Οι Παριζιάνοι βαρέθηκαν τα «λουκέτα της αγάπης» στις γέφυρες

Οι Παριζιάνοι δεν θυμούνται πότε ξεκίνησαν όλα. Στην αρχή, τα λουκέτα πέρασαν απαρατήρητα. Γρήγορα, όμως, έλαβαν τον χαρακτήρα διακήρυξης. Σε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες γέφυρες της γαλλικής πρωτεύουσας, οι επισκέπτες άφηναν μικρά λουκέτα, περνώντας τα στο μεταλλικό κιγκλίδωμα. Επρόκειτο για τα «λουκέτα της αγάπης», με τα οποία οι ερωτευμένοι διακηρύττουν τον έρωτά τους. Τώρα οι Παριζιάνοι δηλώνουν ότι βαρέθηκαν αυτή τη μόδα.

Αν στην αρχή οι επισκέπτες δρούσαν τη νύχτα, σύντομα η μόδα πέρασε και στο φως της ημέρας: φωτογραφίζονταν μπροστά στα λουκέτα τους και βιντεοσκοπούσαν το πέταγμα των κλειδιών στον Σηκουάνα.

Ο δήμος του Παρισιού εξέφρασε την ανησυχία του: μήπως υπήρχε κάποιο πρόβλημα με την αρχιτεκτονική μορφή του παρισινού τοπίου; Πριν από δύο χρόνια, κάποιος αφαίρεσε όλα τα λουκέτα από μια γέφυρα. Σε λίγους μήνες, όμως, επανεμφανίστηκαν λουκέτα όλων των μεγεθών και των χρωμάτων.

Για πολλά ζευγάρια που επισκέπτονται το Παρίσι, αυτά τα λουκέτα είναι το σύμβολο του έρωτά τους. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες πόλεις, τη Σεούλ, τη Βουδαπέστη, τη Ρώμη και το Τόκιο.

Αντί να μοιραστούν την αφελή χαρά που εκδήλωναν όλοι αυτοί οι Ρωμαίοι και οι Ιουλιέτες, πολλοί κάτοικοι της γαλλικής πρωτεύουσας εκνευρίστηκαν.

Όχι μόνο επειδή ορισμένες γέφυρες, όπως η Pont de l’Archeveche και η Pont des Arts, μοιάζουν να βουλιάζουν κάτω από το βάρος των λουκέτων. Αλλά κι επειδή οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν ότι οι ξένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από έρωτα.

Στην καρδιά του έρωτα α-λα γαλλικά, γράφει η Ανιές Πουαριέ στους New York Times, βρίσκεται η ιδέα της ελευθερίας.

Οι ερωτευμένοι δηλώνουν με τα λουκέτα ότι όταν αγαπάς πραγματικά, θέλεις ο άλλος να είναι ελεύθερος, άρα να μπορεί ανά πάσα στιγμή να φύγει. Η αγάπη δεν έχει σχέση με την ιδιοκτησία ή την κατοχή. Η αγάπη δεν είναι μια φυλακή, όπου ο ένας είναι σκλάβος του άλλου. Και η αγάπη δεν είναι φυσικά εμπόρευμα. Η αγάπη δεν είναι καπιταλιστική, είναι επαναστατική. Η πραγματική αγάπη δείχνει τον δρόμο προς την ανιδιοτέλεια.

Για να καταλάβει κανείς τη γαλλικού τύπου αγάπη, πρέπει να γυρίσει στον 16ο αιώνα και τους ελευθερόφρονες (λιμπερτίνοι).

Αν σήμερα η λέξη αυτή σημαίνει «έκλυτος», στη Γαλλία έχει διατηρήσει το πνεύμα του 16ου αιώνα και παραπέμπει περισσότερο στην τόλμη και την ελευθερία.

Στο πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο «Αγάπης έπαινος», ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού αναφέρει ότι αγάπη σημαίνει διαρκής κίνδυνος. Δεν υπάρχει ασφαλής, αιώνια αγάπη. Η ιδέα ότι μπορείς να κλειδώσεις μια για πάντα την αγάπη δύο ανθρώπων αποτελεί μύθο, λέει ο Μπαντιού.

Αυτή την ιδέα της αγάπης γιορτάζουν οι ερωτευμένοι που τοποθετούν λουκέτα στις παριζιάνικες γέφυρες. Και ας γκρινιάζουν οι κάτοικοι της γαλλικής πρωτεύουσας.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