Αμετανόητοι ψηφοθήρες σε «ιδιοκτήτες» αυθαιρέτων

Όσοι γνώρισαν από κοντά τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση, γνωρίζουν άριστα ότι ξεκίνησε με μια σχεδόν απόλυτη ενδοκυβερνητική και ενδοκοινοβουλευτική αναγνώριση, αλλά και αυθόρμητη λαοφιλία, σε όλους τους κύκλους της ελληνικής κοινωνίας. Οι ίδιοι αυτοί γνώστες της πολιτικής πορείας του Τρίτση έζησαν επίσης, από κοντά, το ανάθεμα κατά του κεφαλονίτη υπέροχου ριζοσπάστη πολιτικού, από κυρίως ενδοκυβερνητικούς του αντιπάλους, υποστηρικτές των ψηφοφόρων καταπατητών δημόσιων δασωδών εκτάσεων, για την ανέγερση αυθαιρέτων πανάκριβων εξοχικών ή και μόνιμων κατοικιών.

Η συνέχεια αυτής της πονεμένης ιστορίας, μας είναι επίσης γνωστή: Δηλαδή πειθαναγκασμός του ίδιου του Αντώνη Τρίτση, με άνωθεν εντολή, να ανεχθεί και να εφαρμόσει το σαλταδόρικο δόγμα «Δώστε και σώστε». Δηλαδή πληρώστε κάποια προστιματάκια για να διασώσετε αυτή την … «περιουσία» σας. Το τέλος του Τρίτση στους υπουργικούς θώκους δεν άργησε να έλθει, με την επιλογή του ίδιου να μετακομίσει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και ν’ απαλλαγεί έτσι από το άγος των διατεταγμένων «καθηκόντων» του.

Και ώ του θαύματος! Στο τωρινό … σωτήριο έτος 2022 και με κυβερνητικές πρωτοβουλίες καλούνται οι «ιδιοκτήτες» αυθαιρέτων κτισμάτων ακόμη και σε αιγιαλούς και ρεματιές, να καταβάλουν ένα … παράβολο,          για να τους ανασταλούν μάλλον επ’ αόριστον οι διαδικασίες κατεδάφισης των αυθαιρέτων τους.

Σαλταδόρικες ματσαραγκιές

Έτσι, για πολλοστή φορά, διαιωνίζεται η αθεράπευτη παλιά κυβερνητική παθογένεια-και μάλιστα σήμερα σε προεκλογική περίοδο-για την αλίευση χιλιάδων ψήφων. Το χείριστο δε είναι ότι όλες οι μεταδικτατορικές κυβερνήσεις ενώ ομνύουν με κροκοδείλια δάκρυα για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, στην πάγια όμως και γεμάτη από ανατολίτικη κουτοπονηριά κυβερνητική τακτική τους, διαπαιδαγωγούν την κοινωνία μας στην αφ’ υψηλού απάτη, στην κοινώς λεγόμενη σαλταδόρικη ματσαραγκιά.

Ακόμη και οι ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, κατά της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων, συχνά μπλοκάρονται από τους εκάστοτε κυβερνητικούς μηχανισμούς που δουλεύουν ακατάπαυστα για τη διαιώνιση της αναστολής των κατεδαφίσεων. Έτσι κυριολεκτικά κουρελιάζονται: 1) οι νόμοι της ισονομίας και ισοπολιτείας των πολιτών και 2) Η απαγόρευση της δόμησης σε κρατικές εκτάσεις «εκτός συναλλαγής» δηλαδή δάση, αιγιαλοί κ.α.

Ακόμη και το ίδιο το ανώτατο ακυρωτικό Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) που κατ’ επανάληψη ακυρώνει αυτές τις απαράδεκτες νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, εν τούτοις και στην περίπτωση αυτή το ΣτΕ τις συγχωρεί εν ονόματι του «δημοσίου συμφέροντος», χωρίς το αιτιολογικό αυτό να παύει να λειτουργεί ως … νεφέλωμα με σειρά γραφειοκρατικών διαδικασιών της δημόσιας διοίκησης, οι οποίες αποδυναμώνουν το σκεπτικό των ακυρωτικών αποφάσεων του ΣτΕ…

Και όμως, το μείζον πολιτικό σώμα του Κοινοβουλίου μας αδιαφορεί, εν ονόματι της κουτοπόνηρης ψηφοθηρίας, για την κατάφωρη παραβίαση:           α) Της αυθαίρετης κατάληψης και δόμησης σε περιοχές «εκτός συναλλαγής» όπως παραλίες, όχθες ποταμιών και λιμνών και β) Της συνταγματικής επιταγής της ισότητας όλων των πολιτών έναντι του νόμου και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Συμπέρασμα: Η σημερινή κυβέρνηση αντί να καταγγείλει και να στηλιτεύσει το αμαρτωλό παρελθόν της καταστροφής του περιβάλλοντος, αλλά και του διασυρμού της δημόσιας ευταξίας, απεναντίας το διαιωνίζει και το διατρανώνει…