Super League: Ο Χουάνγκ και η τρίτη… πολυθρόνα

Σαν τις μουσικές καρέκλες που παίζουν τα παιδιά, η έβδομη στροφή της Super League. Απειλήθηκαν οι πάντες, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Στρογγυλοκάθισαν στις προνομιούχες ο Αϊτόρ, ο Σιμάνσκι και ο Χουάνγκ. Την πάτησε και έμεινε όρθια να κοιτάζει η Θεσσαλονίκη.

Ο ΠΑΟΚ, που πλέον περιστρέφεται στα μποφόρ μιας ολοκληρωμένης «κρίσης» την οποία κάποιοι πίστευαν ότι μπορούν να κρύβουν για μήνες κάτι από το χαλάκι. Και ο Άρης, που πλήρωσε τοις μετρητοίς την ίσως καλύτερη εμφάνιση της ΑΕΚ από το ξεκίνημα της σεζόν, αλλά και τη δική του «άρνηση» προσαρμογής στο αυτονόητο: αυτό που παρουσιάζει τις τελευταίες αγωνιστικές μπορεί να έχει διάφορες ονομασίες, αποκλείεται όμως να περνιέται για ποδόσφαιρο.

Θα μπορούσε στο λογαριασμό να είναι και ο Ολυμπιακός. Δεν είναι,  γιατί την κατάλληλη στιγμή μέσα από τη φανέλα του χτύπησε καρδιά πρωταθλητή. Και γιατί σε αυτό το ατελείωτο μεταγραφικό καλοκαίρι προέκυψαν και δύο-τρεις περιπτώσεις που είναι να απορείς πώς βρέθηκαν στην Ελλάδα.

Ο Σεντρίκ Μπακαμπού, που κάνει θόρυβο με τα γκολ του και μοιάζει με λεφτά στην τράπεζα στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου. Ο Πεπ Μπιέλ, που προς το παρόν αγωνίζεται όπου υπάρχει ανάγκη για «μπάλωμα» στο επιθετικό τρίτο. Κυρίως όμως ο Ινμπόμ Χουάνγκ, που από Κυριακή σε Κυριακή απλώνει τη θεαματική πραμάτεια του στο χορτάρι. Χαφ από εκείνα που μοιάζουν με μπάντα ικανή για να παίξει τα πάντα.

Χθες απόγευμα στο Ηράκλειο δεν ήταν στη μαρκίζα με τους πρωταγωνιστές: έτρεξε για όλους όμως στο δεύτερο ημίχρονο της ανατροπής, όταν ο Εμβιλά χρειάστηκε να οπισθοχωρήσει. Και έβαλε στο κόλπο –ου μην και στο φιλότιμο– και τον πολύτιμο Αγκιμπού, που μοιάζει με κακόγουστο αστείο πως στη φουσκοθαλασσιά του Σεπτέμβρη παρ’ ολίγον να κριθεί περιττός.

Μοίρασαν κάθετα το γήπεδο οι δύο τους και ξεκίνησαν το μαραθώνιο. Δεν έχασαν «δεύτερη» μπάλα. Δεν επέτρεψαν στον ΟΦΗ ούτε να διανοηθεί πως μπορεί να χτυπήσει στο transition. Δεν άφησαν εκατοστό απάτητο στο χορτάρι.

Έμοιαζε ο Ολυμπιακός να πιέζει με παίκτες παραπάνω σε όλους τους μικρούς χώρους. Και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο, και όλα μαζί ένα τρίποντο που μοιάζει με φιλί της ζωής. Μια ανατροπή που αν όντως ολοκληρωθεί μέσα στη σεζόν θα μνημονεύεται για καιρό.  Ως η πρώτη ένδειξη μιας –πολυπόθητης– αντεπίθεσης.

Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα πρωτάθλημα που ως τώρα ο Αιτόρ το έχει στο τσεπάκι του: με γκολ (8) και ασίστ σε όλες τις αγωνιστικές. Ο σολίστας της ομάδας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που όσο δε δέχεται γκολ (0,25 ανά ματς) και έχει φύλακα άγγελό της το VAR (5Χ5 ως τώρα οι υπέρ της αποφάσεις σε φάσεις πέναλτι) τόσο και θα νιώθει πως θα μπορεί να τραβήξει τη βαλίτσα μακριά.

Χτίζει χαρακτήρα και φουσκώνει αυτοπεποίθηση ο Παναθηναϊκός επιστρέφοντας στα λημέρια του πρωταθλητισμού. Αλλά μετά τα χθεσινά ξέρει πως πρέπει να μην πάρει το βλέμμα του από τον πλαϊνό καθρέφτη γιατί είναι βέβαιο πως έρχεται η –σεληνιασμένη από το νέο της γήπεδο– ΑΕΚ, που εσχάτως μάλλον παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο από όλους. Το ταλαιπώρησε ο Ματίας Αλμέιδα, αλλά βρήκε μια φόρμουλα: Έξω ο Τσούμπερ, έξω ο Άμραμπατ, έξω ο Μάνταλος και ο Γιόνσον. Μια συνταγή που παραπέμπει σε έναν 4-4-2 σχηματισμό με ρόμβο, όπου όλα μοιάζουν σωστά τακτοποιημένα. Ο χώρος που θέλει ο Γκατσίνοβιτς. Το πρόσωπο στην εστία που επιβάλλεται για παίκτες σαν τον Αραούχο, τον Λιβάι και τον Πινέδα. Μια κατάσταση που περνά σε μεγάλο βαθμό από τον «στιβαρό» Σιμάνσκι, που κόβει για όλους.

Είναι μόνο η ΑΕΚ; Προφανώς όχι. Είναι και ο Ολυμπιακός. Αρκεί ο Μίτσελ να τακτοποιήσει κάποια στιγμή τις σκέψεις του και να σταματήσει να εμφανίζει κάθε τρεις μέρες μια άλλη ομάδα. Ας παίξει στόπερ ο Εμβιλά όσο χρειαστεί. Ας επιβεβαιώσει κάποιος πως ο Μάριος Βρουσάι –σε συνθήκη Super League– είναι καλύτερος δεξιός μπακ αυτήν τη στιγμή και από τον Βρσάλικο και από τον Άβιλα. Ας απλωθεί σωστά το προνόμιο των «16 παίκτες ανά ματς» με ένα καλό second unit από εκείνα που μπορούν να φέρουν  σε πέρας ο Ματιέ Βαλμπουενά, ο Γκάρι Ροντρίγκες, ο όχι «ακόμη για 90΄» Χάμες, αλλά και άλλοι με iso ποιότητας.