Οι πρωταγωνιστές στα χαρακώματα της βρετανικής κάλπης

Τι θα βγάλει η κάλπη στη Βρετανία είναι άγνωστο -τα δύο πρώτα κόμματα εναλλάσσονταν στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων- αλλά, κυρίως, αβέβαιο είναι τι θα γίνει από την Παρασκευή: Εάν ο νικητής δεν έχει αυτοδυναμία θα πρέπει να διαλέξει σύμμαχο.

Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές που θα καθορίσουν την επόμενη βρετανική πενταετία:

Ντέιβιντ Κάμερον των Συντηρητικών

Ο απερχόμενος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον των Τόρις έχει ρίξει όλες του τις δυνάμεις μέχρι την ύστατη στιγμή για να κερδίσει μέχρι και τον τελευταίο αναποφάσιστο ψηφοφόρο και να μην μετακομίσει από τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ: Γνωρίζει ότι ο κίνδυνος να μην έχει, για δεύτερη φορά, αυτοδυναμία, είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός.

Είχε εκτοπίσει τους Εργατικούς το 2010, έστω κι αν δεν ήταν αυτοδύναμος, και, στον απόηχο της κρίσης του ’08, έφερε τη λιτότητα στο Λονδίνο για να μειώσει το βρετανικό έλλειμμα και το χρέος. Για τους Βρετανούς, ο 48χρονος είναι η επιτομή του αριστοκράτη συντηρητικού πολιτικού: Απόγονος βασιλιά και απόφοιτος Οξφόρδης (μέλος μάλιστα του Μπάλινγκτον, της ελίτ στην ελίτ της Οξφόρδης) ετοιμαζόταν για πολιτική καριέρα από «τα γενοφάσκια» του.

Είχε έρθει ως το νέο αίμα που θα ανανέωνε τους Τόρις, αλλά το πρώτο χτύπημα της ανάγκης για συγκυβέρνηση ακολούθησε η έντονη εσωκομματική διαφωνία σε σειρά ζητημάτων στη συνέχεια. Το μέλλον του προδιαγράφεται δύσκολο ακόμη κι αν έρθει πρώτος, καθώς το εσωτερικό του κόμματος μοιάζει να τον αμφισβητήσει ξανά.

Εντ Μίλιμπαντ των Εργατικών

Ο «μικρός Μίλιμπαντ» είχε καταφέρει να πάρει την ηγεσία των Εργατικών από τον μεγαλύτερο αδερφό του, Ντέιβιντ, μετά την ήττα των προηγούμενων εκλογών. Ο 45χρονος δεν έχει την εικόνα χαρισματικού ηγέτη, όμως δεν έχει πρόβλημα να τον θεωρούν «σπασίκλα» (κατά δήλωσή του) και έχει ποντάρει ιδιαίτερα στις αριστερές του καταβολές (ο πατέρας του ήταν γνωστός μαρξιστής ακαδημαϊκός).

Η πρόταση με την οποία κατέρχεται προβλέπει κοινωνικά δικαιότερη λιτότητα. Για να καταφέρει να κυβερνήσει, ποντάρει στην υποστήριξη των Σκωτσέζων Εθνικιστών.

Νικ Κλέγκ των Φιλελεύθερων Δημοκρατών (Lib-Dem)

O αρχηγός των συγκυβερνώντων Lib Dem είναι το νούμερο «δύο» στην απερχόμενη κυβέρνηση, ήταν μετά το 2010 ένας από τους πολιτικούς με την ισχυρότερη δημοτικότητα στη Βρετανία. Η τριβή με την ηγεσία και οι απογοητευτικές για τους ψηφοφόρους του κόμματος αλλαγές στάσης σε διάφορα ζητήματα όμως έχουν καταστήσει μακρινό παρελθόν εκείνες της εποχές, και τώρα πρέπει να παλέψει για την κρατήσει την έδρα του στο Σέφιλντ.

Ο 48χρονος είναι, σε αντίθεση με τον Κάμερον, σφοδρός υπέρμαχος της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οδηγεί πάντως τους Lib Dem σε μία δύσκολη μάχη, καθώς οι υποψήφιοι τους κινδυνεύουν σε αρκετές περιφέρειες που μέχρι πρότινος ήλεγχαν, και μένει να φανεί εάν στη συνέχεια θα δώσει ξανά την απαραίτηση υποστήριξη στους Τόρις.

