Παναγιώτης Γιαννάκης: «Τα πεθερικά μου είχαν πει ότι επειδή παίζω μπάσκετ είμαι αλήτης»

Για το παρελθόν του στο χώρο του μπάσκετ, τη σχέση του με τον Νίκο Γκάλη, αλλά και την αντιμετώπιση που είχε λόγω του γεγονότος ότι ήταν αθλητής μίλησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και μίλησε για όλα.

«Όταν είσαι παιδί, χρειάζεσαι παιχνίδι, την αγάπη από τους γονείς και ένα σωστό σχολείο της γειτονιάς. Αυτό είναι αρκετό. Ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Ίσως ένα ζευγάρι μπασκετικά παπούτσια. Μου έπαιρνε η μητέρα μου από τη λαϊκή κι εγώ επειδή κλώτσαγα πέτρες χάλαγαν. Το πρώτο μου ζευγάρι, μου το έδωσε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του Ιωνικού. Μου λέει “τα θες; Είναι λίγο σκισμένα στο πλάι”. Τα πήρα, τα πήγα στον τσαγκάρη και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ» ανέφερε για τα πρώτα αθλητικά παπούτσια που απέκτησε.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης μίλησε και για τη γνωριμία με τη σύζυγό του, κατά τη διάρκεια σχολικών αγώνων. «Εκείνη έπαιζε βόλεϊ κι εγώ μπάσκετ. Βρεθήκαμε δυο φορές τυχαία, και αυτό ήταν» σημείωσε, ενώ αναφέρθηκε και στην αντιμετώπιση που είχε η Ευγενία Γιαννάκη όταν μίλησε στους γονείς της για τον Παναγιώτη. «Τα πεθερικά μου της είχαν πει ότι επειδή παίζω μπάσκετ είμαι αλήτης» συμπλήρωσε.

Παράλληλα, ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ μίλησε και για τη συνεργασία του με τον Νίκο Γκάλη στον Άρη. «Μου έλεγαν ότι θα θέλουμε δυο μπάλες για να παίξουμε με τον Γκάλη. Δεν το σκέφτηκα. Επειδή είχαμε παίξει αντίπαλοι, ο καθένας μετράει πόσο καλός είναι ο άλλος. Εγώ αισθανόμουν έναν σεβασμό, αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Πάντα είχαμε τη φήμη ότι είχαμε κόντρα. Δεν γίναμε πολύ φίλοι. Κάναμε κάποια διαστήματα παρέα αλλά ήμασταν άλλοι χαρακτήρες. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόμασταν άβολα. Ο Νικ σκόραρε πολύ εύκολα, αλλά δεν του άρεσε να παίζει άμυνα. Όμως εμείς έπρεπε να κερδίζουμε. Θα έπρεπε να καταλάβει ότι πρέπει να είναι πιο ομαδικός. Του άρεσε να σκοράρει. Θα ήταν ακόμα πιο σπουδαίος αν βοηθούσε και κάποιον άλλον να βάλει καλάθι» υποστήριξε.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης αναφέρθηκε και στο τέλος της καριέρας του, αλλά και στη μετεγγραφή που μετάνιωσε που δεν έκανε. «Το 1996, ήμουν όλη τη σεζόν κουρασμένος. Ήμουν πτώμα. Δεν έλεγα τίποτα, προσπαθούσα. Ήμουν στα αποδυτήρια, έκλεισα την πόρτα και είπα στους συμπαίκτες μου ότι σταματάω στο μπάσκετ. Ήμουν τότε 38 και μου έγινε πρόταση από την Μπαρτσελόνα. Κακώς δεν πήγα, θα ήταν μεγάλη εμπειρία» πρόσθεσε.