Ο σύντροφός μου με κατηγορεί ότι τον ζηλεύω παθολογικά

Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα που δεν αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Βιώνεται σίγουρα από όλους αλλά όχι στον ίδιο βαθμό και δεν εκδηλώνεται με τα ίδια μέσα. Θα βοηθήσει αν εντοπίσουμε τις υποκατηγορίες της ζήλιας και αν ξεσκεπάσουμε εκείνους που νομίζουν ότι είναι απαθείς ή ανώτεροι τέτοιων συναισθημάτων.

• Ο κλασικός ζηλιάρης. Αυτή η μέτρια ενδιάμεση κατάσταση που δεν προκαλεί ιδιαίτερα προβλήματα και θα την χαρακτήριζε κανείς μέχρι και χαριτωμένη. Εκδηλώνεται όταν βλέπει ύποπτες κινήσεις ή εκδηλώσεις θαυμασμού από κάποιο τρίτο πρόσωπο και παραμένει ψύχραιμος χωρίς να σπάει πράγματα και να εκτοξεύει απειλές. Χαίρεσαι να τον έχεις σύντροφο γιατί δεν γίνεται τρομερά παρανοϊκός αλλά δεν τον λες και αδιάφορο.
• Ο παθολογικός ζηλιάρης. Αν σε κατηγορεί ο σύντροφός σου και αν έχει πει τις λέξεις ‘παθολογική ζηλιάρα’, κάτι θα ξέρει ο άνθρωπος. Εδώ πιάνουμε όλα τα άκρα με κινήσεις εμμονικές, ψάξιμο κινητού και social media, φωνές και τσακωμούς από απλές αφορμές και μία μόνιμη ‘φαγούρα’ ότι ο καλός σου δεν είναι πιστός. Ζηλεύεις όλες τις θηλυκές παρουσίες (ακόμα και την αδερφή του) και βλέπεις παντού σεξουαλικές σκηνές με πρωταγωνιστές το σύντροφό σου και την κοπέλα που του φτιάχνει καφέ στο κυλικείο της δουλειάς. Είναι αυτή η περίπτωση που συνήθως είναι ανίατη και χρίζει ψυχιατρικής βοήθειας.
• Ο αδιάφορος. Αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό. Εννοείται ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν προβληματίζονται από ζήλια και δεν νιώθουν να απειλούνται, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην σε τσιμπάει το κίτρινο διαβολάκι αραιά και πού. Άνθρωπος είσαι! Το πιθανότερο είναι ότι το νιώθει αλλά ντρέπεται να δείξει μικροπρεπής ή να εκτεθεί και να φαίνεται ότι έχει ανάγκη τον άλλον άνθρωπο. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν εκδηλώνουν αυτά που νιώθουν και κρατούν τις σκέψεις για τον εαυτό τους. Και γενικά σε αφήνουν στην ησυχία σου.
• Αυτός που ζηλεύει εσένα αλλά κατηγορεί εσένα. Τυπικό παράδειγμα προβολής όταν νιώθουμε κάτι αλλά δεν το αντέχουμε. Φορτώνουμε στον άλλον το αρνητικό μας συναίσθημα ώστε να μην αναλάβουμε την ευθύνη. Είναι δύσκολο να αντιληφθείς τον άνθρωπο που το κάνει αυτό γιατί μπορεί να σου προκαλέσει ενοχές από το πουθενά. Το θέμα είναι να μην ‘μασήσεις’ και να μην παίξεις αυτό το παιχνίδι.

Από πού έρχεται η ζήλια; Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απάντηση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχει να κάνει με τον άνθρωπο στον οποίο απευθύνουμε τη ζήλια. Είναι ένα δικό μας θέμα και συνδέεται με τη παιδικά μας τραύματα και πώς μας αντιμετώπιζαν οι γονείς μας. Αν επιζητούμε τη μόνιμη προσοχή και αγάπη του άλλου, είναι λογικό να αντιδρούμε και να ζηλεύουμε όταν δεν την έχουμε. Ακόμα κι αν ο άλλος δεν μας δώσει τα γνωστά δικαιώματα, εμείς παθαίνουμε μία εμμονή γιατί νομίζουμε ότι ο άλλος μας οφείλει ανιδιοτελή και απέραντη αγάπη. Και δεν έχουν όλοι τα ίδια αποθέματα αγάπης. Σκοπός δεν είναι να ταλαιπωρούμε αυτόν που αγαπάμε αλλά να του λέμε τι είναι αυτό που μας ενοχλεί πραγματικά (αρκεί να το έχουμε εντοπίσει πρώτα εμείς). Με το να νιώθουμε έτσι, δεν κάνουμε τόσο δύσκολη τη ζωή του άλλου, όσο τη δική μας. Πόσο χαρούμενη μπορεί να είναι μία καθημερινότητα που κατακλύζεται από τη ζήλια;