Πρέπει να ελπίζουμε, και να αγωνιζόμαστε καθημερινά κατά της δολοφονίας χαρακτήρων και υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, καθένας από το δικό του μετερίζι
Μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία: η αθλιότητα και η χυδαιότητα που χαρακτηρίζουν το δημόσιο βίο της χώρας μας τα τελευταία χρόνια αποτελούν ευθεία αντανάκλαση τής εν γένει κοινωνικής πραγματικότητας, του χαμηλού επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας ουκ ολίγων ελλήνων πολιτών.
Τα όσα απερίγραπτα, από την άποψη και του περιεχομένου και της διατύπωσης, εκστομίζουν συχνά-πυκνά πολιτικοί διαφόρων παρατάξεων και διαφορετικών ιδεολογιών, ο οχετός ύβρεων και οι προσβλητικότατοι χαρακτηρισμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης —σε αυτήν τη σύγχρονη ρωμαϊκή αρένα, που διψά για θύτες και θύματα— δίνουν ανάγλυφη την εικόνα του εκβαρβαρισμού και της αποθηρίωσης που έχουν υποστεί πολλά δυστυχώς μέλη της ελληνικής κοινωνίας.
Χωρίς αιδώ, χωρίς συναίσθηση των ολέθριων επιπτώσεων που έχουν τα λόγια τους και τα έργα τους, χωρίς ευαισθησίες και ανθρωπιά, επιτίθενται και προσβάλλουν, ειρωνεύονται και απαξιώνουν, καταφεύγουν σε αφορισμούς και αφελείς γενικεύσεις.
Όλα αυτά, βεβαίως, δε σημαίνουν ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ότι ακολουθούμε ως κοινωνικό σώμα ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Όσο το πρόσωπο τού κατά Μάνο Χατζιδάκι τέρατος εξακολουθεί να τρομάζει αρκετούς από εμάς, δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Τουναντίον, πρέπει να ελπίζουμε, και να αγωνιζόμαστε καθημερινά κατά της δολοφονίας χαρακτήρων και υπέρ της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καθένας στο μέτρο των δυνατοτήτων του, καθένας από το δικό του μετερίζι.
