Άγιοι Ισίδωροι: Το «καθαρό ράσο» του παπα-Δημήτρη, οι απελπισμένοι και το «εμπόριο πίστης»

Είμαστε σε εποχή που μπορούν ακόμη να γίνονται θαύματα και μάλιστα σε μαζική κλίμακα και σε έναν ναό; Ή μήπως όταν βλέπουμε να διακινούνται τέτοιες ειδήσεις, θα ήταν καλύτερο να είμαστε πιο καχύποπτοι; Τα ερωτήματα αυτά επανήλθαν στο προσκήνιο με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στο ναό των Αγίων Ισιδώρων στο Λυκαβηττό. Παρότι παραδοσιακά θεωρείτο το «δεύτερο» εκκλησάκι στο Λυκαβηττό σε αντιδιαστολή με τον πολύ πιο γνωστό στους Αθηναίους ναό του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή, τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ένα ιδιαίτερα μαζικό ποίμνιο, ιδίως από τη στιγμή που ανέλαβε εφημέριος ο π. Δημήτριος Λουπασάκης.

Μόνο που μέρος της αύξησης του αριθμού των πιστών που προσέρχονται στο ναό, δεν οφείλεται απλώς και μόνο στην όμορφη θέση του σε μια όαση δροσιάς, ούτε καν στην ιδιαίτερα ενεργητική παρουσία του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά κυρίως στον τρόπο που υποστηρίζεται ότι στο ναό αυτό συμβαίνουν και θαύματα. Και μάλιστα η μαζική προσέλευση δεν σταματά, παρά το γεγονός ότι ήδη έχουν υπάρξει επικριτικά δημοσιεύματα και ρεπορτάζ και παρά την δημοσιοποίηση του πορίσματος της Αρχιεπισκοπής που περιλαμβάνει βαριές κατηγορίες σε βάρος του π. Δημητρίου Λουπασάκη, συμπεριλαμβανομένης, επί της ουσίας και της αμφισβήτησης των «θαυμάτων» που λαμβάνουν χώρα στο ναό.

Διαβάστε επίσης: Άλλο πίστη, άλλο εμπόριο πίστης

Επιμένει στα θαύματα

Τα κηρύγματα του «θαυματοποιού» πατρός Δημητρίου στους Αγίους Ισιδώρους στον Λυκαβηττό, ειδικά μετά τη δημοσιοποίηση του πορίσματος της Αρχιεπισκοπής και τις διαστάσεις που έχει πάρει το ζήτημα, τα έψαξαν και τα άκουσαν μέσω διαδικτύου πληθώρα ανθρώπων όπως μαρτυρά ο αριθμός των θεάσεων (τα λεγόμενα views).

Στο πιο διαδεδομένο ο παπα-Δημήτρης, με την πραότητα και την ταπεινότητα, βασικά χαρακτηριστικά του προφίλ που χτίζει με κόπο και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει παρά τις βαρύτατες καταγγελίες εις βάρος του, ακούγεται μεταξύ άλλων να λέει για τα πάνω από 100 παιδάκια με καρκίνο που επισκέφθηκαν το ναό και είδαν τον Χριστό πάνω σε σύννεφο και για τους χιλιάδες ασθενείς που θεραπεύθηκαν. Δεσμεύεται δε ότι θα γίνουν πολλά ακόμη θαύματα και ανάπηροι θα σηκωθούν από τα αναπηρικά καροτσάκια, κυρίως όταν ολοκληρωθεί η επέκταση του ναού (ο απώτερος στόχος και η «μεγάλη ιδέα» του παπά, η δημιουργία μοναστηριού, αν κρίνουμε από την συχνότητα που το αναφέρει, ενώ ήδη υπάρχει καταγγελία και για πολεοδομικές παραβάσεις του ναού).

Στα πολλά βίντεο που έχουν δημοσιοποιηθεί ο Δημήτρης Λουπασάκης εξηγεί τη δύναμη του σταυρού του, που ενώ δεν είναι από το Τίμιο Ξύλο, εντούτοις είναι θαυματουργός γιατί «προέρχεται από τον ουρανό και τον ευλόγησε ο ίδιος ο Θεός».

Συχνές είναι και οι αναφορές του στις συζητήσεις του με τον Άγιο Πορφύριο, τον αόρατο άγιο γέροντα που ζήτησε από τον Άγιο Δημήτριο στην ηλικία των 9 ετών και του τον έστειλε. Ο άγιος γέροντας του εξήγησε και τη δύναμη του σταυρού και την αποστολή του ίδιου στον κόσμο.

