«Manu gonna Manu»

Όταν βλέπεις θρυλικές προσωπικότητες του παγκόσμιου αθλητισμού όπως οι ΛεΜπρόν Τζέιμς, Κόμπι Μράιαντ, Ντιέγκο Μαραντόνα, Λιονέλ Μέσι και πολλούς άλλους να αποχαιρετούν με όλες τις τιμές έναν ΝΒΑer με μόλις δύο All Star συμμετοχές, καταλαβαίνεις ότι ο εν λόγω παίκτης είναι μια μοναδική περίπτωση.

«Αποτελείς εθνική περηφάνια» είπε στον Μάνου Τζινόμπιλι ο θρύλος του ποδοσφαίρου και «καμάρι της Αργεντινής» Ντιέγκο Μαραντόνα λίγο μετά την ανακοίνωση της απόσυρσης του πρώτου από την ενεργό δράση.

Καθόλου άσχημα για έναν τύπο που επελέγη μόλις στο νούμερο 57 ενός από τα πιο αδύναμα ντραφτ της τελευταίας εικοσαετίας (1999). Άντρεϊ Κιριλένκο, Λαμάρ Όντομ, Μπάρον Ντέιβις, Τζέισον Τέρι και Ρον Αρτέστ (σ.σ. πλέον Μέτα Γουόρλντ Πις) μπορεί να επιλέχθηκαν πολύ πριν τον Αργεντινό, ωστόσο κανένας από όλους αυτούς δεν κατάφερε να πετύχει στην καριέρα του όσα πέτυχε ο ίδιος.

Από το ξεκίνημα της καριέρας του ο Μάνου ήταν υποτιμημένος. Μέχρι τα 20 του έπαιζε στην Εστουντιάντες και στη συνέχεια στην Ρέτζιο Καλάμπρια της Ιταλικής Α2. Χρειάστηκε να φτάσει τα 23 για να ανέβει σε ανταγωνιστικό επίπεδο και συγκεκριμένα τη Βίρτους Μπολόνια με την οποία κατέκτησε μια Ευρωλίγκα το 2001, ενώ «υποκλίθηκε» στον τελικό της επόμενη χρονιάς απέναντι στον Παναθηναϊκό του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και του Ντέγιαν Μποντιρόγκα.

Τότε ήταν που ο γνωστός για το… ευρωπαϊκό μπάσκετ του Γκρεγκ Πόποβιτς θεώρησε ότι ο άσημος «κοκαλιάρης» Αργεντινός τον οποίο είχε επιλέξει 3 χρόνια νωρίτερα θα μπορούσε να σταθεί στο απαιτητικό επίπεδο του NBA.

«Νόμιζα ότι ο Πόποβιτς θα σκοτώσει τον αριστερούλη»

Αυτή ήταν η ατάκα που είχε πει ο συμπαίκτης του Τζινόμπιλι, Στίφεν Τζάκσον στη rookie σεζόν του Αργεντινού στο Σαν Αντόνιο. Το να περιμένει τη μπάλα στο τρίποντο και απλά να παίρνει προσπάθειες δεν ήταν στυλ του. Ο ίδιος προτιμούσε να λαμβάνει αποφάσεις, όχι απλά να είναι ένα εκτελεστικό όργανο όπως τον προόριζε τότε ο «Ποπς».

Έτσι η πρώτη χρονιά στον κόσμο του ΝΒΑ ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για τον Μάνου, καθώς χρειαζόταν πολύ χρόνο για να προσαρμοστεί στους ρυθμούς του. Κάτι το οποίο ίσως δεν έγινε ποτέ. Το NBA προσαρμόστηκε περισσότερο στο all rounder «ταπεινό» στυλ του ίδιου παρά ο ίδιος στα «αστραφτερά και φανταχτερά» αθλητικά plays. Ακόμη και όταν θα κάρφωνε με εμφατικό τρόπο ή θα έβγαζε μια απίστευτη ασίστ δεν θα το έκανε για το «φαίνεστε» καθώς δεν υπήρξε ποτέ (από επιλογή) showman.

Η όραση του εντός γηπέδου παραήταν καλή για να «μείνει στο ράφι» και μετά την «εκτόξευση» του ίδιου στα πλέι οφ του 2003, χρονιά την οποία οι Σπερς κατέκτησαν το πρωτάθλημα πήρε τον ρόλο που του άξιζε.

