Σάιμον Κρίτσλεϊ: Υπάρχει κάτι υπερβολικά αισιόδοξο στην αυτοκτονία

Δεν έχει τη δική του κριτική ή ερμηνευτική μέθοδο που θα τον κατέτασσε στους φιλοσόφους της εποχής μας (αν και αυτός είναι ο συχνότερος όρος που χρησιμοποιείται για τις συστάσεις του).

Εχει, όμως, κατοχυρώσει εδώ και χρόνια μια διακριτή θέση στον χώρο της «εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας», η οποία όχι σπάνια αποδεικνύεται ολισθηρό πεδίο για σύγχρονους στοχαστές. Ο Σάιμον Κρίτσλεϊ μπορεί να γράψει για την αισθητική και τον Ντέιβιντ Μπάουι («Bowie», 2014), το χιούμορ και τον Λεβινάς, την πίστη των άθρησκων και το ποδόσφαιρο («What we think about when we think about football», 2017).

Πτυχιούχος Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Εσεξ, μελετητής του αποδομισμού και του Αλτουσέρ, κατέχει σήμερα την έδρα Hans Jonas στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης (όπου διευθύνει από το 2014 το πρόγραμμα Αρχαίων Ελληνικών Σπουδών, το οποίο χρηματοδοτείται από το Ιδρυμα Ωνάση). Στην ελληνική βιβλιοπαραγωγή τον γνωρίσαμε κυρίως από το «Βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων» (Πατάκη, 2009, μτφ. Γιάννης Ε. Ανδρέου), όπου σε πείσμα του φαινοµενικά µακάβριου τίτλου, αυτό που τον απασχολούσε ήταν «η ευτυχία, το νόηµά της και το πώς µπορεί να γίνει εφικτή». Κατά κάποιον τρόπο, με τις «Σημειώσεις περί αυτοκτονίας», που κυκλοφορούν από τον Ποταμό, στην – εύστοχη – μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά, επανέρχεται στην ίδια θεματική.

Λέμε συνήθως ότι η αυτοκτονία δείχνει κυρίως θυμό απ» την πλευρά αυτού που τη διαπράττει.

Διαβάστε περισσότερα εδώ