Στα δημοφιλή βίντεο ανήκουν και αυτά που διηγείται συγκινημένος ένα θαύμα που έγινε στο ναό. Τα σημαντικά εντυπωσιακά θαύματα, για παράδειγμα παράλυτος που περπάτησε ή εκ γενετής κωφός που βρήκε την ακοή του τα διηγείται ο ιερέας. Ωστόσο από το πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό δεν λείπουν και κάποια –λίγα δεδομένου του αριθμού των ασθενών που επισκέπτονται τον ναό- περιστατικά ανθρώπων που μετά το άγγιγμα του σταυρού του Λουπασάκη βλέπουν βελτίωση στην υγεία τους, χωρίς βέβαια ο παρατηρητής να είναι σε θέση να γνωρίζει από τι πάσχουν, τι θεραπείες ακολουθούν και άλλα ιατρικά στοιχεία που ανήκουν, όμως, στη σφαίρα των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων.

Βεβαίως ο προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει ότι η βελτίωση είναι κάπως μετρημένη, δηλαδή τόση που να αποτελεί θαύμα αλλά όχι τόσο εντυπωσιακή που να θεωρείται «τραβηγμένη από τα μαλλιά».

Η θαυματουργή δράση του σταυρού εξασφαλίζεται δε αν τον κρατάνε τα χέρια του παπα-Δημήτρη που είναι ο «διαμεσολαβητής». Όμως, εύλογα θα αναρωτιόταν μήπως αυτή η αντίληψη για την «διαμεσολάβηση» προς πραγματοποίηση θαύματος κάπως υπερβαίνει τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ιερείς η ορθόδοξη παράδοση.

Έπειτα, ακούγοντας κανείς τον π. Δημήτριο Λουπασάκη σκέφτεται κατά πόσο, η ρητορική του έχει να κάνει όντως με τη χριστιανική φιλευσπλαχνία. Δύσκολα θα μπορούσε να δεχθεί κάποιος ότι εάν καρκινοπαθή παιδάκια υποφέρουν, είναι επειδή έχουν βρώμικη ψυχή που τα εμποδίζει να δούνε τον Χριστό στο σύννεφο και να ανακουφιστούν από τον πόνο ή ακόμη και να γίνουν καλά. Ή ότι φταίνε οι καταρρακωμένοι γονείς τους επειδή είναι άπιστοι και αδιάφοροι και δεν τα πήγαν να τα ακουμπήσει ο θαυματουργός ξύλινος σταυρός του.

Όταν τάζει ότι οι ανάπηροι θα κατέβουν από το όρος χωρίς το αναπηρικό καρότσι και το ποίμνιο του τον ακούει εκστασιασμένο, σκέφτεται κανείς από όλους αυτούς τη μάνα από την επαρχία που έχει ανάπηρο παιδί και προσπαθεί εδώ και 13 χρόνια, από όταν ήταν μηνών το παιδί, με γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, πανάκριβα χειρουργεία και θεραπείες, άπειρα ταξίδια στην Αθήνα (αφού εδώ είναι οι εξειδικευμένοι γιατροί) να το βοηθήσει να κάνει ένα βήμα και να μπορεί να αυτοεξυπηρετείται; Εκποίησε την όποια περιουσία έχει, στερείται τα πάντα, βλέπει το παιδί της να πονάει και έρχεται τώρα ένας παπάς να της «πουλήσει» ελπίδα.

Την ίδια δε ελπίδα που της πούλησαν και στο τηλεμάρκετινγκ οι αγύρτες που πουλούσαν πριν χρόνια τα «θαυματουργά» νανογιλέκα και κομπογιαννίτες χειροπράκτες με ματζούνια. Τι να το κάνει που επιβλήθηκαν μετά πρόστιμα; Πώς αποζημιώνεται η απελπισία που είδε στα μάτια του παιδιού και η απόγνωση η δική της κυρίως γιατί συνειδητοποίησε πόσο έχει αλλοιώσει την κρίση της η απελπισία και ο πόνος;

Και αυτό πρέπει να το σκέφτονται όλοι που έχουν την τύχη να είναι υγιείς πριν κρίνουν πράξεις και αποφάσεις ανθρώπων που υποφέρουν. Το «ποιος τα πιστεύει αυτά;» και πολύ περισσότερο «το καλά να πάθουν αφού πιστεύουν τον κάθε απατεώνα με ή χωρίς ράσο!» είναι εύκολες κουβέντες με την αλαζονεία του υγιούς και αποδείξεις μια ανάλγητης κοινωνίας σε σήψη, που αφήνει τον καθένα στην τύχη του και έρμαιο απατεώνων με ή χωρίς δόλο.

