Ινδία : Μια τρανς μητέρα σώζει παιδιά από τη ζωή στους δρόμους της Ινδίας

Όταν η Μανίσα μπαίνει στο νοικιασμένο της δωμάτιο, απογοητευμένη από τα πενιχρά έσοδα της δουλειάς της, τα παιδιά της τρέχουν στην πόρτα και την γεμίζουν αγκαλιές. «Όταν νιώθω τα χέρια τους γύρω μου, οι ανησυχίες μου απλώς εξανεμίζονται», λέει η ίδια στον Guardian.

Η Μανίσα, μια τρανς γυναίκα που δεν χρησιμοποιεί επίθετο, δεν συνδέεται μαζί τους με δεσμούς αίματος. Μέσα στα χρόνια έχει αναλάβει τη φροντίδα οκτώ παιδιών. Τώρα, στα 35 της, φροντίζει ακόμη τα έξι από αυτά. Τα δύο πρόσφατα έφυγαν από το σπίτι της, επειδή παντρεύτηκαν.

«Με κρατούσαν κρυμμένη»

Η οικογένεια χαρακτηρίζεται από αγάπη, την οποία η Μανίσα στερήθηκε ως παιδί. «Οι γονείς μου είδαν ότι ήμουν διαφορετική και με κρατούσαν κρυμμένη. Όταν μας επισκέπτονταν συγγενείς, με κλείδωναν σε ένα δωμάτιο για να μη με δουν. Φοβούνταν ότι θα τους ντροπιάσω και ότι η κοινωνία θα τους εξοστρακίσει», εξηγεί.

Η Μανίσα κλαίει καθώς μιλά για τα παιδικά της χρόνια. Στο σχολείο, τα αγόρια της έλεγαν να φύγει και να πάει να παίξει με τα κορίτσια. Όμως ούτε τα κορίτσια την αποδέχονταν. Στη γειτονιά της, κανένα άλλο παιδί δεν ήθελε να παίξει μαζί της.

Η ζωή στο δρόμο

«Παίξε μέσα στο σπίτι». Αυτή ήταν η μόνη απάντηση που της έδινε η μητέρα της όταν παραπονιόταν. Ο πατέρας της την αγνοούσε. Όταν ήταν μόλις πέντε ετών, την εγκατέλειψαν στους δρόμους. Για χρόνια, ζούσε με ό,τι έβρισκε. Όταν άρχισε να μεγαλώνει, έπλενε πιάτα, καθάριζε σπίτια ή πουλούσε το ίδιο της το αίμα για να κερδίσει χρήματα.

«Ήταν μια ζωή χωρίς αγάπη, μόνο με δυσκολίες. Μια φορά ανέβασα υψηλό πυρετό και πεινούσα πάρα πολύ. Μου είπαν ότι θα μπορούσα να φάω αν καθάριζα ολόκληρο το σπίτι. Κάποιες φορές κοιμόμουν στο δρόμο. Ποτέ δεν ήξερα αν θα είχα φαγητό», θυμάται.

Μια μέρα, κάποιος στην κοινότητα που ζούσε της αποκάλυψε τη διεύθυνση του αδερφού της. Έχοντας μια ακαθόριστη διάθεση σύνδεσης με κάποιον από το παρελθόν της, η Μανίσα προσπάθησε να τον επισκεφθεί.

«Δεν με άφησε καν να μπω στο σπίτι του», λέει η Μανίσα στον Guardian. «Μου είπε να φύγω γρήγορα. Μου είπε ότι αν μάθαινε κανείς ότι ήμουν συγγενής του, τα παιδιά του δεν θα κατάφερναν ποτέ να παντρευτούν».

Οι τρανς πολίτες της Ινδίας συνήθως μετακινούνται στις πόλεις, όμως η Μανίσα ζει στο χωριό Πακχαντζούρ. Οι άνθρωποι εκεί είναι φτωχοί. Αυτό σημαίνει ότι δεν καταφέρνει να κερδίσει αρκετά χρήματα από το παραδοσιακό επάγγελμα των τρανς ατόμων: Το τραγούδι και τον χορό σε γάμους ή στη γιορτή για τη γέννηση αγοριών.