Νάιτζελ Φάρατζ του UKIP

O 51χρονος Νάιτζελ Φάρατζ του επιθετικά αντιευρωπαϊκού UKIP έχει εκτοξευτεί στο πρώτο πλάνο της βρετανικής πολιτικής με την «ιδιαίτερη» (ολίγον τι γραφικής, για τους επικριτές του) παρουσίας του. Το UKIP θέλει να κεφαλαιοποιήσει το αντιευρωπαϊκό αίσθημα στη Βρετανία, και οι θέσεις του βρίσκονται κάποιες φορές στα όρια της ξενοφοβίας.

Στην πορεία μέχρι τις κάλπες πάντως, το κόμμα κατάφερε να περιορίσει τις άσχημες εμφανίσεις των υποψηφίων του και ελπίζει ότι το «κύμα διαμαρτυρίας» που είχε καταγραφεί στις πρόσφατες ευρωεκλογές θα έχει αντίκτυπο και στους βουλευτές που θα στείλει στο Ουέστμινστερ. Ο ίδιος ο Φάρατζ κατεβαίνει υποψήφιος στο Σάουθ Τάνετ, και έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θα παραιτηθεί εάν δεν εκλεγεί.

Νίκολα Στάρτζεον του Σκωτσέζικου Εθνικιστικού Κόμματος (SNP)

H Νίκολα Στάρτζεον έχει έρθει για να μείνει στο Εδιμβούργο: Ανέλαβε προ μηνών τη θέση της Πρώτης Υπουργού στην Σκωτία και την ηγεσία του αριστερόστροφου Σκωτσέζικου Εθνικιστικού Κόμματος (SNP) μετά την παραίτηση του Σάλμοντ την επομένη του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία.

Το «όχι» των Σκωτσέζων στην ανεξαρτησία συνδυάζεται πάντως με την (εκ πρώτης όψεως, οξύμωρη) ενίσχυση της υποστήριξης στο SNP: Οι υποψήφιοι του κόμματος μπορεί να κατακτήσουν μέχρι και τις 50 από τις 59 περιφέρειες που στέλνουν βουλευτές στο Λονδίνο. Η ίδια δεν είναι υποψήφια για το Ουέστμινστερ, αλλά, ως αρχηγός του SNP, μπορεί να αποκτήσει καίριο ρόλο: Σε αυτήν υπολογίζουν οι Εργατικοί για να συγκυβερνήσουν, και η ίδια έχει διαμηνύσει πως θέλει το SNP να γίνει η «φωνή της συνείδησης» σε μία κυβέρνηση υπό τον Μίλιμπαντ.

Νάταλι Μπένετ των Πράσινων

Οι Πράσινοι της Νάταλι Μπένετ έχουν εκλέξει μόνο ένα μέλος στη Βουλή των Κοινοτήτων (από το Μπράιτον) και δεν φαίνεται ότι θα κατακτήσουν αρκετά περισσότερες. Η ίδια η 49χρονη Μπένετ δεν είχε κάνει τη βέλτιστη προεκλογική εμφάνιση, και εμφανίστηκε σε αρκετές συνεντεύξεις να υποστηρίζει αδύναμα τις θέσεις του κόμματός της.

Το ζήτημα είναι, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων του εκλογικού συστήματος, πόση δύναμη θα κόψουν οι Πράσινοι από τους Εργατικούς (και άρα πόσες κρίσιμες έδρες μπορεί να τους στοιχήσουν). Το κόμμα εγείρει για τον Μίλιμπαντ τον κίνδυνο που εγείρει το UKIP για τους Συντηρητικούς.

Λίαν Γουντ του Κόμματος της Ουαλίας

Η 43χρονη Λίαν Γουντ ηγείται εδώ και τρία χρόνια του Κόμματος της Ουαλίας (Plai Cymru). Το κόμμα είχε εκλέξει μόλις τρεις βουλευτές στις προηγούμενες εκλογές (σε σύνολο 40 που στέλνει η Ουαλία) και προεκλογικά ήταν η μεγαλύτερη κερδισμένη της επιμονής του Ντέιβιντ Κάμερον να γίνει ντιμπέιτ με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων -ειδάλλως, το ενδιαφέρον εκτός Ουαλίας για την Γουντ θα ήταν ισχνό.

Επιμέλεια: Β.Ψυχογιός

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