Ντίξον: Πώς ο Μητσοτάκης μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε «ενάρετο κύκλο»

«Πριν από πολλά χρόνια εν μέσω της ελληνικής κρίσης, είχα ρωτήσει έναν φίλο πώς λέγεται στα ελληνικά ο «ενάρετος κύκλος» και μου απάντησε ότι στην Ελλάδα η έκφραση αυτή δεν υπάρχει, υπάρχει έκφραση μόνο για τον «φαύλο κύκλο»,  γράφει ο Χιούγκο Ντίξον σε άρθρο του στο Reuters για τις προκλήσεις που θα συναντήσει ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, εφόσον εκλεγεί πρωθυπουργός.

«Ο φίλος μου έκανε λάθος», αναφέρει, «η έννοια του «ενάρετου κύκλου» υπάρχει και η χώρα μπορεί να καταφέρει να εισέλθει σε έναν, μετά τις εκλογές της Κυριακής».

«Οι επενδυτές είναι ήδη ενθουσιασμένοι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας φιλελεύθερος συντηρητικός, δείχνει να αναλαμβάνει τα ηνία από τον Αλέξη Τσίπρα, τον ριζοσπάστη αριστερό που οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το 2015. Από τις ευρωεκλογές του Μαΐου, όταν η ΝΔ ξεπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γενικός Δείκτης του Χρηματιστηρίου Αθηνών έχει ενισχυθεί κατά 19%. Εν τω μεταξύ, η απόδοση του ελληνικού 10ετούς έχει μειωθεί από το 3,4% στο 2,2% -κάτι που σημαίνει ότι οι επενδυτές θεωρούν πλέον ότι το ελληνικό κρατικό χρέος είναι αντίστοιχα ελκυστικό με το ιταλικό», τονίζει ο Ντίξον.

«Όμως δεν υπάρχει κάποια εγγύηση ότι η Ελλάδα θα εισέλθει σε έναν ενάρετο κύκλο. Ο Μητσοτάκης θα πρέπει να είναι τολμηρός και τυχερός. Για να δημιουργήσει και να διατηρήσει την αναγκαία ανάκαμψη που θα βασίζεται σε επενδύσεις, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει κακές πρακτικές που έχουν ταλαιπωρήσει τη χώρα επί δεκαετίες. Θα είναι λάθος, άλλωστε, να θεωρήσει κανείς ότι ο Τσίπρας ευθύνεται για όλα τα προβλήματα της χώρας», αναφέρει.

«Ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας και ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Γιάνης Βαρουφάκης έχουν να δώσουν πολλές απαντήσεις. Οι αμφιλεγόμενες κινήσεις τους κατέστρεψαν την εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία. Μόνο μετά τη μείωση δαπανών και την αύξηση φόρων από τον Ελληνα πρωθυπουργό έναντι δόσεων από την ευρωζώνη, πήρε μπροστά η οικονομία της χώρας», σημειώνεται στο άρθρο.

«Ακόμη, όμως και αυτή η ανάκαμψη δεν ήταν έντονη. Οι ακαθάριστες επενδύσεις διαμορφώνονται μόλις στο 11% του ΑΕΠ. Αν ληφθούν υπόψη και οι αποσβέσεις, οι επενδύσεις πάγιου εξοπλισμού είναι στην καλύτερη περίπτωση στάσιμες και ίσως υποχωρούν. Κάποιοι οικονομολόγοι θεωρούν ότι οι επενδύσεις πρέπει να αυξηθούν σε επίπεδα κοντά στο 20% του ΑΕΠ, για να εισέλθει η χώρα σε καλή αναπτυξιακή τροχιά», προσθέτει ο Βρετανός αρθρογράφος.

Το αισιόδοξο σενάριο

«Το αισιόδοξο σενάριο έχει ως εξής: η Νέα Δημοκρατία κερδίζει τις εκλογές με αυτοδυναμία και ο Μητσοτάκης δεν χρειάζεται να κάνει αλλαγές στο πρόγραμμα του, κάνοντας συμφωνίες με άλλα κόμματα. Στη συνέχεια, τοποθετεί στο υπουργικό συμβούλιο ταλαντούχους ανθρώπους, από όλο το πολιτικό φάσμα, οι οποίοι μπορούν υλοποιήσουν το πρόγραμμα του», τονίζει ο Ντίξον.

«Τότε ο νέος πρωθυπουργός απελευθερώνει τις ιδιωτικοποιήσεις και τα επενδυτικά σχέδια τα οποία δεν έχουν προχωρήσει επί Τσίπρα. Προχωρά σε πλήρη άρση των capital controls. Εκδίδει 10ετές ομόλογο, με διπλάσια ωρίμανση σε σχέση με αυτό που εξέδωσε η τωρινή κυβέρνηση, επιδεικνύοντας ότι οι επενδυτές ‘αγοράζουν’ το όραμά του», υπογραμμίζει.

