Η Γαλλία στηρίζει την Ελλάδα και αλλάζει την Ευρώπη

Η ταχύτατη ολοκλήρωση των συζητήσεων για την ενοικίαση δύο γαλλικών φρεγατών στο Πολεμικό Ναυτικό αποτελεί το σημαντικότερο νέο για τη στρατιωτική ισχύ της Ελλάδας εδώ και πολλά χρόνια. Και έρχεται στην πιο σημαντική στιγμή για τη χώρα μας που βρίσκεται αντιμέτωπη με τη συνεχή, διαρκώς εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα.

Και έπεται συνέχεια. Η στάση της Γαλλίας στο πρόβλημα που δημιουργεί η Τουρκία στο Αιγαίο δικαιώνει απόλυτα το παλαιό “Ελλάς Γαλλία Συμμαχία” του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν και το πηγαίνει σήμερα ακόμα ένα κρίσιμο βήμα παραπέρα. Είναι η πρώτη και η μόνη μέχρι στιγμής δύναμη που το πράττει στην Ευρώπη.

Αλλά είναι, ταυτόχρονα, και η πιο σημαντική δύναμη στην Ευρώπη. Που βλέπει ξεκάθαρα ότι αυτή πρέπει να ασκήσει επιτέλους και τον ευρύτερο ιστορικό γεωπολιτικό ρόλο, αλλά και την ξεχασμένη γνήσια εσωτερική ενοποιητική διαδικασία.

Ασφαλώς, δεν είναι μόνον τα θέματα της Ελλάδας. Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο Εμμανούελ Μακρόν, πνευματικό τέκνο των δύο ιστορικών Μεγάλων Σχολών της ελίτ της Γαλλίας, της SciencesPo και της ΕΝΑ και φορέας του υψηλότερου γαλλικού και ευρωπαϊκού ιδεώδους, έδωσε αμέσως το στίγμα του για το που θα οδηγήσει τη χώρα του: το πρώτο του ταξίδι έγινε με την ιδιότητα του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας επισκεπτόμενος τους Γάλλους στρατιώτες εκτός συνόρων, ενώ, ταυτόχρονα, κάλεσε τον Ρώσο ομόλογό του Πούτιν στο Παρίσι και ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που η Μόσχα ένιωσε ότι συνομιλεί εκεί ισότιμα με μία μεγάλη δύναμη.

Την ίδια στιγμή, έδειξε ξεκάθαρα την ισχύ της Γαλλίας έναντι και του Αμερικανού ομολόγου του Ντόναλντ Τραμπ στο ΝΑΤΟ, ενώ, λίγο αργότερα, από θέση ισότητας πλέον, πρώτος συνεργάστηκε μαζί του σε μία σειρά ενεργειών με τελευταία τις στοχευμένες επιθέσεις στη Συρία για τα χημικά όπλα του Ασαντ.

Στο επίκεντρο

Αυτά, ήταν η αρχή. Τώρα, η Γαλλία του Μακρόν, που υπήρξε ιστορικά και πολιτικά η μήτρα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος έχει σκοπό όχι μόνον να ξαναφέρει τη χώρα του στο επίκεντρό του, αλλά και να δώσει στην Ευρώπη την παγκόσμια διάσταση που μπορεί και πρέπει αυτή να έχει. Ως Ευρώπη όμως, όχι ως γερμανική ηγεμονία.

Αυτό σημαίνει ότι, στο εξής, η Γαλλία, παράλληλα με το δύσκολο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που τρέχει ήδη ο Μακρόν στη χώρα, επανακτά και το λόγο που δικαιούται η Γαλλία στα ευρωπαϊκά πράγματα, κάτι που ως τώρα δεν συνέβαινε.

Με κάποια καθυστέρηση το κατάλαβαν πια αυτό και στο Βερολίνο, όπου μπορεί μεν να εκφράζουν τη χαρά τους για τη συνεργασία με τον Γάλλο πρόεδρο, αλλά έχουν ήδη πολύ ξεκάθαρα δείγματα γραφής για το ότι δεν θα μπορούν από εδώ και στο εξής να κινούνται όπως μέχρι σήμερα: η εξουσία δεν θα ανήκει πλέον μόνον στη Γερμανία.

Σε αυτή τη βάση συζήτησε χθες με την καγκελάριο Μέρκελ στο Βερολίνο για τη διαμόρφωση της μεταρρύθμισης της Ευρώπης, στην οποία όχι απλώς επιμένει ο Μακρόν, αλλά της προσδίδει και περιεχόμενο που δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τους Γερμανούς, καθώς έχει ως βάση του την πραγματική αλληλεγγύη.

Τον Ιούνιο, οι συζητήσεις αυτές αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί: μέχρι τότε, η Γερμανία θα πρέπει να αποφασίσει, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, αν θα επιστρέψει σε έναν πιο ευρωπαϊκό δρόμο, ή αν θα θελήσει να συνεχίσει στην πολιτική της ισχύος που οδηγεί την Ευρώπη σταθερά προς τη διάλυση.

Η γερμανική κυριαρχία των τελευταίων δεκαετιών τώρα για πρώτη φορά κλονίζεται. Ο Μακρόν άλλωστε έχει μιλήσει σε ανύποπτο χρόνο για το πρόβλημα του ευρώ χαρακτηρίζοντας το ως ένα «αδύναμο μάρκο» το οποίο αν δεν αναπροσανατολιστεί σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει.

Η Ευρώπη θα αλλάξει. Οι Αγγλοι επέλεξαν να φύγουν. Οι Γάλλοι όμως επέλεξαν να επιστρέψουν και να αναλάβουν κεντρικό ρόλο. Οπλισαν τον πρόεδρό τους με τη δύναμη να ξανακάνει τη χώρα τους μεγάλη και πρωταγωνίστρια στις εξελίξεις.

Και εκείνος είναι ξεκάθαρα αποφασισμένος και συνειδητός προς αυτή την κατεύθυνση. Οι μόνοι που έχουν να ανησυχούν γι αυτό, είναι εκείνοι που ως τώρα θεωρούσαν ότι η Ευρώπη τους ανήκει. Και θα το διαπιστώσουν σύντομα, όταν εκείνοι πια αναγκαστούν να αλλάξουν.