Η πίστη είναι για πολλούς ανθρώπους αποκούμπι και πηγή δύναμης σε δυσκολίες. Είναι για πολλούς ανθρώπους ο τρόπος να αναμετρηθούν με την αγωνία της ύπαρξης, την αρρώστια και τον θάνατο. Όμως, αυτό δεν δικαιολογεί κανένα «εμπόριο πίστης». Γιατί τότε, για να θυμηθούμε και τα ευαγγέλια, ο ναός γίνεται «οίκος εμπορίου», όπως ακριβώς εκείνος που ώθησε τον ίδιον τον Χριστό να πάρει φραγγέλιο και να διώξει τους εμπόρους από τον ναό. Γι’ αυτό και η σκηνή στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι που ο Χριστός μπαίνει εξοργισμένος μέσα στο Ναό τον οποίο καταστρέφει και μαστιγώνει εμπόρους και επιτήδειους που εμπορευματοποιώντας τη θρησκεία πουλάνε την πραμάτεια τους και πλουτίζουν σε βάρος πιστών και απελπισμένων που έχουν καταφύγει στο ναό ζητώντας κυρίως παρηγοριά, έρχεται πολύ έντονα στο μυαλό εάν κανείς παρακολουθήσει εικόνες από τους Αγίους Ισιδώρους.

Όχι γιατί δεν πιστεύουν στη θεραπευτική δύναμη της πίστης, αλλά γιατί εξοργίζονται με το εμπόριο ελπίδας, τη θαυματολογία και την εκμετάλλευση του πόνου και της απελπισίας, τη σύληση του «ιερού» της ψυχής και του μυαλού του ανθρώπου που υποφέρει. Μακάρι να γίνει καλά με τη βοήθεια του Θεού και μέσω του σταυρού του Λουπασάκη, αλλά αν δεν είσαι απολύτως βέβαιος ότι θα τον θεραπεύσεις μην του τάζεις απολύτως τίποτα.

Τα δύο χειροπιαστά «θαύματα»

Τα μόνα χειροπιαστά «θαύματα» που όντως βλέπει κανείς είναι αφ’ ενός το ίδιο το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι πιστοί προσέρχονται, χωρίς να δείχνουν να πτοούνται από τα δημοσιεύματα και τα ρεπορτάζ που αμφισβητούν τα θαύματα αλλά και τα όσα αναφέρει το πόρισμα της Αρχιεπισκοπής. Ίσως γιατί υπάρχει τόσος πόνος, απελπισία, απόγνωση, μαζί ίσως με κάποια περιέργεια που κάνει ανθρώπους «παρ’ όλα αυτά» να προσέρχονται. Αποδεικνύοντας ότι ίσως σε αυτό το πεδίο «δεν υπάρχει αυτό που λέμε »κακή δημοσιότητα»».

Το δεύτερο χειροπιαστό «θαύμα» σχετίζεται με την διερεύνηση της υπόθεσης που ομολογουμένως καθυστερεί πολύ. Ως εάν, για να χρησιμοποιήσουμε μια μεταφορά που στο συγκεκριμένο πλαίσιο κινδυνεύει να θεωρηθεί ασεβής, μια «ανώτερη δύναμη» να θέλει να συγκαλυφθεί η υπόθεση.

Όπως αποκαλύφθηκε από την ενδελεχή έρευνα των ellinikahoaxes με τη δημοσιοποίηση του αυθεντικού εγγράφου της ανακριτικής πρότασης, ο π. Δημήτριος Λουπασάκης είχε παραπεμφθεί στην Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη ήδη από το 2014 για σειρά σοβαρών παραπτωμάτων.

Μετά από τριετή ενδελεχή έρευνα, από το κείμενο της ανακριτικής πρότασης πιστοποιείται ότι ο εκκλησιαστικός εισαγγελέας είχε καταλήξει το 2017 στο συμπέρασμα πως ο παπα-Δημήτρης, πέραν των λοιπών επιμέρους ατοπημάτων του, κατά βάση εξαπατούσε τους πιστούς. Πώς αλλιώς να «μεταφράσουμε» το γεγονός ότι η πρώτη κατηγορία που του προσάπτεται είναι αυτή της αγυρτείας;

Σε ότι αφορά την οικονομική πτυχή της υπόθεση αυτής στο κατηγορητήριο που είδε το φως της δημοσιότητας – και είναι διαφοροποιημένο από το αρχικό που κανείς δεν έχει δει – γνώστες των εκκλησιαστικών πραγμάτων επισημαίνουν ότι είναι εμφανής η προσπάθεια να μετριαστεί, βγάζοντας από το κάδρο την κατηγορία υπεξαίρεσης ιερού χρήματος. Κανείς δεν έχει καταγγείλει μέχρι στιγμής τον Λουπασάκη για υπεξαίρεση. Όμως, εύλογες απορίες έχουν διατυπωθεί για το γεγονός ότι το παρεκκλήσι των Αγίων Ισιδώρων εμφανίζει ελλειμματικό ταμείο παρά την κοσμοπλημμύρα πιστών.