Πολύτεκνη μητέρα

Όμως αυτό δεν την σταμάτησε από το να αναλάβει τη φροντίδα επτά κοριτσιών και ενός αγοριού. Η μικρή Τουνέτζα είναι μόλις επτά μηνών. Η μητέρα της παρακάλεσε τη Μανίσα να την αναλάβει γιατί δεν είχε τα χρήματα για να την αναθρέψει.

Τα περισσότερα παιδιά είχαν εγκαταλειφθεί. Ένα κοριτσάκι επιβίωσε από την απόπειρα της μητέρας του να το δολοφονήσει με δηλητήριο. Ένα άλλο είχε τραυματιστεί από τη σωματική κακοποίηση που δεχόταν.

«Δεν αντέχω να βλέπω παιδιά να υποφέρουν όπως εγώ. Θέλω να είμαι η μητέρα και ο πατέρας για κάθε παιδί που χρειάζεται γονείς και αγάπη. Θέλω να τους δώσω αυτά που δεν είχα ποτέ», εξηγεί.

Όπως αμέτρητοι ακόμη Ινδοί, η Μανίσα βιώνει μεγαλύτερα επίπεδα φτώχειας εξαιτίας της πανδημίας. Και η διατροφή όλων αυτών των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ο κοροναϊός ανάγκασε πολλούς Ινδούς να σταματήσουν τα περιττά έξοδα. Οι γάμοι έχουν περιοριστεί, εξαιτίας του μικρού αριθμού επιτρεπόμενων καλεσμένων. Για την τρανς κοινότητα, τα συχνά ισχνά έσοδα έχουν μειωθεί ακόμη περισσότερο. Η κυβέρνηση μοιράζει ρύζι, ζάχαρη και πατάτες, όμως οι ποσότητες δεν επαρκούν.

Ο χώρος αποτελεί επίσης πρόβλημα. Το σπίτι της Μανίσα αποτελείται από ένα μόλις δωμάτιο, όπου ζει μαζί με τα παιδιά της. «Οι ιδιοκτήτες συνήθως δεν νοικιάζουν τα σπίτια τους σε τρανς άτομα. Ειδικά αν έχουν και τόσο πολλά παιδιά. Πιστεύουν ότι θα καταστρέψουμε το σπίτι. Αυτό ήταν το μόνο που κατάφερα να βρω», τονίζει.

Διακρίσεις και βία

Σε πολλές περιοχές της Ινδίας, τα τρανς άτομα – που υπολογίζονται περίπου στα δύο εκατομμύρια – αντιμετωπίζουν διακρίσεις στο ζήτημα της στέγασης. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Humsafar Trust το 2018 διαπίστωσε ότι σχεδόν το 60% των τρανς ατόμων που ζει σε τρεις πόλεις: Στο Νέο Δελχί, το Μπανγκαλόρ και τη Βομβάη – έχουν υποστεί βία.

Ωστόσο, ξεχωρίζουν και ορισμένες ινδικές ιστορίες επιτυχίας: Μια τρανς διευθύντρια πανεπιστημίου, μια δικηγόρος, μια παρουσιάστρια ειδήσεων, μια αστυνομικός, μια δήμαρχος, ορισμένες ακτιβίστριες. Όμως τα περισσότερα σχετικά παραδείγματα αφορούν άτομα με κάποια μόρφωση – την οποία δε διαθέτει η Μανίσα.

Τέσσερα από τα παιδιά της πηγαίνουν σε δημόσιο σχολείο και είναι καλοί μαθητές. Δεν φαίνεται να έχουν υποστεί bullying εξαιτίας της ασυνήθιστης οικογενειακής τους κατάστασης. Από τη στιγμή που κανένα δεν γνωρίζει την ημερομηνία γέννησής του, η Μανίσα έχει «εφεύρει» τα γενέθλιά τους σε τυχαίες ημερομηνίες. Όλα τους, πάντως, σβήνουν κεράκια, μια ανάμνηση που απουσιάζει πλήρως από τη δική της παιδική ηλικία.

«Όνειρό μου είναι να ιδρύσω ένα ορφανοτροφείο, ώστε να μπορώ να αναλάβω όσα παιδιά χρειάζονται αγάπη. Όσο καιρό έχω ακόμη δύναμη και είμαι ζωντανή, θέλω να αναλαμβάνω παιδιά και να τους δίνω την αγάπη που όλα τους έχουν ανάγκη», λέει η ίδια.