Ο Θανάσης Σκαργιώτης μιλάει για την πρώτη του δουλειά πριν την παρουσιάσει στο Σταυρό

Την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Με του τρελού τα σύνεργα», θα παρουσιάσει την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου, στο Σταυρός του Νότου Plus ο Θανάσης Σκαργιώτης.

Νέος τραγουδοποιός που είχε την τύχη να συναντηθεί με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου, ο οποίος ανέλαβε την ενορχήστρωση και την επιμέλεια παραγωγής του πρώτου του προσωπικού album που κυκλοφορεί από την Minos EMI.

Όλη αυτή η διαδρομή καταγράφεται σε μια σειρά από τραγούδια που αντλούν την ανάσα τους από την παράδοση αλλά και τον σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο που είναι έντονα παρόντα σε κάθε ένα απ’ αυτά.

Τραγούδια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει όπως τα  Μην Ξεγελαστείς,  Με του τρελού τα σύνεργα και  Σειρήνες, δίνουν μια σαφή εικόνα για το ύφος και την ερμηνευτική ικανότητα του Θανάση Σκαργιώτη.

Μόλις κυκλοφορήσατε τον πρώτο σας δίσκο, «Με του τρελού τα σύνεργα». Απαιτεί μια δόση τρέλας η μουσική δημιουργία για ένα νέο δημιουργό σήμερα;
Όταν δανείζομαι το βλέμμα του τρελού, τα λόγια του, τα σύνεργά του, αντιλαμβάνομαι αλλιώς τον κόσμο γύρω μου. Ξεχνάω για λίγο την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου και την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα και μέσα σε αυτή την ανεμελιά προσπαθώ να βρω την ουσία των πραγμάτων. Τις καλές μέρες που συμβαίνει αυτό συνειδητοποιώ πόσο με ενοχλεί το δήθεν, το καθωσπρέπει και οι υποσχέσεις. Τρομάζω, θυμώνω αλλά στο τέλος πεισμώνω και απομονώνομαι για να σκαλίσω τα μέσα μου και να φτιάξω κάτι καινούριο. Όπως λέει και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου… “Με του τρελού τα σύνεργα καινούριο κόσμο φτιάχνω”. Αυτή η μικρή δόση τρέλας, λοιπόν, αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

Συνεργαστήκατε με τον συνθέτη Γιώργο Ανδρέου στην ενορχήστρωση και την παραγωγή του δίσκου. Πόσο καθοριστική ήταν η παρουσία του σ ‘αυτά τα πρώτα βήματα;
H πρώτη έκπληξη ήταν το τραγούδι «Μην ξεγελαστείς» τους στίχους του  οποίου έχει γράψει η Ησαΐα Παπαδοπούλου. Στο μυαλό μου το είχα ως ένα ζεϊμπέκικο λιτό με ακουστικό ήχο. Ο Γιώργος Ανδρέου του έδωσε μια πιο δυναμική ροκ χροιά που δεν την είχα φανταστεί. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα και προσάρμοσα και την ερμηνεία μου πάνω σε αυτόν τον ήχο. Ήταν μια πρόκληση για μένα. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό κέρδος από τις συνεργασίες, κατά τη γνώμη μου. Πηγαίνεις ένα βήμα παραπέρα, κάπου που δεν είχες προβλέψει. Ο δίσκος έχει ενορχηστρωτικές πινελιές που εγώ, ίσως, να μην είχα τολμήσει. Το να βλέπεις την προσέγγιση ενός έμπειρου ανθρώπου πάνω στο δικό σου υλικό έχει αγωνία, προσμονή και εντέλει..πολλή χαρά!

Στα τραγούδια σας είναι έντονο το στοιχείο της μουσικής παράδοσης.  Μεγαλώσατε σε περιβάλλον που υπήρχε η παραδοσιακή μουσική;
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη όπου διέμεινα μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Στη συνέχεια μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα όπου βρίσκομαι μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, πάντα είχα στενή σχέση με τα χωριά των γονιών μου. Ο πατέρας μου κατάγεται από το Μονολίθι Ιωαννίνων και η μητέρα μου από την Πρώτη Σερρών. Τα ηπειρώτικα κλαρίνα, οι ζουρνάδες και οι τσαμπούνες ηχούν μέσα μου και οι μνήμες που έχω από αυτούς τους τόπους δένουν το χθες με το σήμερα. Όταν η αυθεντικότητα του δημοτικού τραγουδιού μπολιαστεί με σύγχρονα στοιχεία που αφορούν την καθημερινότητά μας, έρχεται μέσα μου βαθιά ισορροπία και γαλήνη. Νιώθω συνεπής, πρώτα από όλα, απέναντι στον εαυτό μου. Τώρα, αν μέσα από τα τραγούδια μου νιώσουν και άλλοι άνθρωποι αυτή την κατά κάποιο τρόπο πληρότητα, αν ζωντανέψουν οι μνήμες τους, τότε η ευτυχία μου θα είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Αν μπορούσατε να σχεδιάσετε το μέλλον σας με ποιου τραγουδοποιού θα θέλατε να μοιάζει;
Θαυμάζω ιδιαίτερα τον τρόπο που γράφουν οι Διονύσης Σαββόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Μίλτος Πασχαλίδης, Παντελής Θαλασσινός, Νίκος Πορτοκάλογλου και πολλοί ακόμη φυσικά. Ανέφερα ενδεικτικά κάποια ονόματα. Κουβαλάνε τις παλιές τους ιστορίες αλλά καταφέρνουν να είναι πάντα επίκαιροι. Δεν ξέρω με ποιου τραγουδοποιού θα ήθελα να μοιάζει το μέλλον μου. Σίγουρα ξέρω ότι, τουλάχιστον αρχικά, θα ήθελα να έχω ένα κοινό το οποίο να το αφορά η δουλειά μου έτσι ώστε μέσα από αυτό να μπορώ να βιοπορίζομαι. Όλο αυτό σε ισορροπία με φίλους και οικογένεια, γιατί ό,τι και να μου συμβαίνει, όσο όμορφο και να είναι, αν δεν έχω άνθρωπο να το μοιραστώ δεν βρίσκω νόημα.