Η ανακριτική πρόταση απευθυνόταν στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, ο οποίος είχε διατάξει επίσης την αρχική δίωξη του παπα-Δημήτρη. Η δίκη του όμως, αρχικώς προγραμματισμένη για το 2017, αναβλήθηκε επ’ αόριστον.

Γι’ αυτό και αρκετοί αναρωτιούνται εάν ο λόγος της μη διερεύνησης έχει να κάνει και το τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί η «δημόσια παρουσία» του ναού, με τον εφημέριο των Αγίων Ισιδώρων να φωτογραφίζεται μα πολιτικούς, τηλεοπτικούς αστέρες, και γνωστούς επιχειρηματίες, αλλά και τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Βεβαίως θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μια φωτογραφία ή ένα ποστ σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν αποτυπώνει σχέση, ή πολύ περισσότερο «αθέμιτη παρέμβαση», όμως δεν είναι τυχαίο ότι ο Μητροπολίτης Αργολίδας Νεκτάριος, από τους πρώτους που κατηγόρησαν ευθαρσώς και επωνύμως τον εφημέριο των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού για «απάτη ολκής» κατήγγειλε «κουκούλωμα» της υπόθεσης με παρεμβάσεις πολιτικών και προσώπων της εκκλησίας, αιχμές που αφήνουν και άλλοι ιερείς.

«Έχουν γίνει τρεις ανακρίσεις για την περίπτωση αυτή, είναι όλες καταπέλτης, αλλά μπήκαν στο συρτάρι γιατί επεμβαίνουν και πολιτικά πρόσωπα. Δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια. Υπάρχει ποινική διάσταση. Γιατί η Πολιτεία επεμβαίνει σε θέματα καθαρά εκκλησιαστικά; Πρόκειται για απάτη ολκής. Από τη στιγμή που υπάρχει διαφήμιση, υπάρχει αγυρτεία, δεν υπάρχει αγιότητα», ήταν τα χαρακτηριστικά λόγια του Μητροπολίτη Αργολίδoς.

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησία καλείται να πάρει θέση

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος καλείται πλέον να αντιμετωπίσει το ζήτημα των Αγίων Ισιδώρων του Λυκαβηττού. Ακανθώδες από ότι φαίνεται για πολλούς επιφανείς ακόμη και για την ίδια την ηγεσία της εκκλησίας, αν ισχύουν τα περί επιθυμίας υψηλόβαθμων στελεχών να πέσει «στα μαλακά» ο «θαυματοποιός ιερέας», που ούτως ή άλλως οδεύει προς συνταξιοδότηση, με την μετάθεσή του σε άλλο ναό.

Ήδη ειδικοί στο εκκλησιαστικό δίκαιο, που μπορούν να κατανοήσουν σε βάθος την ανακριτική πρόταση μιλούν για σοβαρές κατηγορίες, αλλά και μία διέξοδο διαφυγής, καθώς ο εκκλησιαστικός ανακριτής παραχωρεί στον παπα-Δημήτρη την πιθανότητα της ψυχοπνευματικής διαταραχής, προτείνοντας να τον εξετάσει ψυχίατρος.

Σε ότι αφορά πάντως «την μεγάλη ιδέα» του Λουπασάκη για τη δημιουργία μοναστηριού ή έστω ησυχαστήριου (κάτι που θα του εξασφάλιζε απόλυτη αυτονομία), για την οποία γνώστες της υπόθεσης υποστηρίζουν ότι έχει επιστρατεύσει «λυτούς και δεμένους» για την υλοποίησή της, ο ανακριτής είναι καταπέλτης. Καταλογίζει στον παπα-Δημήτρη «συνωμοσία, φατρία και τυρεία», τη φαύλη τριάδα των ενδοεκκλησιαστικών αμαρτημάτων που θεωρούνται έως και «θανάσιμα» για τη σταδιοδρομία ενός κληρικού. Μεταφράζονται ως σκευωρία και σύσταση κλίκας, υποκίνηση αναταραχής στους κόλπους της Εκκλησίας και αυθαίρετη, αντικανονική δημιουργία μοναστικής αδελφότητας.

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου για τον θαυματοποιό παπά αναμένεται με αγωνία όχι μόνο από το Θεό που βλέπει τα πάντα αλλά και από την κοινωνία που επίσης κρίνει.