Ρούλα Γεωργακοπούλου: Η πολυπρόσωπη γλώσσα της άνοιας

Σπάνια δημοσιογραφική αίσθηση των πραγμάτων μπορεί να κάνει τόσο απροσμέτρητο και αβυθομέτρητο τον λογοτεχνικό ορίζοντα ενός αφηγήματος, όπως συμβαίνει με το βιβλίο της Ρούλας Γεωργακοπούλου «Δέντρα, πολλά δέντρα». Οταν ξεκινάει με τη φράση «Η μαμά μου πέθανε την ίδια μέρα με τη Ζωή Λάσκαρη», δεν το κάνει για να δώσει ένα χρονικό στίγμα, ούτε για να θυμίσει την πρώτη φράση του αριστουργηματικού μυθιστορήματος του Αλμπέρ Καμί «Ο ξένος» που είναι: «Η μαμά πέθανε χθες». Το κάνει για να τοποθετήσει τη μητέρα της μέσα σ’ ένα ήδη δημιουργημένο μυθικό περιβάλλον, όπως μάλιστα στη συνέχεια η σύγκριση ανάμεσά τους – ανάμεσα στη Ζωή Λάσκαρη και τη μητέρα της – φαίνεται να λειτουργεί σαφέστατα υπέρ της δεύτερης αφού «η μαμά μου ήταν απείρως ομορφότερη από τη Λάσκαρη. Δεν φόρεσε ποτέ κόκκινες πλαστικές μπότες ούτε έπαιξε στα ψεύτικα ηλεκτρική κιθάρα, παρά έμεινε σε γενικές γραμμές ασπρόμαυρη, με εξαίρεση τη δεκαετία του ’70 που υπέκυψε σε κάτι ρούχα μπατίκ».

Διαβάστε περισσότερα εδώ