«Colored Musicians Club» το ιστορικό κλαμπ της τζαζ

Έως τις 3 Φεβρουαρίου του 1917, στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης υπήρχε μόνον μία ένωση μουσικών. Μια ένωση που δεν έκανε δεκτά ως μέλη της μαύρους μουσικούς.

Αλλά εκείνη την ημέρα, μια ομάδα μαύρων μουσικών -Αφρο-αμερικανών- αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους ένωση, τη Local 533. Έναν χρόνο αργότερα, μέλη της Local 533 δημιούργησαν το δικό τους κλαμπ, ένα μέρος να χαλαρώνουν, να συντρώγουν και να μπορούν οι μπάντες να κάνουν πρόβες.

View this post on Instagram

@robertmerlindavis @apaladino13 @the_real_teaspoon #buffalo #jazz #jazzmusicians

A post shared by Linda Appleby (@soulangel4u) on May 26, 2019 at 7:42pm PDT

Τη δεκαετία του 1930, το «Colored Musicians Club», μια ξεχωριστή οντότητα από τη Local 533, απέκτησε τη φωλιά του. Οι συνελεύσεις της ένωσης των μαύρων μουσικών γίνονταν στον πρώτον όροφο ενώ πιο πάνω τα δωμάτια γέμιζαν από τους ήχους της τζαζ.

Όταν οι δύο ενώσεις μουσικών, η παλιά που δεχόταν μόνο Λευκούς και η Local 533, υποχρεώθηκαν να συγχωνευθούν, το «Colored Musicians Club» έγινε ασφαλές καταφύγιο για πολλούς μουσικούς που έχασαν τις δουλειές τους λόγω της εύνοιας της καινούργιας ένωσης προς μέλη της που ήταν Λευκοί.

View this post on Instagram

Last night, we got a private tour of the Colored Musicians Club museum, then got to enjoy dinner and a show / dance party at the club with our Buffalo friends. The Colored Musicians Club emerged from the racist history of our unions, a history much of our labor movement has yet to grapple with or move to repair harm from. Originally, Buffalo’s all white musicians union, Local 43, refused to admit black musicians so they formed their own, Local 533 – demanding fair pay, providing life insurance to members, and creating a social club for members to play and socialize after their gigs, given that black musicians were not allowed to stay and socialize at white clubs after they performed. The club became a hub for the best musicians in the country, including Miles Davis, John Coltrane, And others. Unfortunately, when the American Federation of Music moved to integrate locals, the robust black musicians union lost much of its wealth when subsumed by the previously white local. This is what happens when “integration” happens without reparations. So grateful for the opportunity to learn this history and wish our labor movements did more to uplift these stories and support real dialogue on what reparations IN and out of the labor movement could look like.

A post shared by Brooke Anderson (@organizadora) on May 18, 2019 at 6:29am PDT

Μουσικοί με φιλοδοξίες έρχονταν εδώ για να εκλεπτύνουν την τέχνη τους δίπλα στους «μεγάλους» της περιοχής. Ευπρόσδεκτοι ήταν όλοι, ανεξαρτήτως χρώματος. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικανικής τζαζ σκηνής, όπως ο Ντιουκ Έλινγκτον και η Έλα Φιτζέραλντ, πέρασαν από εκεί και έπαιξαν μαζί με τοπικά ταλέντα.

https://www.instagram.com/p/BIQlrk9A7bh/?utm_source=ig_web_copy_link

Σήμερα, το «Colored Musicians Club» παραμένει δυναμικό στοιχείο της κοινότητας και είναι το πιο παλιό εν λειτουργία κλαμπ του είδους του στις ΗΠΑ.

Στο ισόγειο φιλοξενείται το Colored Musician Club Museum (ανοιχτό Πέμπτη με Σάββατο, από τις 11 το πρωί ως τις 4 το απόγευμα), ένα πολυμεσικό αρχείο της ιστορίας του κλαμπ και της τζαζ. Στους πάνω ορόφους είναι που βυθίζεται κανείς στους ήχους που εξασφάλισαν στο κλαμπ θέση στην ιστορία της μουσικής.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