Η Σίμον Μπάιλς παλεύει με τις… πιρουέτες της -Πώς ο φόβος επηρεάζει την ψυχική υγεία και τη σωματική ασφάλεια των αθλητών

Την ήθελαν πρωταθλήτρια, περίμεναν να σηκώσει το χρυσό μετάλλιο.

Ωστόσο το βάρος που είχε στην ψυχή της ήταν ασήκωτο.

Το βάρος αυτό την απέτρεπε από το να κάνει αυτές τις υπέροχες πιρουέτες στον αέρα, να στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της, να καθηλώνει τους πάντες την ώρα της προσγείωσης.

Η ώρα της προσγείωσης και με τα δύο πόδια στη γη. Η στιγμή που σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, κοιτάς τους πάντες και ρίχνεις ένα πλατύ χαμόγελο γιατί ξέρεις πως τα κατάφερες, είναι μία στιγμή που πολλοί ονειρεύονται.

Ωστόσο τι γίνεται όταν αυτό το χαμόγελο έχει χαθεί; Όταν τη θέση του παίρνουν κρίσεις πανικού, άγχος και mental breakdowns;

Τότε γνωρίζεις πως για να… πετάξεις, πρώτα πρέπει να επαναφέρεις το χαμόγελο.

Κι αυτό θέλει να κάνει η Σιμόν Μπάιλς, η οποία φόρεσε ξανά τα αθλητικά της, βγήκε από τον μαλακό τάπητα και επέλεξε να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της.

Περίμενε πως πολλοί ήταν εκείνοι που δεν θα την καταλάβαιναν.

Κι η απάντηση σε αυτό είναι απλή.

Έχετε κάνει ποτέ πιρουέτες στον αέρα; Σπαγκάτο; Στροφές με το κεφάλι να κοιτά στο έδαφος λίγο πριν την προσγείωση;

Ας μην γελιόμαστε. Οι δεξιότητες αυτές δεν είναι για όλους. Όλοι μπορούμε να σουτάρουμε και να βάλουμε τρίποντο, αλλά λίγοι και εκλεκτοί μπορούν να αρχίσουν να ακροβατούν πάνω σε μία δοκό.

Όταν το πόδι του Κέβιν Ντουράντ ήταν μόλις μία ίντσα εντός της γραμμής κατά τη διάρκεια των play off του NBA, τότε το σουτ του μέτρησε για δύο πόντους αντί για τρεις με αποτέλεσμα οι Brooklyn Nets να χάσουν στην παράταση.

Όταν όμως το πόδι της Ράιλι Μακκάσκερ βρέθηκε εκτός δοκού την ώρα του άλματος με αποτέλεσμα να προσγειωθεί με τον αυχένα, τότε αντιλαμβάνεσαι πως κάθε ίντσα έχει διαφορά, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως όλα τα αθλήματα δεν έχουν τραυματισμούς και δεν είναι απαιτητικά.

Αν γνώριζες πως για να κάνεις το τέλειο flip πρέπει να κάνεις χιλιάδες επαναλήψεις, οι περισσότερες εκ των οποίων τελειώνουν με γρατζουνιές, ατυχήματα, μελανιές, μήπως θα το ξανασκεφτόσουν;

Εν πάση περιπτώσει, το ότι η Σιμόν Μπαίλς αποσύρθηκε από τον τελικό του ομαδικού της ενόργανης γυμναστικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ώστε να επικεντρωθεί στην ψυχική της υγεία, δεν σημαίνει ότι ένιωσε θλίψη ή δεν είχε το σθένος  να αγωνιστεί.

Απλά δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου

Σημαίνει ότι η ψυχολογική της κατάσταση την έθετε σε σημαντικό σωματικό κίνδυνο.

Αν ο εγκέφαλος δεν μπορούσε να δώσει τα σωστά μηνύματα στο σώμα της, τότε η Μπιλς θα μπορούσε να τραυματιστεί πολύ σοβαρά.

«Απλά δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου όσο παλιά», είπε η Μπάιλς.

Αυτό όμως που ίσως εννοούσε κατά βάθος ήταν πως δεν θέλει να κάνει άλλες… στροφές.

Οι στροφές του… διαβόλου

Οι στροφές στον αέρα την έκαναν να υποφέρει.

Άλλωστε όπως αναφέρουν και γυμναστές  ενόργανης στο CNN οι περιστροφές είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο.

Το να μην είσαι σε θέση να κάνεις μία πιρουέτα που έχεις κάνει χιλιάδες φορές είναι αρκετά συχνό φαινόμενο για όσους έχουν κουραστεί σωματικά και κυρίως ψυχολογικά.

Το σώμα δεν συνεργάζεται. Ο εγκέφαλος χάνει τα «ίχνη» του ενώ βρίσκεται στον αέρα με αποτέλεσμα απλά να πέφτεις στο έδαφος και να μην το αντιλαμβάνεσαι.

Η Ελβετή γυμνάστρια  Giulia Steingruber μίλησε για το δικό της «εφιάλτη με τις… στροφές» το 2014.

«Όταν έπρεπε να κάνω πιρουέτα στον αέρα, δεν είχα καμία αίσθηση του που βρίσκομαι. Φοβήθηκα πραγματικά», ανέφερε μιλώντας σε ντοκιμαντέρ και τονίζοντας πως το ότι δεν καταλάβαινε πως έπρεπε να σταματήσει (σ.σ. για να προσγειωθεί) ήταν ένα φρικτό συναίσθημα.

Το να αναποδογυρίζετε και να στρίβετε ταυτόχρονα στον αέρα είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό και είναι εξαιρετικά δύσκολο να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Πρέπει να το νιώσετε. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα.

Η αίσθηση του αέρα

Για τους γνώστες βέβαια της ενόργανης, αυτό ονομάζεται «αίσθηση του αέρα».

Η Μπαιλς φημίζεται για αυτό. Αλλά πώς να το νιώσεις, όταν δεν θες άλλο;

Παρά το γεγονός πως η πρώην προπονήτριά της, Aimee Boorman είχε μιλήσει με απίστευτα λόγια για την Μπάιλς στο περιοδικό Houstonia το 2015, τονίζοντας πως το αστέρι της ενόργανης σπάνια τραυματιζόταν και είχε τον τρόπο να μην…χάνετε στον αέρα, φαίνεται πως εν τέλει αυτό που χρειαζόταν πραγματικά ήταν μία ολοκληρωτική στροφή όχι γύρω από τον εαυτό της, αλλά μέσα της.

«Ναι οκ είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες» είπε η Μπαίλς στον Τύπο. «Αλλά στο τέλος της ημέρας, ξέρετε, θέλουμε απλά να φύγουμε από εδώ και όχι να μας σέρνουν με το φορείο», κατέληξε η Μπαίλς.

Και έχει απόλυτο δίκιο.