και ο Mάρτιν Σκορτσέζε επαναφέρει το «Hollywood on the Tiber»* για το Gangs of New York (2002) στις αρχές της δεκαετίας του 2000- η ιστορική πλατεία Paradise Square του Μανχάταν, ένα σημείο που έχει προ πολλού χαθεί κάτω από πολυτελείς πολυκατοικίες και κυβερνητικά κτίρια, αναβιώνει στα στούντιο της Τσινετσιτά.

*(Ο όρος Χόλιγουντ στον Τίβερη είναι μια φράση που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την περίοδο της δεκαετίας του 1950 και του 1960 όταν η ιταλική πρωτεύουσα της Ρώμης εμφανίστηκε ως μια σημαντική τοποθεσία για τη διεθνή παραγωγή ταινιών προσελκύοντας πολλές ξένες παραγωγές στα στούντιο της Τσινετσιτά).

Photo: Wikimedia Commons

Η Τσινετσιτά είναι μία ντίβα

Αν και σημαντικές, οι παραγωγές αυτές είναι επεισοδιακές. Το πνεύμα της εποχής έχει μετατοπιστεί υπέρ της τηλεόρασης. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Σκορτσέζε, ένα ζευγάρι παπαράτσι συλλαμβάνεται να τριγυρνά γύρω από το εξαιρετικά μυστικοπαθές πλατό. Ανακρινόμενοι από την παραγωγή, ομολογούν ότι αυτό που πραγματικά θέλουν είναι να κλέψουν μερικά πλάνα από το πρώτο ιταλικό σπίτι του Big Brother που έχει χτιστεί εκεί κοντά.

Ωστόσο, σήμερα, η Τσινετσιτά εξακολουθεί να συνδέεται με ντίβες, VIPs και επιτυχία. Τα στούντιο είναι πλέον εν μέρει επισκέψιμα και το 2014 άνοιξε ένα λούνα παρκ εμπνευσμένο από την κληρονομιά τους, με μερικά πρωτότυπα σκηνικά (μεταξύ των οποίων και το έπος Cabiria, 1914).

Σε όλες τις πολλές ενσαρκώσεις του, από προπαγανδιστικό εργαλείο, σύμβολο οικονομικής ανάκαμψης και ρωμαϊκό αξιοθέατο, η Τσινετσιτά πέτυχε τον στόχο: από βραβευμένες ταινίες μέχρι κλασικές καλτ ταινίες, τα στούντιο διέδωσαν το κύρος της Ιταλίας σε όλο τον κόσμο.

*Mε στοιχεία από italysegreta.com