Βασίλης Λυριτζής: Το τελευταίο «ρεπορτάζ» για τις δύσκολες ώρες στον Αγιο Σάββα

Ενα συγκινητικό άρθρο για τις δύσκολες ώρες του Βασίλη Λυριτζή, το τελευταίο ρεπορτάζ, έγραψαν φίλοι του που στάθηκαν δίπλα στην περιπέτεια που βίωνε.

Οι φίλοι του, που επί δύο μήνες έβλεπαν την ταλαιπωρία του στον Αγιο Σάββατο έγραψαν όσα είδαν στην εφημερίδα Εθνος. Ακολουθεί το «ρεπορτάζ»:

Το δυσκολότερο ρεπορτάζ είναι αυτό στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο εαυτός σου. Ηρθαν έτσι τα πράγµατα που το τελευταίο ρεπορτάζ του Βασίλη Λυριτζή είχε θέµα την επί δίµηνο καθηµερινή παρουσία του στο µεγαλύτερο αντικαρκινικό νοσοκοµείο της χώρας, τον «Αγιο Σάββα». Εκεί..
όπου εδώ και δεκαετίες η επιστήµη και ο άνθρωπος µάχονται σκληρά για να προικίσουν τη ζωή έναντι του θανάτου, παλεύουν κάθε στιγµή για να υπερισχύσει η ύπαρξη έναντι του χαµού, πολεµούν, πασχίζουν, κερδίζουν, χάνουν, συνεχίζουν.
Για όλους τους πάσχοντες, αλλά κυρίως για τον καθέναν, ξεχωριστά. Κόντρα στο ρεύµα της εύκολης απαξίωσης και των αφοριστικών γενικεύσεων, ένα δηµόσιο νοσοκοµείο του µεγέθους και της ιδιαιτερότητας του «Αγίου Σάββα» υπάρχει εκεί, αναπτύσσεται, εκσυγχρονίζεται, υπηρετεί τον ασθενή.
Ο υπερσύγχρονος γραµµικός επιταχυντής, η ταυτόχρονη απεικονιστική αποτύπωση των αποτελεσµάτων της ακτινοβολίας, αποτελούν πια εργαλεία καθηµερινότητας στα ικανά χέρια του διευθυντή του Ακτινοθεραπευτικού, Μπάµπη Ζαµπάτη, και των συνεργατών του, ισχυρά «όπλα» στο πλευρό χιλιάδων ογκολογικών ασθενών. Πέρα από στεγνά τεχνολογικά δεδοµένα και ιατρικές αναφορές, υπάρχει το ανθρώπινο δυναµικό του νοσοκοµείου: οι άνθρωποι, επιστήµονες, εργαζόµενοι, δηµόσιοι λειτουργοί, που τιµούν το όνοµα και την αποστολή τους. Κάτι που µήνα µε τον µήνα, χρόνο µε τον χρόνο, αποτυπώνεται στα πρόσωπά τους: τη µια στιγµή τα φωτίζει χαµόγελο αισιοδοξίας και ελπίδας για την επιτυχία, και την επόµενη τα σκληραίνει ο πόνος του ασθενούς τους ή η ατελέσφορη προσπάθεια.
Οι ελλείψεις προσωπικού, απόρροια όσων επισώρευσε στη χώρα η χρεοκοπία της και η µνηµονιακή περιπέτεια που ακολούθησε, γίνεται υπερπροσπάθεια να καλυφθούν εκ των ενόντων. Σε βαθµό που διευθυντές, επιµελητές, κορυφαίοι επιστήµονες, µετά τα ιατρικά τους καθήκοντα εκτελούν και αυτά της ανύπαρκτης γραµµατείας τους, συνταγογραφούν, δακτυλογραφούν διαγνώσεις και βεβαιώσεις.
Από τον πρώτο µέχρι τον τελευταίο, από τον καθηγητή ως τον οδηγό του φορείου, από τη διευθύντρια ως την ειδικευόµενη, από την προϊσταµένη ορόφου ως την «πρακτικάρια» νοσηλεύτρια και το βοηθητικό προσωπικό, προσδίδουν στην καθηµερινότητα ενός τόσο ιδιαίτερου και δύσκολου νοσηλευτικού ιδρύµατος τα βασικά συστατικά της ανθρωπιάς και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Χειρουργεία, εξεταστήρια, εργαστήρια διάγνωσης, γραφεία ιατρών, µονάδες ακτινοθεραπείας, αξονικοί, θάλαµοι νοσηλείας βρίσκονται συνεχώς στην υπηρεσία του κάθε ασθενούς, γνωρίζοντας κάθε στιγµή την παραµικρή λεπτοµέρεια που µπορεί να τον αφορά.
Κι όταν κλείνουν οι πόρτες των θαλάµων νοσηλείας και ο φόβος, η ανησυχία, ο πόνος πυκνώνουν τόσο στην ατµόσφαιρα που κόβονται µε το µαχαίρι, δυο κουβέντες από τη νοσηλεύτρια βάρδιας, ένα κοίταγµα, ένα γλυκό χαµόγελο έρχονται σαν βάλσαµο αισιοδοξίας, σταλαγµατιές ανθρωπισµού, για να τονίσουν πως κανείς δεν είναι µόνος σε αυτή την άνιση πάλη.