«Μετά από αυτό το “θετικό σοκ”, o Μητσοτάκης προσεγγίζει την ευρωζώνη και ζητά τη χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, που απαιτούν πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5% ετησίως»

«Η Γερμανία και άλλες χώρες επέμειναν για σφιχτό δημοσιονομικό έλεγχο, γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ο μόνος τρόπος να ελεγχθεί το χρέος. Όμως ο Μητσοτάκης τούς πείθει ότι η ανάπτυξη θα επιταχυνθεί, οπότε η χώρα θα μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της -που διαμορφωνόταν στα 340 δισ. ευρώ ή στο 183% του ΑΕΠ στα τέλη του 2018-, με μικρότερα πλεονάσματα. Η χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων βοηθά την Ελλάδα να εμφανίσει αξιόλογη ανάπτυξη».

Οι κίνδυνοι

«Τι θα μπορούσε να χαλάσει αυτό το παραμύθι;» αναρωτιέται ο Ντίξον. «Δυστυχώς αρκετά πράγματα», απαντά ο ίδιος.

«Καταρχάς, ο Μητσοτάκης ίσως δεν καταφέρει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία ή θα μπορούσε να χάσει την ψυχραιμία του και να διορίσει “εκπροσώπους του παλαιού κατεστημένου σε μία προσπάθεια να ηρεμήσει τα πνεύματα μεταξύ των διαφορετικών ομάδων στο κόμμα του», σημειώνεται στο άρθρο.

«Επίσης, υπάρχουν βραχυπρόθεσμοι δημοσιονομικοί κίνδυνοι. Ο Τσίπρας πρόσφατα αύξησε τις συντάξεις, για πολιτικούς λόγους. Ισως η χώρα να έχει εκτροχιαστεί από τον φετινό δημοσιονομικό στόχο κατά περίπου μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ. Ο Μητσοτάκης θέλει να μειώσει τους φόρους, μεταξύ των οποίων και την εταιρική φορολογία, για να ενισχύσει τις επενδύσεις. Όμως πώς θα μπορέσει να το πετύχει;».

»Πρόσθετα ρίσκα έρχονται από το εξωτερικό. Η παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη έχει τεθεί σε κίνδυνο. Επιπλέον, η τεράστια τουριστική βιομηχανία της χώρας έχει εκτιναχθεί -με τις ετήσιες αφίξεις να αυξάνονται στα 30 εκατ. περίπου την τελευταία τετραετία-, εν μέρει και λόγω πολιτικών εντάσεων στη γειτονική Τουρκία και την Αίγυπτο. Το εξωγενές περιβάλλον ίσως δεν είναι τόσο υποστηρικτικό στο μέλλον.»

«Αν ο Μητσοτάκης καταφέρει να προσπεράσει αυτούς τους σκοπέλους, υπάρχει ακόμα το πρόβλημα του μεσοπρόθεσμου χρέους. Η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετεί τον τεράστιο δανεισμό της επειδή η ευρωζώνη έχει δώσει περίοδο χάριτος στις περισσότερες πληρωμές τόκων και κεφαλαίου. Όμως αυτό τελειώνει το 2032», προειδοποιεί ο Ντίξον.

«Τέλος, ο πληθυσμός μειώνεται – εν μέρει λόγω του brain drain και εν μέρει λόγω του δημογραφικού. Η έλλειψη εμπιστοσύνης βρίσκεται στη ρίζα αυτών των προβλημάτων», υπογραμμίζει ο Ντίξον.

«Αν η Ελλάδα θέλει να εισέλθει σε έναν βιώσιμο “ενάρετο κύκλο”, ο Μητσοτάκης θα πρέπει να είναι τολμηρός και να εκσυγχρονίσει όντως τη χώρα. Θα χρειαστεί να ξεκαθαρίσει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, να θέσει τη δικαστική εξουσία υπεράνω πολιτικής, να δημιουργήσει «επαγγελματικές» δημόσιες υπηρεσίες, να σταματήσει τις «ειδικές συμφωνίες» με ολιγάρχες που έχουν διασυνδέσεις και να πείσει τους πολίτες να πληρώνουν τους φόρους τους.»

» Ακόμα και με τις καλυτερες των προθέσεων, αυτή είναι δουλειά για τουλάχιστον δύο κυβερνητικές θητείες. Όμως, ο Μητσοτάκης μπορεί να κάνει την αρχή από την επόμενη εβδομάδα. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Οπότε, βασική προτεραιότητα του νέου πρωθυπουργό θα πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή σε κακές πρακτικές μεταξύ των υπουργών του. Μόνο τότε η Ελλάδα θα έχει μια πραγματική ευκαιρία να αντιστρέψει τον φαύλο κύκλο…», καταλήγει ο Ντίξον.