Αυτή είναι η αλήθεια με τις επιτροπές στη Βουλή για τις Πρέσπες

Όπως είναι σαφές στο άρθρο 31, ο πρόεδρος της Βουλής έχει δικαίωμα να αυξομειώσει τα μέλη των επιτροπών κι είναι ο αρμόδιος για τη σύνθεση τους.
Απαραίτητη προυπόθεση είναι να μην θίγεται σε κάθε επιτροπή η απόλυτη πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας που έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Εδώ έχει σημασία η διατύπωση. Στην επιτροπή θα έχει απόλυτη πλειοψηφία η κοινοβουλευτική ομάδα που έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, στην ολομέλεια, στο όλον.
Ο κανονισμός, όμως, δεν μπορεί να αφορά μόνο συνθέσεις της Βουλής που μια κοινοβουλευτική ομάδα διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία απο μόνη της, δηλαδή δεν έχουμε κανονισμό κοινοβουλευτικής λειτουργίας που ρυθμίζει επί αυτοδύναμεων κυβερνήσεων μόνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεν 145 βουλευτές αλλά η πλειοψηφία στη Βουλή μετριέται στην ψήφο εμπιστοσύνης.

Η ψήφος εμπιστοσύνης δεν είναι ένα νομοσχέδιο. 

Είναι μια εκ των βασικών εξουσιών του βουλευτή, μια σπουδαία εξουσία του, το να δηλώνει ή να μην δηλώνει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση. 

Όποιος δεν δηλώνει εμπιστοσύνη αντιπολιτεύεται. Όποιος δηλώνει συμπολιτεύεται. 

Ό,τι και να ισχυρίζεται ο κ. Παπαχριστόπουλος, όσο και να επιμένει ο κ. Δανέλλης, ότι δεν «προσχώρησε» κάπου, το πράγμα έτσι λογίζεται και ας μας επιτραπεί να μην το επανεφεύρουμε ξαφνικά.

Ένας βουλευτής που έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης μπορεί φυσικά να καταψηφίζει νομοσχέδια κι ένας που δεν έδωσε να υπερψηφίζει, δεν ανατρέπει αυτό τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη του παρά μόνο αν του ξαναζητηθεί να δηλώσει – όπως συνέβη – και αλλάξει γνώμη.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει, λοιπόν, 145 βουλευτές.

Δεν είναι απλώς η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα της συμπολίτευσης, είναι η μόνη.

Η συμπολίτευση έχει 151.

Τα ζητήματα που δημιουργούνται στην παρούσα σύνθεση δεν είναι ζητήματα κανονισμού.

Οι «πρωτοτυπίες», οι κοινοβουλευτικές ομάδες που συστεγάζουν αντιπολιτευόμενους και συμπολιτευόμενους, οι βουλευτές που δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης αλλά λένε πως δεν στηρίζουν τις βασικές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, οι υπό διάλυση κοινοβουλευτικές ομάδες, είναι φαινόμενα, επιλογές και συμπεριφορές που καταδεικνύουν περισσότερο την αντίληψη κάποιων για την πολιτική, τους θεσμούς και το πολίτευμα και αυτό, δυστυχώς, είναι σοβαρότερο θέμα από το όποιο κανονιστικό.