Α.Αβρανάς: «Το σημερινό σύστημα χαρακτηρίζεται από κάτι άμετρο»

Είστε ένας βραβευμένος σκηνοθέτης που αναδεικνύει με ιδιαίτερο τρόπο τον αντίκτυπο της κρίσης. Τόσο το «Miss Violence» όσο και το «Gagarin Way» κινούνται γύρω από τη βία. Πώς «ταρακουνά» τον θεατή η ανάδειξη του στοιχείου αυτού; Θα λέγατε πως η «κουλτούρα» της βίας εισβάλλει στην τέχνη εν μέσω κρίσης;

Η βία είναι θέμα προσωπικής απόφασης. Αν τελικά θα αποφασίσει κανείς να ασκήσει βία δηλαδή ή όχι. Αυτό ήταν άλλωστε κι ένα από τα θέματα που διαπραγματεύεται το miss violence. Η βία ήταν πάντα ένα στοιχείο που χρησιμοποιούνταν στη τέχνη που κατά κάποιο τρόπο «γοήτευε» τον θεατή και τον έφερνα πιο κοντά σε κρυφά του ένστικτα οδηγώντας τον έτσι σε κάποια μορφή λύτρωσης ή ακόμη και προσωπικής κάθαρσης.

Πώς αντιλαμβάνεστε τη βία στην Ελλάδα του 2014;

Eίναι προϊόν μιας σημερινής κατάστασης που πηγάζει από την αγανάκτηση και το αίσθημα του απέλπιδου που μας περικυκλώνει.

Στο «Gagarin Way» είδαμε την πραγματική ουσία της επανάστασης να εξαϋλώνεται. Τι είναι για σας επανάσταση;

Η επανάσταση είναι μια έννοια που έχει μάλλον ωραιοποιηθεί. Πιστεύω κυρίως στη προσωπική επανάσταση που αυτή με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε μια επανάσταση του συνόλου. Μόνο όταν πια τα άτομα θα νοιώθουν ολοκληρωμένα μπορεί το σύνολο να είναι ολοκληρωμένο άρα κι η επανάσταση.

Η ιδεολογική αστάθεια που αντικατοπτρίζεται στο Gagarin Way θα διογκώνεται, πιστεύετε, με το πέρασμα του χρόνου;

Έτσι φαίνεται. Όταν κάτι ξεκινά την καθοδική του πορεία είναι δύσκολο να το σταματήσεις κι ίσως αυτό που μας λέει να είναι πως έφτασε ο καιρός για καινούργιες ιδέες.

Μέσα από το έργο βλέπουμε θύματα του σύγχρονου πολιτικοοικονομικού συστήματος, που δεν μπορούν να ανατρέψουν την πορεία τους. Το σημερινό σύστημα είναι μονόδρομος;

Το σημερινό σύστημα χαρακτηρίζεται από κάτι άμετρο. Όταν λοιπόν χάνεται το μέτρο συμπαρασύρει τα πάντα χωρίς επιστροφή.

Ναρκωτικά, τρομοκρατία, βωμολοχίες είναι κομμάτια του «Gagarin Way». Πόσο κοντά είναι το έργο σε αυτό που ζούμε σήμερα;

Νομίζω πως είναι απόλυτα ταυτισμένο με την σημερινή πραγματικότητα.

Η τρομοκρατία θα λέγατε ότι έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας;

Θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να οικειοποιείται τέτοιου είδους ιδεολογίες σαν να μιλά για κάτι απόλυτα καθημερινό.

Τι σας φοβίζει περισσότερο σήμερα;

Αν ο κόσμος θα ξαναβρεί την χαμένη του ελπίδα και πίστη.

Με μια φράση, ποιο το μήνυμα του «Gagarin Way» ;

Η ανάγκη προσωπικής ευθύνης που δεν εξαρτάται από μικροσυμφέροντα και μικροανάγκες.

Πιο δύσκολο θεωρείτε ότι είναι να ανεβάσει κανείς θεατρική παράσταση ή να κάνει ταινία;

Η δυσκολία είναι η ίδια αφού πρόκειται για επικοινωνία με το κοινό. Παρά ταύτα ο κινηματογράφος απαιτεί διαφορετικού μεγέθους προϋπολογισμό κάτι που το κάνει πιο μακροπρόθεσμο.

Από πού αντλείτε έμπνευση ;

Από την ανάγκη μου να επικοινωνήσω.

H ελληνική κοινωνία δέχεται εύκολα τις σκληρές ταινίες και παραστάσεις;

Φυσικά. Αλλά όχι μόνο η ελληνική. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς την αλήθεια που πιθανόν να σε αναγκάσει να ξεβολευτείς.

Το «Gagarin Way» πιστεύετε ότι επικοινώνησε με τον κόσμο;

Έτσι πιστεύω. Υπάρχει πάντα κόσμος που επιθυμεί να δει την αλήθεια.

Είχατε δηλώσει πως κάνετε ταινίες για τον κόσμο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή τι έχει περισσότερο ανάγκη να δει κανείς;

Δεν ξέρω τι έχει ανάγκη να δει κανείς. Αυτό που ξέρω είναι ότι η τέχνη έχει υποχρέωση να αναλύει την κοινωνία και να συμβαδίζει με αυτήν έχοντας σαν απώτερο σκοπό την καλυτέρευσή της.

Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;

Ετοιμάζω μια ταινία και μια θεατρική παράσταση.

Η νέα σας δουλειά θα ενέχει το στοιχείο της βίας και του κοινωνικού εξτρεμισμού ή θα κινείται σε διαφορετικό πλαίσιο;

Θα κινείται σε διαφορετικό πλαίσιο. Είναι μια ιστορία αγάπης.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου