Τελικά τι είναι αποστασία για την κυβέρνηση;

«Αποστάτης» είναι ένας βαρύς χαρακτηρισμός. Ιστορικά έχει επιτονισμούς αρνητικούς και στο μακρινό και στο πιο πρόσφατο παρελθόν.

Στην Ελλάδα, τουλάχιστον για αυτό που συνήθως ορίζουμε ως «προοδευτική παράταξη», η έκφραση έχει μια ιδιαίτερα απαξιωτική χροιά, εφόσον παραπέμπει στα γεγονότα του Ιουλίου του 1965 και την Αποστασία.

Με αυτή την έννοια έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η αντίδραση της κυβέρνησης στην αποχώρηση Λαζαρίδη από τους ΑΝΕΛ ήταν εξαρχής να μιλήσει για αποστασία.

Δεν θα σταθούμε στα όσα ανυπόστατα διακινούνται για «οργανωμένο σχέδιο», φράση που συνήθως συγκαλύπτει αδυναμία παραδοχής ότι ένας πολιτικός χώρος πληρώνει το τίμημα των δικών του αντιφάσεων.

Κυρίως θα σταθούμε στα δύο μέτρα και δύο σταθμά ως προς την ίδια την έννοια της αποστασίας.

Τι είναι τι;

Για παράδειγμα γιατί είναι «αποστασία» η κίνηση Λαζαρίδη, ο οποίος μάλιστα καλείται να παραδώσει στο κόμμα του την έδρα του, και δεν είναι αποστασία, αλλά ένδειξη της αυξημένης απήχησης του κυβερνητικού έργου, η αποχώρηση της κ. Μεγαλοοικονόμου από την Ένωση Κεντρώων και η προσχώρησή της στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ;

Γιατί δεν είναι αποστάτες, έστω με την ευρεία έννοια του όρου, οι προερχόμενοι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ σημερινοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι προφανώς και εξελέγησαν με το κυβερνών κόμμα πατώντας πάνω στην αναγνωρισιμότητα που απέκτησαν πολιτευόμενοι με ένα άλλο κόμμα;

Γιατί δεν θα θεωρηθεί αποστασία η φημολογούμενη σχεδιαζόμενη προσχώρηση βουλευτών από το Ποτάμι στον ΣΥΡΙΖΑ;

Εκτός βέβαια και εάν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποστασία είναι απλώς ότι μειώνει την κοινοβουλευτική της δύναμη και όλα τα άλλα είναι θεμιτές πολιτικές ανακατατάξεις.

Μόνο που τέτοιες λογικές «δύο μέτρων και δύο σταθμών» υπονομεύουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ή θα πούμε ότι τα κόμματα είναι στρατοί, στους οποίους δεν επιτρέπονται «παρεκκλίσεις», όλα τους αρνητικούς συνειρμούς που αυτοί μπορεί να έχει, ή θα συμφωνήσουμε ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες οι βουλευτές πρέπει να μπορούν να πράττουν σε τελική ανάλυση με βάση τη συνείδησή τους και ότι είναι απόλυτα θεμιτό να υπάρχουν και μετατοπίσεις και αλλαγές στον κομματικό χάρτη στη διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής θητείας.

Αλλαγές που κάποιες φορές να ενισχύουν μια κυβέρνηση και κάποιες άλλες, που αποτελούν εξίσου  «νόμιμη» κίνηση μέσα στην πολιτική σκακιέρα, να της δείχνουν ότι έφτασε στο τέλος της πολιτικής της διαδρομής.