Τέλος;

Για μια εικόνα τέλους μιλούν οι μέρες που έχουν διανυθεί μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Το τέλος ενός παροξυσμού, μιας αθεμελίωτης ακραίας έντασης στην πολιτική σύγκρουση, μιας έξαρσης και βιαιότητας του λόγου στο δημόσιο μέτωπο.

Η πολυσήμαντη κάλπη μοιάζει σήμερα να τοποθετεί όλα αυτά στο παρελθόν. Μοιάζει σαν άμεσο θεραπευτικό, σαν καταπράυνση των πολιτικών παθών, όπως λέγαμε άλλοτε. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτός ο φρονηματισμός θα έχει διάρκεια. Αν αυτή η κατάσταση είναι πράγματι νέα και ποιοτικά διαφορετική. Αν δεν αποτελεί παρά μόνο μια στιγμή που γέννησε η κάλπη και είναι προορισμένη να πεθάνει με την έλευση του φθινοπώρου.

Προηγήθηκε το αποτυχημένο πρωτείο των ιδεολογικών επιλογών. Η προηγούμενη κυβέρνηση αγνόησε συνειδητά την πραγματικότητα, τόσο που πίστεψε ότι μπορεί να την κατασκευάσει. Το ανέφικτο της επιλογής κλόνισε ακόμη και τους πιστούς. Η αποδοκιμασία στην κάλπη είναι βαθύτερη από τα φαινόμενα. Η αδυναμία εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να το καταλάβουν πολλαπλασιάζει τα αποτελέσματα αυτής της καταλυτικής αποδοκιμασίας.

Προέχει τώρα το σήμερα. Το σήμερα και οι ανάγκες του. Η νέα κυβέρνηση καλείται απέναντι στο πρωτείο του ιδεολογικού να αναδείξει το πρωτείο του συγκεκριμένου. Να αναδείξει το συγκεκριμένο και την αξία του. Η εποχή όσο ποτέ το καλεί. Και αν κάτι μπορέσει να φανεί, να κερδίσει, να πείσει, θα πρέπει να έχει βαθύ θεμέλιο και διάρκεια. Δεν έχουν ελπίδα οι εντυπωσιασμοί και τα μέτωπα δεν έχουν τέλος.

Από το μεγάλο της οικονομίας μέχρι το άλλο μεγάλο της ασφάλειας. Από το ζήτημα του καθημερινού πολιτισμού, όπως η εφαρμογή του νόμου κατά του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, μέχρι ένα ενδιαφέρον, επιτέλους, για τους νεκρούς στους δρόμους και τα τροχαία εγκλήματα.

Το νέο κυβερνητικό σχήμα έχει έναν λόγο σεμνό, ένα ύφος δημοκρατικό και μια στάση ευπρέπειας. Πέρα από το έργο που καλείται να χτίσει, η σπουδαία υπόθεση του δημόσιου ήθους παραμένει πάντα ζητούμενο στη χώρα της παρακμής και της κοινωνικής καθυστέρησης.

Η πολιτική είναι μια οδηγητική και παιδαγωγική λειτουργία. Οι ανάγκες της διακυβέρνησης και η πιεστικότητα που τις συνοδεύουν οδηγούν συχνά στην αδιαφορία για αυτά τα υπέρτερα και σημαντικά. Η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας δημοκρατικής, η επίμονη υπεράσπιση του πολιτικού περιεχομένου της σύγκρουσης, ο σεβασμός στον αντίπαλο, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να εγκατασταθεί ένα τέλος, ως προς την προηγούμενη φάση.

Πολλά και άλλα δύσκολα έρχονται και πολλά δυσκολότερα θα έρθουν. Η υπεράσπιση της πολιτικής είναι το πρώτο καθήκον πάντα. Αν κάνει ένα βήμα στέρεο σε αυτό η νέα κυβέρνηση, θα αναδειχθεί και εξ αυτού η 7η Ιουλίου ως η πλέον κρίσιμη αναμέτρηση μετά το 1974.

Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.