Παρά την κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου το 2005 και το αναμφισβήτητο status του ως «αστέρι» της ομάδας, στα μέσα της περιόδου 2006-07 o Γενικός Διευθυντής των «Τεξανών» R.C. Buford μετά από συνομιλία με τον Γκρεγκ Πόποβιτς αποφάσισε να… υποβιβάσει τον Μάνου σε έκτο παίκτη της ομάδας.

«Κάνεις πλάκα;» ήταν τα πρώτα λόγια του ηγετικού Τιμ Ντάνκαν προτού συμπληρώσει: «Είναι ο Μάνου, είναι αστέρι. Δεν γίνεται να μην ξεκινάει».

Και όμως η συγκεκριμένη κίνηση είχε λογική. Με τους Πάρκερ και Ντάνκαν επίσης στο παρκέ δεν υπήρχαν αρκετές… μπάλες για να αναδιπλωθεί το ταλέντο και το τριών παικτών. Ακόμα, όταν έμπαιναν οι αναπληρωματικοί η επίθεση των Σπερς «νέκρωνε», καθώς δεν υπήρχε κάποιος να καθοδηγήσει τη γραμμή κρούσης.

Ο Τζινόμπιλι παρότι γνώριζε πως η συγκεκριμένη κίνηση θα του κόστιζε σε ατομικές διακρίσεις δέχθηκε να είναι ο πρώτος αναπληρωματικός, αφού ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να κερδίζει. Μάλιστα αυτή η κίνησή του πέρασε στις βασικές φιλοσοφίες της ομάδας το motto «κανένας πάνω από το σύνολο».

Το «τέρας» ανταγωνιστικότητας και η δίψα για τη νίκη

Το «winning mentality» που είχε από τη φύση του ο Τζινόμπιλι ήταν ένας από τους σημαντικότατους λόγους για τους οποίους το σύνολο του Γκρεγκ Πόποβιτς έσπασε αναρίθμητα ρεκόρ, καθιερώθηκε στην elite του ΝΒΑ και κατέκτησε 4 πρωταθλήματα από το 2003 μέχρι το 2014.

Ο Αργεντινός πάντα θα τα έδινε όλα για τη νίκη. Από παιχνίδι προετοιμασίας μέχρι Game 7 των τελικών του NBA ο Μάνου ήθελε πάντα να βρίσκεται στην πλευρά που στο τέλος του αγώνα θα έβγαινε νικήτρια.

Η ενέργεια στο παιχνίδι του τόσο σε επίθεση όσο και άμυνα παρέμεινε πάντα η ίδια. Ακόμα και όταν τα ανέμελα μαλλιά του έδωσαν τη θέση τους στη συμπαθητική φαλακρίτσα ο Τζινόμπιλι θα έπαιζε στο ίδιο τέμπο, βουτώντας για να σώσει κάθε κατοχή και πιέζοντας σε κάθε δύσκολη άμυνα.

Ήταν τέτοιος ο ζήλος του για τη νίκη που ακόμα και ο Πόποβιτς του έβαζε τις φωνές. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας το φθινόπωρο του 2007 οι Σπερς λίγους μήνες μετά τον θρίαμβο τους επί των Κλίβελαντ Καβαλίερς του Λεμπρόν Τζέιμς προσπαθούσαν να βρουν ρυθμό για τη νέα χρονιά σε ένα μεικτό παιχνίδι με υπό δοκιμή παίκτες.

Σε μια ίσως «ασήμαντη» φάση για παιχνίδι προετοιμασίας ο 30χρονος τότε γκαρντ βούτηξε ανάμεσα από 3 άτομα για να σώσει μια κατοχή για την ομάδα του και έδωσε την τελική πάσα σε έναν ελεύθερο συμπαίκτη του.

Αμέσως ο «Ποπς» σταμάτησε την προπόνηση και συγκέντρωσε όλους τους παίκτες για ομιλία. «Αυτή τη νοοτροπία θα πρέπει να έχετε όλοι σας αν θέλετε να κάνουμε το back to back» ήταν τα λόγια του έμπειρου τεχνικού. «Αυτός (σ.σ. ο Τζινόμπιλι) θέλει να κερδίζει σε κάθε παιχνίδι και το ίδιο πρέπει να κάνετε και εσείς».

Ενώ όλοι νόμιζαν πως η ομιλία είχε τελειώσει ξαφνικά γύρισε και συμπλήρωσε: «Και κάτι ακόμα Μάνου. Είναι γ@@@@@ Σεπτέμβριος. Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό Σεπτέμβριο».

Η… «Manupass» και ο «μαέστρος» του Eurostep

Οι ριψοκίνδυνες πάσες ήταν μια από τις «σπεσιαλιτέ» του Τζινόμπιλι, κάτι το οποίο δεν ανεχόταν ο Πόποβιτς τις πρώτες χρονιές συμβίωσής τους.

