Ο Τραμπ δεν μπορεί να είναι πρότυπο για την Αριστερά

Βγήκαν πολλοί και είπαν ότι το βασικό πρόβλημα στην προεκλογική εκστρατεία στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κυριάρχησε η εικόνα και όχι η ουσία και ο προγραμματικός λόγος.

Στρεφόταν αυτό και κατά της υποψηφιότητας Κασσελάκη, με όλο τον τρόπο που αναδείχτηκε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μια κατά βάση επικοινωνιακή προσέγγιση, αλλά και αφορούσε και την υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου που σε μεγάλο βαθμό και αυτή επένδυσε στην εικόνα της νέας αλλά σοβαρής και με εμπειρία πολιτικού, που αριστερίζει αλλά δεν μιλάει και σαν ντουντούκα.

Η δική μου γνώμη είναι ότι μακάρι να ήταν αυτό το κύριο πρόβλημα.

Γιατί αυτό το πρόβλημα μπορείς να το λύσεις την επομένη την εκλογής, όταν μπορείς να αρχίσεις να γεμίζεις την εικόνα με περιεχόμενο.

Το πρόβλημα που αναδείχτηκε στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο βαθύ και αφορά τον ίδιο τον πυρήνα του εάν θα συνεχίσουμε να έχουμε μια μαζική αριστερά.

Γιατί το γεγονός ότι έδειξε τέτοια δυναμική η υποψηφιότητα Κασσελάκη λέει πολλά.

Και αυτά δεν παραπέμπουν στην Αριστερά.

Γιατί το στυλ «έρχομαι στην πολιτική εγώ ο πετυχημένος, ο επιχειρηματίας, που όμως μπορώ και να το παίζω ότι είμαι “έξω από το σύστημα” και να μιλάω “χοντρά”» με συγχωρείτε δεν προέρχεται από την αριστερά.

Από τη δεξιά προέρχεται. Από την τακτική που ακολούθησε ο Τραμπ είναι.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κασσελάκης μπορεί να μίλησε με τα πιο σκληρά λόγια από όλους του υποψηφίους για τον Μητσοτάκη, αλλά και με τα πιο θολά λόγια για το ποια είναι η πραγματική του ιδεολογική ταυτότητα.

Επιπλέον, το ίδιο το γεγονός ότι σε ένα κόμμα που υποτίθεται ότι παραδοσιακά τα μέλη του είναι σκεπτόμενα και αναζητούν θέσεις και περιεχόμενο, διαμορφώθηκε ένα κλίμα όπου ένας μεγάλος αριθμός σκέφτηκε ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια «εικόνα», πιο σωστά ένας αρχηγός με «εικόνα αρχηγού», ακόμη και εάν δεν έχουν ιδέα πώς θα ηγηθεί, ακόμη και εάν αυτός δεν έχει ηγηθεί ποτέ ούτε καν μιας τοπικής, λέει πολλά.

Γιατί η λογική ότι ψάχνουμε «σωτήρα» λίγο έχει να κάνει με την αριστερά. Άλλες πολιτικές παραδόσεις αντιμετωπίζουν την ηγεσία με αυτόν τον τρόπο και προβάλλουν τον «αρχηγό».

Η λογική ότι αυτό που μετράει είναι το «πρόσωπο», στο τέλος του δρόμου αποϊδεολογικοποιεί την πολιτική, την κάνει χυλό, μια εναλλαγή επικοινωνιακών τεχνασμάτων.

Μόνο που τότε παύει να λειτουργεί η πολιτική ως χώρος συζήτησης και αντιπαράθεσης ιδεών και προγραμμάτων. Και αυτό ουδέποτε βοήθησε την αριστερά, ενώ πάντα βοήθησε τη δεξιά και την άκρα δεξιά.

Βεβαίως, εάν αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος, η άλλη πλευρά είναι ότι σε αυτό δεν συνέβαλε μόνο η υποψηφιότητα Κασσελάκη.

Σε μεγάλο βαθμό και η υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου κινήθηκε στην ίδια κατεύθυνση της απουσίας σοβαρής πολιτικής τοποθέτησης. Και εκεί κυριάρχησε η εικόνα, το «στρογγύλεμα» των τόνων, η επικοινωνία.

Και μπορεί να μην είχε «τραμπικά» στοιχεία, είχε όμως όλη την επιφανειακή κενολογία της τρέχουσας σοσιαλδημοκρατίας. Θυμηθείτε τη Σάνα Μάριν, την πρωθυπουργό της Φιλανδίας, που χρεώνεται (για ορισμένους πιστώνεται) την προσχώρηση της χώρας της στο ΝΑΤΟ.

Όλα αυτά δείχνουν και το πρόβλημα που αφορά συνολικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αδυναμία κατανόησης του γιατί βρέθηκε στην εξουσία και γιατί έπεσε από την εξουσία και γιατί συνετρίβη στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου έχει φέρει μια αδυναμία όχι μόνο πράξης αλλά και δράσης.

Αυτό οδηγεί σε μια διαρκή προσπάθεια όχι χάραξης στρατηγικής, αλλά αναζήτησης σωσιβίου.

Μόνο που συνήθως τα σωσίβια είναι δεμένα με σκοινί και μετά κάπου θα σε τραβήξουν.

Και ο κίνδυνος να σε τραβήξουν πολύ δεξιά είναι πιθανός. Ιδίως όταν επί της ουσίας από τα δεξιά έχουν ριχτεί.

Όπως και να σε ρίξουν στα βράχια.

Και γι’ αυτό είναι καλύτερο να αναζητήσεις έγκαιρα πυξίδα και καπετάνιο και όχι σωσίβιο.