Το αριστερό makeover του ΣΥΡΙΖΑ – Ή πώς ο Τσίπρας ξεχνά ότι έγραφε με το… δεξί

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τηλεοπτικά προϊόντα παγκοσμίως είναι οι εκπομπές – reality show που έχουν ως αντικείμενο το makeover, δηλαδή τη «μεταμόρφωση» ενός ανθρώπου έτσι ώστε να αλλάξει κούρεμα, χτένισμα, αισθητική ρούχων και να μπορεί να παρουσιάσει μια διαφορετική και καλύτερη εικόνα.

Μια τέτοια διαδικασία πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να κάνει σε σχέση με την πολιτική, μετά το, έστω και στημένο διαζύγιο με τους ΑΝΕΛ.

Εκτιμά, δηλαδή, το κυβερνών κόμμα ότι μέσα στους λίγους μήνες που απομένουν για τις εκλογές όποτε και εάν γίνουν θα μπορέσει να εμφανιστεί στην ελληνική κοινωνία ως ένα άλλο κόμμα, με σαφές αριστερό πρόσημο και στρατηγική.

Τον τόνο έδωσαν με χαρακτηριστικές δηλώσεις τους δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μια ο Γιάννης Μπαλάφας υποστήριξε ότι «Τώρα είναι η ώρα να χαράξουμε νέες προοδευτικές πολιτικές με νέες προοδευτικές συμμαχίες. Τώρα είναι η ώρα που όλοι θα κριθούμε “με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε”, όπως λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος».

Από την άλλη, ο Νίκος Φίλης, που από καιρό υποστήριζε την ανάγκη αριστερού αναπροσανατολισμού του ΣΥΡΙΖΑ, επέμεινε ότι: ««Η ψήφος εμπιστοσύνης με αφορμή την επικείμενη κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών σηματοδοτεί μία νέα αφετηρία της αριστερής διακυβέρνησης. Η νέα πολιτική πραγματικότητα, οδηγεί στη διαμόρφωση δύο αντιπαρατιθέμενων προγραμματικών προτάσεων εξουσίας, μίας προοδευτικής και μίας συντηρητικής. Υπάρχει ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου κοινωνικού πλειοψηφικού ρεύματος».

Όμως κι άλλα στελέχη, στη Βουλή ή στα media επιμένουν να δείχνουν ανακουφισμένοι από το διαζύγιο και τονίζουν ότι γίνεται επανεκκίνηση με αριστερό πρόσημο.

Ακόμη και ο Τσακαλώτος από το βήμα της Βουλής στην αριστερή πολιτική που θα ακολουθήσουν αναφέρθηκε: «Για μας το κυρίαρχο για να κατανοήσεις την κρίση είναι να καταλάβουμε την οικουμενική τάξη, της οποίας τα συμφέροντα αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας. Για σας η οικουμενική τάξη είναι οι επιχειρηματίες, η ελίτ και οι τραπεζίτες και γι αυτό πριν 30 χρόνια λέγατε ότι με την μείωση των φόρων και την φιλελευθεροποίηση θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για να βοηθηθεί η κοινωνία.

Εμείς αντιθέτως λέγαμε και λέμε ότι η οικουμενική τάξη είναι ο κόσμος της εργασίας γι αυτό πιστεύουμε ότι οι συλλογικές συμβάσεις είναι ωφέλιμες και για την κοινωνία και για την Οικονομία, όπως και η αύξηση του κατώτατου μισθού και το κοινωνικό κράτος και το δημόσιο σύστημα ασφάλισης. Γι αυτό έχουμε στο κέντρο των πολιτικών μας τον κόσμο της εργασίας».

Όλα αυτά παραπέμπουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο αφήγημα από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το οποίο μέχρι τώρα δεν μπορούσε να ξεδιπλωθεί μια πραγματικά αριστερή πολιτική επειδή υπήρχε το εμπόδιο της υποχρεωτικής συνεργασίας με ένα δεξιό και σε ορισμένες απόψεις του ακροδεξιό κόμμα. Τώρα που αυτή η συνεργασία λαμβάνει και τυπικά τέλος, μπορεί πιο εύκολα να εφαρμοστεί μια αριστερή πολιτική.

Ή για να το πούμε σχηματικά, ο μικρός Αλέξης είχε μάθει να γράφει με το δεξί, σύμφωνα με τις οδηγίες του Πάνου Καμμένου αλλά τώρα επιστρέφει στο αριστερό χέρι του.

Αλλωστε, ο ίδιος ο Τσίπρας απηύθυνε προσκλητήριο στις προοδευτικές δυνάμεις κάνοντας τη στροφή που πλέον μπορεί μιας και βγήκε από τη μέση ο Καμμένος.

