«Ιn Pitino we trust», αλλά φτάνει αυτό;

Φρενίτιδα ενθουσιασμού (σύμφωνα με το παλιό στομφώδες κλισέ) απανταχού της ελληνικής γης προκάλεσε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της εθνικής ομάδας από τον Ρικ Πιτίνο…

«Δεν χωρεί αμφιβολίας περί τούτου, κύριε», όπως έλεγε σε μια σόλοικη ατάκα η Μαρία Κωνσταντάρου στην κωμωδία «Αχ αυτή η γυναίκα μου!».

Συμφωνώ και επαυξάνω, καθ’ όσον ο Πιτίνο είναι ο… Πιτίνο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και μένει να φανεί μέχρι ποίου σημείου μπορεί να ασκήσει τη δεδομένη επιδραστικότητά του σε μια ομάδα που εδώ και μία δεκαετία κυλιέται στον βούρκο!

Υπερβάλλω, ας είμαι πιο επιεικής: το ερώτημα είναι εάν ο Πιτίνο θα καταφέρει μέσα σε σκάρτες είκοσι ημέρες να μεταμορφώσει το ασχημόπαπο σε κύκνο…

Κι αυτό πάλι ακούγεται αυστηρό; Okay, το ζητούμενο λοιπόν είναι να μπορέσει να εμφυσήσει στην Εθνική τη νοοτροπία του νικητή και να της αλλάξει το επίπεδο…

Οντας σεσημασμένος για τις μετασχηματιστικές ικανότητές του, το κατάφερε αυτό πέρυσι με τον Παναθηναϊκό, αλλά εκεί είχε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του, χώρια που είναι άλλο πράγμα να προπονείς μια συντεταγμένη ομάδα επί καθημερινής βάσεως, με μεγαλύτερη πίστωση χρόνου και την ευκαιρία να διορθώσεις το λάθος, και άλλο μια Εθνική με πολύ περιορισμένο χρόνο προετοιμασίας, με παίκτες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και με τη λογική του «ή ταν ή επί τας», όπως συμβαίνει στα… αναθεματισμένα τα χιαστί ματς, στα οποία έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας.

In Pitino we trust, το δίχως άλλο. Τον εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Θα ήταν κατάφωρα άδικο για τους προκατόχους, και κυρίως για τους επιγόνους του, να υποστηρίξω ότι «εάν δεν πετύχει αυτός, δεν θα τα καταφέρει κανείς άλλος», απλώς είναι τέτοιο το timing, τόσο μεγάλη η πρόκληση της επιστροφής στους Ολυμπιακούς Αγώνες (ύστερα από δύο απανωτές ατελέσφορες απόπειρες, το 2012 και το 2016), ώστε η φάση να μοιάζει οριακή…

Κανείς δεν ξέρει ποιοι παίκτες θα έχουν τα κουράγια να παραμείνουν στις επάλξεις, ο Αντετοκούνμπο θα είναι πάντοτε ένα ερωτηματικό και σε κάθε περίπτωση οι καιροί ου μενετοί!