Μετά τη συμμαχία με τους λαϊκιστές στον ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκαν ξαφνικά ότι είναι… αριστεροί

Το χαμένο «αριστερό προφίλ» του αναζητά ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η χώρα βαδίζει προς εκλογές. Ένα προφίλ που χάθηκε κάπου ανάμεσα στη συνεργασία με τους ακραίους λαϊκιστές Ανεξάρτητους Έλληνες και το παλιό ΠΑΣΟΚ που το κυβερνών κόμμα αγκάλιασε χωρίς κανένα φίλτρο.

Τώρα η Κουμουνδούρου επιχειρεί με κάθε τρόπο να δείξει ότι παρά την εξουσία, τις όποιες παρασπονδίες, αλλά και τις μεταγραφές που ξενίζουν τους ανθρώπους που προέρχονται από την Αριστερά δεν απαρνείται τις ρίζες της. Στελέχη που παραπέμπουν στην Αριστερά επανενεργοποιούνται και υπερ- προβάλλονται ως άλλοθι, όσοι έχουν παρελθόν στο ΚΚΕ φροντίζουν να το υπενθυμίζουν με κάθε τρόπο και να το υπερτονίζουν, ενώ την ίδια στιγμή οι μεταγραφές από την δεξαμενή των ακροδεξιών ΑΝΕΛ, «αναβαπτίζονται», επιχειρώντας να αποδείξουν ότι να συμβαδίζουν με τη νέα κατάσταση στην οποία εντάχθηκαν.

Ειδικά τις τελευταίες ημέρες, μετά τις χυδαιότητες Πολάκη, πολλοί ήταν αυτοί που θυμήθηκαν το… αριστερό τους παρελθόν και έσπευσαν υποκριτικά να πουν ότι όσα είπε ο υπουργός για τον Κυμπουρόπουλο δεν συνάδουν με το ήθος της Αριστεράς. Πολύ αργά, όμως, αποφάσισαν να… μαλώσουν τον Πολάκη όταν επί χρόνια είναι αυτός που εκπροσωπεί την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι αυτή των κοινωνικών αγώνων, της προσφοράς και της αλήθειας απέναντι στον ελληνικό λαό.

Μέχρι και ο Πολάκης βγήκε να κάνει μαθήματα αριστεροσύνης, μέχρι εκεί φτάσαμε…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο Τέρενς Κουίκ, ο οποίος μέχρι πρόσφατα – τουλάχιστον – δήλωνε ότι είναι δεξιός, σε πρόσφατη επίσκεψη του στην Ουγγαρία δεν παρέλειψε να καταθέσει στεφάνι και στο μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη. Μία κίνηση που δεν μπορεί να ερμηνευθεί παρά ως ψηφοθηρική.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και το πρόσωπο που προωθείται περισσότερο από όλα από το ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει ευρωεκλογών και στηρίζεται από το μηχανισμό, έστω και αν δεν το ομολογούν, είναι ο Πέτρος Κόκκαλης. Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, που σε κάθε ευκαιρία θυμάται τον παππού του, τονίζει και επιχειρεί να εκμεταλλευθεί την αντιστασιακή του δράση, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να πείσει ότι είναι «αριστερός».

Και δεν είναι ο μόνος.

Ο Πάνος Λάμπρου, επίσης υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, επίσης αξιοποιείται κατάλληλα ως ο σύνδεσμος του κόμματος με τα κινήματα και έναν κόσμο που τοποθετείται σε κάθε περίπτωση πολύ διαφορετικά από τη σοσιαλδημοκρατία που έχει αγκαλιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αναζητώντας έναν «κομμουνιστή» δημοσιογράφο η Κουμουνδούρου επέλεξε και τον Κώστα Αρβανίτη. Ο πρώην διευθυντής του «Κόκκινου» και επί σειρά ετών παρουσιαστής στην ΕΡΤ, δηλώνει σε όλους τους τόνους, με όλους τους τρόπους την «αριστεροσύνη» του και φωνάζει ότι προέρχεται από την αριστερά.

Είδαμε μάλιστα να αναδεικνύεται ιδιαίτερα στα βιογραφικά των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ η θητεία ορισμένων από αυτούς στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ. Ένα ακόμα στοιχείο, που θα μπορούσε όπως εκτιμά η Κουμουνδούρου να συμβάλλει στην ψηφοθηρική εκστρατεία της Κουμουνδούρου.

Τι να πει κανείς και για τον Πέτρο Κόκκαλη στον οποίον ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει βάλει την ταμπέλα «ο εγγονός του Πέτρου Κόκκαλη του αριστερού υπουργού του βουνού». Και όλοι μαζί, με τον Πέτρο Κόκκαλη μπροστάρη να σηκώνουν τη σφιγμένη γροθιά, μιας και τα… γάντια των καθαριστριών δεν μπορούν πλέον να τα σηκώσουν.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν όντως πείθονται οι αριστεροί ψηφοφόροι από τέτοια τεχνάσματα.

Μπορούν τα βιογραφικά με μία υπόμνηση «ήμουν κάποτε στο ΚΚΕ/ΚΝΕ»  ή «ο παππούς μου ήταν αντάρτης του ΕΛ.ΑΣ/ΔΣΕ» να διαγράψουν τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, πλήρη συστράτευση με τις ΗΠΑ και τόσα άλλα και να φέρουν ξανά κοντά του τους αριστερούς ψηφοφόρους;

Και ακόμα περισσότερο μπορούν οι επικλήσεις αυτές, μία αναφορά σε ένα βιογραφικό, ένας συγγενής, να γίνουν άλλοθι της συνεργασίας με την ακροδεξιά;

Μάλλον όχι.

Σε κάθε περίπτωση η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…