Η οδύσσεια μιας (ομάδας) ξεριζωμένης

Καλοί και άγιοι είναι οι τρεις τίτλοι που κατέκτησε η ΑΕΚ μέσα σε 365 ημέρες και έπειτα από 16 άγονα χρόνια…

Καλοί και άγιοι είναι οι νέοι παίκτες τους οποίους στρατολογεί από την πρώτη στιγμή που παλιννόστησε στην ελίτ…

Καλή και άγια είναι η ιστορία την οποία αναβίωσε με την ταινία για το ’68, την κρατά ανεξίτηλα χαραγμένη στην ιστορική μνήμη και την έχει κορόνα στο κεφάλι της…

Μα πιο καλό και πιο άγιο απ’ όλα θα είναι το γήπεδο στο οποίο θα μετακομίσει λίαν συντόμως και εκεί πλέον θα στεγάζει τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τους καημούς και τους πόθους της.

Το εννοώ αυτό, διότι η σπουδαιότερη και η πιο ανεκτίμητη προίκα κάθε ομάδας, περισσότερο και από τους τίτλους, είναι το γήπεδο: ένα γήπεδο που, ακόμη κι αν δεν της ανήκει (αλλά το χρησιμοποιεί με μακροχρόνια μίσθωση, όπως στην προκειμένη περίπτωση), μπορεί να το νιώθει σαν τη δική της φωλιά!

Ελέω και της καταγωγής της, απόκληρη του ξεριζωμένου Ελληνισμού της Πόλης, η ΑΕΚ έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια στην προσφυγιά, μάλιστα εάν δεν μου έχει ξεφύγει κάτι στο μέτρημα, θαρρώ πως μετά την Κατοχή και την Απελευθέρωση έχει περάσει μέχρι τούδε από 14 διαφορετικές έδρες!

Ναι, 14 σε 72 χρόνια: στο χωμάτινο πίσω από το τέρμα του ποδοσφαίρου, στο μεταγενέστερο ανοιχτό της Νέας Φιλαδέλφειας, στο Σπόρτιγκ, στο Καλλιμάρμαρο, στη Γλυφάδα, στη Ριζούπολη, στο κλειστό του Ιωνικού ΝΦ, στο Γεώργιος Μόσχος, στο ΟΑΚΑ, στο Γαλάτσι, στη Ζωφριά, στην Καισαριανή, στο Ελληνικό, στη Λαμία και δεν συμμαζεύεται!

Αυτό ακριβώς θα συμβεί τώρα: η Βασίλισσα θα συμμαζευτεί στη Φυλή και θα μπορέσει να αναπτυχθεί περισσότερο, να εξελιχθεί και να μεγαλώσει έτι περαιτέρω…

Εν τέλει, από τους τέσσερις μεγαλεπήβολους στόχους που είχε θέσει, άμα τη εμφανίσει του, ο Μάκης Αγγελόπουλος, δικαιούται να αγαλλιάζει βλέποντάς τους όλους να παίρνουν σάρκα και οστά. Και πιο πολύ τον τελευταίο χρονικά, που (επιμένω ότι) είναι ο κορυφαίος σε σημασία…