«Συζυγικά καυγαδάκια» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά συνεχίζουν μέχρι τέλους

Η αποκάλυψη των «Νέων» ότι ο Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκε για γεύμα με τον Πάνο Καμμένο τη Δευτέρα 15/10 ύστερα από τα όσα είχαν ειπωθεί όχι μόνο από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Νίκος Φίλης αλλά και το ίδιο το Μαξίμου με τις διαρροές εναντίον του ηγέτη των ΑΝΕΛ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία.

Δείχνει τα πραγματικά όρια της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Για την ακρίβεια δείχνει ότι δεν πρόκειται ακριβώς για σύγκρουση, τουλάχιστον για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα.

Με αυτό δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία όσων μίλησαν με αυστηρότητα ενάντια στον Πάνο Καμμένο από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς και ο Νίκος Φίλης εννοούσε τη σύγκριση που έκανε ανάμεσα στον Καμμένο και τον ακροδεξιό ηγέτη της ιταλικής Λέγκας Σαλβίνι όπως και προφανώς ο Σάκης Παπαδόπουλος, που εδέχθη αήθη τηλεοπτική επίθεση από τον ΥΠΕΘΑ που ούτε λίγο πολύ τον κατηγόρησε ότι του ζήτησε ρουσφέτι ενώ στην πραγματικότητα μετέφερε συλλογικά τοπικά αιτήματα για την αξιοποίηση τοπικών στρατοπέδων, δεν πρόκειται να ξαναπεί καλή κουβέντα για τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ.

Το ίδιο φανταζόμαστε ειλικρινής ήταν και η δήλωση της αντιπροέδρου της Βουλής κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ είναι μια τραυματική εμπειρία, όπως και η αναφορά του Πάνου Σκουρλέτη σε σοβαρό

Όμως, δεν νομίζουμε ότι όλα αυτά ισχύουν και για τον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη που απηχούν τις δικές του απόψεις. Μπορεί να υπήρξε η αποστασιοποίηση από τις επιλογές που εξέφρασε στην Αμερική, μια που διαφορετικά η κυβέρνηση θα εμφάνιζε μια εντυπωσιακή διγλωσσία, αλλά πέραν αυτού η συνεργασία θεωρείται ότι προχωράει κανονικά.

Από την άλλη ο πρωθυπουργός επί της ουσίας «άφησε» τον Κοτζιά να βγάλει τα… κάστανα από τη φωτιά. Του επέτρεψε να πει αυτά που ο ίδιος δεν θέλει στον Καμμένο. Ο υπουργός Εξωτερικών επιτέθηκε στον υπουργό Αμυνας, ο Παππάς ανέλαβε να υπερασπιστεί τον τελευταίο λέγοντας ότι δεν είναι «Σαλβίνι» όπως είπε ο Φίλης, και όλο αυτό το… επεισοδιακό σκηνικό στήθηκε για να εκτονωθεί η πίεση και ο πολιτικός βίος της κυβέρνησης να συνεχιστεί μέχρι το τέλος. Οποιο κι όποτε κι αν είναι αυτό.

Επί της ουσίας; Το υπουργικό συγκλήθηκε για την πορεία της οικονομίας μεταμνημονιακά αλλά έγινε το σκηνικό στο θέατρο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ώστε να διαρρεύσουν «δυσαρέσκειες» και «συγκρούσεις», σαν συζυγικά καυγαδάκια, αλλά ουδέποτε αιτία για οριστικό διαζύγιο.

Η συνεργασία συνεχίζεται κανονικά

Στην πραγματικότητα τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Πάνος Καμμένος δεν έχουν κανένα λόγο να διακόψουν τη συνεργασία τους. Οι ιδεολογικές διαφορές τους ήταν γνωστές και είχαν και οι δύο επίγνωση αυτών εξαρχής.

Ωστόσο, τους ένωνε ένα βασικό κίνητρο: η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, πιο σωστά η διεκδίκηση της εξαργύρωσης της «αντιμνημονιακής» διαμαρτυρίας στις εκλογές με σκοπό τη συγκρότηση κυβέρνησης.

Από ένα σημείο και μετά αυτό έγινε και αυτοσκοπός. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι σαφές ότι θέλει να εξαντλήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κυβερνητικής θητείας, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο προετοιμάζεται καλύτερα για την επόμενη μέρα.

