Αν ήταν ήρωες No 2

Είναι το ασημένιο μαλλί βέβαια, με την τέλεια, αλφαδιασμένη χωρίστρα εκείνο που πάντοτε έφερνε στο μυαλό μου τον έναν «δίπλα» στον άλλο. Αλλά κάπου και το θεληματικό πηγούνι, η αριστοκρατική αύρα, ως και το βλέμμα εκείνου που εκ πρώτης νομίζεις ότι συμπάσχει αλλά, τελικά μήπως όχι; Μήπως κάτι κρύβει τελικά;

Αυτό το συναίσθημα μου «έβγαζαν» και οι δύο, ο ηθοποιός Μάικλ Ρένι και ο πολιτικός Γιάννος Παπαντωνίου, οι οποίοι, βέβαια, αν δεν έμοιαζαν (στα δικά μου μάτια ασφαλώς) δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για να γραφτεί ένα άρθρο για αυτούς.

Και οι δύο έκαναν κάτι διαφορετικό πριν μπουν στο επάγγελμα από το οποίο έγιναν  διάσημοι. Ο ένας βέβαια, ήταν ήδη διάσημος, λαμπρός οικονομολόγος με διδακτορικό δίπλωμα Οικονομικών Επιστημών από το πανεπιστήμιο του Κέημπριτζ και ειδικός επιστήμονας στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Ρένι είχε δουλέψει πωλητής αυτοκινήτων και διηύθυνε εργοστάσια.

Και οι δύο, με ήρεμα, σταθερά βήματα, εισχώρησαν στους χώρους της υποκριτικής και της πολιτικής δίπλα σε κορυφαίες προσωπικότητες. Πρώτη δουλειά του Ρένι στον κινηματογράφο ήταν στο πλευρό του Αλφρεντ Χίτσκοκ, όταν στο ντεμπούτο του, τον «Μυστικό πράκτορα» (1936) ήταν ο αντικαταστάτης του Ρόμπερτ Γιανγκ. Αργότερα ήταν ο Γιάννης Αγιάννης στους «Αθλίους» του Λουις Μάιλστοουν και βέβαια, o Kλαατου στην cult ταινία επιστημονικής φαντασίας «The day the earth stood still» («Τη μέρα που σταμάτησε ο κόσμος») του Ρόμπερτ Γουάιζ.

Ο Γιάννος Παπαντωνίου μετά από ένα πέρασμα στο  ΚΚΕ Εσωτερικού έγινε ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ευρωβουλετής με το ΠΑΣΟΚ το 1981 και βουλευτής στην Α΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ (εξελέγη στις εκλογές των 1989, 1990, 1993, 1996, 2000, 2004). Εχει διατελέσει υπουργός σε διάφορα υπουργεία (Οικονομίας, Οικονομικών και Εθνικής Αμυνας) και

Όμως όπως συμβαίνει πάντα, ή σχεδόν πάντα, το πέπλο της παρακμής έμελλε τελικά να καλύψει και τους δύο. Ο Ρένι που ούτως ή άλλως – αν και εξαιρετικός επαγγελματίας – δεν έγινε ποτέ μεγάλος σταρ, αρκούνταν από κάποια στιγμή σε τηλεοπτικές εμφανίσεις guest (η τελευταία ταινία του πριν πεθάνει το 1971 ήταν η ανεκδιήγητη «Συμμορία του Δράκουλα»). Ο Παπαντωνίου από την πλευρά του, κατέρρευσε μαζί με την κατάρρευση του ΠαΣοΚ και δεν κατάφερε (ή δεν θέλησε) ποτέ να αναδυθεί από την πολιτική ανυπαρξία στην οποία βυθίστηκε.

Το μόνο που απέμεινε και από τους δύο ήταν αυτή η ανάμνηση της νωχελικής αρχοντιάς, – για όσο βέβαια διαρκέσει…