Είναι μια άλλη πραγματικότητα

Μόνο που αυτό το αφήγημα προσκρούει πάνω σε ορισμένες πλευρές της πραγματικότητας. Καταρχάς, ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του, τότε που υποστήριζε ότι έφερνε ένα είδος αριστερής ανατροπής με τους ΑΝΕΛ συγκυβερνούσε και τότε δεν τέθηκε θέμα ότι «νέρωνε» το κρασί του.

Έπειτα, το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τη δυνατότητά του να ασκήσει «αριστερή πολιτική» δεν ήταν ο Πάνος Καμμένος, όπως φάνηκε και όποτε παρέκαμψαν τη διαφωνία του σε ζητήματα δικαιωμάτων.

Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει και αποδεχτεί το τρίτο μνημόνιο. Και το τρίτο μνημόνιο επέβαλε μέτρα λιτότητας και νεοφιλελεύθερες πολιτικές και απέκλειε κάθε δυνατότητα εφαρμογής «φιλολαϊκών μέτρων». Αυτό ακύρωνε κάθε ενδεχόμενο «αριστερής πολιτικής» σε όλη τη διαδρομή της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Η τρόικα και όχι ο Πάνος Καμμένος επέβαλε τις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές δαπανών, το νέο ασφαλιστικό σύστημα. Και ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο αποδέχτηκαν αυτές τις απαιτήσεις και τις εφάρμοσαν με εντυπωσιακό ζήλο.

Η Τρόικα ήταν τελικά αυτή που έμαθε τον Αλέξη Τσίπρα να γράφει με το δεξί.

Και η Τρόικα έμαθε την αριστερή κυβέρνηση να ανοίγει κεφάλια διαδηλωτών ή να μετατρέπει το Μέγαρο Μαξίμου σε φρούριο μη τυχόν και περάσουν συνταξιούχοι ή άτομα με αναπηρία που διαδηλώνουν.

Τα μνημόνια

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπαινίσσεται ότι τώρα θα ασκήσει «αριστερή πολιτική» επειδή όχι μόνο απαλλάχτηκε από τον Πάνο Καμμένο και τις δεξιές εμμονές του, αλλά και επειδή «βγήκαμε από τα μνημόνια».

Μόνο που γνωρίζουν καλά στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το τυπικό τέλος του «ελληνικού προγράμματος» σε κανένα βαθμό δεν αποτελεί και τέλος της «επιτήρησης» της ελληνικής οικονομίας και άρα της παραμονής μέσα σε ένα στενό ορίζοντα πολιτικών που δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν ως «αριστερές».

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα το τωρινό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο ο κ. Μπαλάφας όσο και ο κ. Φίλης προφανώς και εξέφρασαν μια πραγματική αγωνία ως προς το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να αποφύγει το πολιτικό κόστος από τις πολιτικές που ακολούθησε, πρέπει να πείσει ξανά ότι είναι μια δύναμη της αριστεράς με ένα εναλλακτικό πρόγραμμα.

Όμως αυτή η αγωνία προσκρούει πάνω στο πραγματικό περιεχόμενο των πολιτικών που προκρίνει ο Αλέξης Τσίπρας και τον κίνδυνο ο νέος «προοδευτικός και δημοκρατικός πόλος» να αφορά περισσότερο την αισθητική παρά την ουσία.

Αναδιάταξη

Το Μέγαρο Μαξίμου εκτιμά ότι μετά την παροχή της ψήφου εμπιστοσύνης (αναμενόμενες οι 151 ψήφοι) θα υπάρξει πλήρης αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Η σχεδόν διάλυση των μικρών κομμάτων και η στοίχιση βουλευτών στα δύο μεγάλα κόμματα, δημιουργεί έναν σκληρό δικομματισμό. Από τη μια η «αριστερή πολιτική» που για μια τετραετία ήταν δεξιά, κι από την άλλη η «δεξιά πολιτική» που θέλει δήθεν να είναι «κοινωνική, αναπτυξιακή για το καλό του εργαζόμενου, του συνταξιούχου κ.λπ.»

H αναδιάταξη περιγράφηκε ξεκάθαρα από τον Γ. Δραγασάκη ο οποίος είπε στη Βουλή: «Η ψήφος εμπιστοσύνης δεν αφορά μια ευκαιριακή πλειοψηφία, με στόχο την παράταση της ζωής της κυβέρνησης για κάποιους μήνες, αλλά είναι η απαρχή μιας γενικότερης αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, με στόχο μια νέα προοδευτική πλειοψηφία, μια ευρεία συμπαράταξη που θα οργανώσει το σχέδιο για την Ελλάδα της επόμενης μέρας».

Ποιος έχει αμφιβολία ότι η επόμενη ημέρα, αφού περάσει και η συμφωνία των Πρεσπών θα είναι μια μάχη επικράτησης στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην Ελλάδα.