Κατά τη διάρκεια ενός βίντεο προετοιμασίας ο «Ποπ» έδειξε ένα πλάνο που ο Μάνου επιχείρησε μια ριψοκίνδυνη fast-break πάσα η οποία κατέληξε εκτός αγωνιστικού χώρου. «Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό» ήταν το σαφές μήνυμά του στον άπειρο τότε γκαρντ.

Στο αμέσως επόμενο παιχνίδι ο Αργεντινός βρέθηκε σε μια παρόμοια κατάσταση και πήγε να δοκιμάσει τη ριψοκίνδυνη πάσα. Τότε κρατήθηκε, γύρισε και έριξε ένα πλατύ χαμόγελο στον Πόποβιτς, ξεσηκώνοντας τους συμπαίκτες του στον πάγκο.

«Κατάλαβα πως ήταν περισσότερο κερδοφόρο παρά αρνητικό» δήλωσε για το στυλ του απρόβλεπτου γκαρντ ο πλέον καταξιωμένος τεχνικός. «Συμπέρανα πως έπρεπε να γίνεται περισσότερο το δικό του παρά το δικό μου».

Και κάπως έτσι ξεκίνησε να καθιερώνεται η… «Manupass». Μετά από ένα απλό σκριν ο Μάνου είτε θα τραβούσε δύο παίκτες πάνω του και θα «έσπαγε» τη μπάλα στην αδύναμη πλευρά, είτε με μια πάσα πραγματικά «μέσα από το κεφάλι μιας βελόνας» θα έβγαζε σε πλεονεκτική θέση των εκάστοτε ψηλό που θα ξεκινούσε το πικ.

Το δεύτερο «δώρο» του Μάνου στον κόσμο του NBA είναι το πλέον διαδεδομένο Eurostep. Όσο περίεργο και αν ακούγεται τη συγκεκριμένη κίνηση «λάνσαρε» -αν όχι πρώτος από τους πρώτους- ο ίδιος. Σύντομα το απλό lay up με τα μεγάλα βήματα υιοθετήθηκε από πολλούς παίκτες με τους Ντουέιν Γουέιντ αρχικά και τον Τζέιμς Χάρντεν αργότερα μεταξύ άλλων να το προσθέτουν στο «οπλοστάσιο» τους.

Η μεγάλη κουβέντα για το Hall Of Fame

«Αξίζει ένας παίκτης με μέσο όρο 13,3 πόντους ανά αγώνα να ενταχθεί στο Hall Of Fame;» είναι το ερώτημα που προκύπτει από το στόμα κάποιον διστακτικών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η απάντηση για κάποιον «νορμάλ» παίκτη θα ήταν όχι.

Όπως αναφέραμε όμως και στην αρχή ο Μάνου δεν είναι ο συνηθισμένος παίκτης των 13,3 πόντων. Αντίθετα αποτέλεσε σημαντικότατο στέλεχος της ίσως σπουδαιότερης μπασκετικής «αυτοκρατορίας» της τελευταίας εικοσαετίας, περνώντας και τη φιλοσοφία του στο «νέο αίμα» των Τεξανών.

Ήταν ο πιο μη εγωιστής παίκτης σε μια ομάδα με άλλους δύο τεράστιους μη εγωιστές Hall of Famers παρέα με τους οποίους κατάφερε να κατακτήσει τέσσερις τίτλους την εποχή που παίκτες όπως ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο Κόμπι Μπράιαντ, ο Σακίλ Ονίλ και πολλοί άλλοι «μεσουρανούσαν» στο ΝΒΑ.

Ήταν ο μόνος παίκτης του οποίου η «ανυπακοή» στο πρόσωπο του προπονητή όχι μόνο δεν «δηλητηρίαζε» την ομάδας, αντίθετα την έκανε καλύτερη

Σε λίγα χρόνια το πορτοκαλί κοστούμι του θα βρίσκεται κρεμασμένο και έτοιμο για την απόλυτη αποθέωση που αναμφισβήτητα αξίζει αυτός ο τεράστιος παίκτης.

«Έμεινα ο ίδιος παίκτης που υπήρξα όταν ξεκίνησα στην Ευρώπη» ανέφερε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα του ο θρύλος πλέον των Σπερς.«Έπαιζα μπάσκετ με τον μόνο τρόπο που ήξερα».

Άλλωστε όπως λένε και οι Αμερικανοί, Manu gonna Manu.