Ο Πάνος Καμμένος που έχει επίγνωση ότι το κόμμα του αποδιαρθρώνεται και πολύ δύσκολα μπορεί να διεκδικήσει ξανά την είσοδό του στη Βουλή  έχει κάθε λόγο να θέλει να παραμείνει στο υπουργείο του όσο το δυνατόν περισσότερο.

Άλλωστε, ο τρόπος που τεθεί το χρονοδιάγραμμα για τυχόν κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι για τον Μάρτιο στην καλύτερη των περιπτώσεων, οπότε και η όποια διαφωνία των ΑΝΕΛ (και ούτε καν του συνόλου των βουλευτών τους) σε μικρό βαθμό θα επηρεάσει τις εξελίξεις, εάν μάλιστα η κυβέρνηση έχει καταλήξει σε ένα ενδεχόμενο σύμπτωσης των βουλευτικών εκλογών με τις άλλες εκλογές του Μαΐου.

Σε αυτή την περίπτωση η ρήξη στην κυβερνητική συνεργασία θα έχει έρθει σε έναν χρόνο όπου ούτως ή άλλως οι δύο εταίροι θα δοκίμαζαν να αποστασιοποιηθούν για να μπορέσουν να δώσουν αυτοτελώς τη μάχη των βουλευτικών εκλογών.

Από τη συνεργασία στη συμπαιγνία

Όλα αυτά αναδεικνύουν και ένα χαρακτήρα συμπαιγνίας που ολοένα και αποκτά αυτή η συνεργασία. Αυτό που ξεκίνησε ως απόπειρα να κυβερνήσουν μαζί η «Πάνω» και η «Κάτω Πλατεία», εξελίχτηκε σε συνεργασία για την εμπέδωση των μνημονίων και κατέληξε σε μια κυνική συμφωνία για την παράταση των όποιων προνομίων συνεπάγεται η άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτής της κυνικής συμφωνίας ο Πάνος Καμμένος εκ των πραγμάτων θα συνυπογράφει τις επιλογές της κυβέρνησης -συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας των Πρεσπών την οποία δέχεται αφού παραμένει κυβερνητικός εταίρος και δεν παραιτείται- αφού διαφορετικά δεν θα μπορεί να παραμείνει υπουργός, και την ίδια στιγμή θα διατυπώνει τις απόψεις του «ως κυβερνητικού εταίρου» προσπαθώντας να ανασυγκροτήσει το δικό του εκλογικό ακροατήριο.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχουν αντιρρήσεις, αλλά την ίδια στιγμή δεν θα διακυβεύεται η κυβερνητική συμμαχία, εφόσον κάθε τόσο το Μαξίμου θα διαβεβαιώνει ότι κατανοεί τις αντιδράσεις αλλά «υπομονή μέχρι την προκήρυξη των εκλογών» οπότε πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αυτοτελώς προεκλογική εκστρατεία, χωρίς τα «βαρίδια» των ΑΝΕΛ.

Και βέβαια, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει μια διπλή απεύθυνση.

Από τη μια, σε ένα πλατύ κοινό θα προβάλλει τη συνοχή της κυβέρνησης και το ότι «όλα πάνε κανονικά» και θα υπάρξει και «κοινωνικό προφίλ».

Είναι το κοινό που νοιάζεται για τις συντάξεις και τον ΕΝΦΙΑ, δεν προέρχεται από την αριστερά και δεν πολυσυμπαθεί τη Συμφωνία των Πρεσπών, ακόμη και εάν την αποδέχεται ως μια αναγκαστική λύση.

Από την άλλη, σε ένα πιο στενό κοινό, προερχόμενο από την αριστερά, με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα των δικαιωμάτων και με δυσανεξία απέναντι στη συνεργασία με την ακροδεξιά, θα προβάλλει την προοπτική της ρήξης με τον Καμμένο.

Είναι το κοινό που στις αντιδράσεις στη συνεργασία με τον Καμμένο θα βλέπει την καθησυχαστική διαβεβαίωση ότι στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στις αρχές του.

Σε τελική ανάλυση τα αποτελέσματα της εκλογής της νέας πολιτικής γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν ότι όσοι έχουν πραγματικά πρόβλημα με τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και από καιρό  διαμαρτύρονται γι’ αυτό βλέπουν την εσωκομματική τους επιρροή να υποχωρεί σχετικά σε σχέση με όσους αποδέχονται πλήρως τη γραμμή της συμπαιγνίας με τους ΑΝΕΛ.

Όμως, όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι μια τέτοια πρακτική και μια τέτοια διγλωσσία επί της ουσίας δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή διακυβέρνηση.