Βασίλης Αυλωνίτης : Ωρέ πού πάμε…

Ο Βασίλης Αυλωνίτης σε μικρή ηλικία έκανε το επάγγελμα του τεχνίτη δερμάτινων ειδών. Έφτιαχνε τσάντες, πορτοφόλια, βαλίτσες για να ενισχύσει το εισόδημα της οικογένειάς του. Μεγάλωνε στη  λαϊκή γειτονιά των Πετραλώνων, ονειρευόταν όμως την σκηνή.

Σύχναζε έξω από τα θέατρα, προσπαθώντας να μάθει απ’ έξω τα λόγια που έλεγαν οι ηθοποιοί και έκανε τα αδύνατα δυνατά να καταφέρει να κάνει ένα δοκιμαστικό, μια οντισιόν.

Κάποια στιγμή τα κατάφερε και έπεισε έναν θεατρώνη να τον δοκιμάσει. Το ταλέντο του ήταν πηγαίο και κέρδισε ένα ρολάκι σε μια σατιρική Επιθεώρηση. Ο κόσμος παραληρούσε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση κι έτσι πολύ σύντομα έγινε γνωστό όνομα στο κοινό της Αθήνας.

Η απλότητα, η αµεσότητα, το πηγαίο του χιούµορ, το κέφι του, η ζωντάνια του, τα χιουµοριστικά του ευρήµατα και οι αµίµητοι αυτοσχεδιασµοί του, συνάρπαζαν τους θεατές του που κυριολεκτικά τον αποθέωναν.

Έφτανε μόνο να προφέρει τις φράσεις  «Φάτε, φάτε», ή εκείνο το «Ωρέ πού πάμε, ωρέ πού πάμε», για να γίνει χαλασµός μέσα σε µια κατάμεστη αίθουσα θεάτρου.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης ευτύχησε να ζήσει όχι µόνο σε µια εποχή που ανθούσε το µουσικό θέατρο αλλά και στη χρυσή εποχή του ελληνικού  µεταπολεµικού κινηµατογράφου.

Κανείς δεν μπορεί να πει µε βεβαιότητα σε πόσες ταινίες έχει παίξει µικρούς και μεγάλους ρόλους ο µεγάλος µας κωµικός. Το σίγουρο είναι όμως ότι και στο σινεμά σημείωνε την ίδια ή και ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι στο θέατρο.

Οι πιο αγαπημένες ταινίες με τον Βασίλη Αυλωνίτη γυρίστηκαν το 1953 – 1954. Μεταξύ αυτών, οι: «Ωραία των Αθηνών», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Το αμαξάκι» µε τον Ορέστη Μακρή και η « Καφετζού» µε τη Γεωργία Βασιλειάδου.

Αλλά δεν ήταν μόνο το κοινό που γελούσε ασταμάτητα με τα «νούμερά» του. Ακόμη και οι συνάδελφοί του είχαν πρόβλημα όταν έπαιζαν μαζί του, γιατί ήταν αδύνατον να συγκρατήσουν τα γέλια τους με τις γκριμάτσες του.

Ο Γιώργος Πάτζας έχει δηλώσει ότι σε ένα γύρισµα της «Σοφερίνας» µε τη Βουγιουκλάκη, στη σκηνή του δικαστηρίου έµπαινε ο Αυλωνίτης κάνοντας τις αμίμητες εκείνες γκριµάτσες του «Γύλου» και το συνεργείο, οι ηθοποιοί, όλοι, έκλαιγαν ασταμάτητα από τα γέλια. «Μέχρι τις 5 το απόγευµα δεν είχαμε γυρίσει ούτε ένα πλάνο…» έλεγε.