Ηρώ Μπέζου: Ρατσιστικό οι ελληνικές ταινίες να πρέπει να αναφέρονται μόνο στην κρίση

Αγγελική Στελλάκη

Η Ηρώ Μπέζου είναι η Σοφία. Στην ταινία «Άφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου που έχει προβληθεί σε πλήθος ξένων φεστιβάλ και έχει αποσπάσει αρκετά βραβεία, η νεαρή ηθοποιός ερμηνεύει μια κοπέλα που βρίσκεται κλεισμένη σε μία βίλα στα βόρεια προάστια, μετά από πρόσκληση του πρώην συντρόφου της (τον ερμηνεύει Χάρης Φραγκούλης), ο οποίος θέλει να μάθει τον λόγο που χωρίσανε.

Η Ηρώ Μπέζου μιλά στο in.gr για το τι έρχεται μετά τον έρωτα, πώς είναι να δουλεύεις αυτοσχεδιαστικά πάνω σε έναν χαρακτήρα που είχες «επισκεφτεί» και στο παρελθόν, ενώ δεν μασάει τα λόγια της για το γεγονός ότι κάποιοι επιμένουν να απαιτούν μόνο ταινίες «που να υπενθυμίζουν ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε κρίση».

Την ηρωίδα σου, τη Σοφία την είχες ερμηνεύσει για πρώτη φορά στην μικρού μήκους ταινία «Ο Έλβις είναι Νεκρός» του Στέργιου Πάσχου. Πώς ήταν να την «επισκέπτεσαι» ξανά;

Ήταν πολύ ωραίο που ξαναπιάσαμε την ίδια ιστορία, αρχικά επειδή θέλαμε και οι τρεις να ξαναδουλέψουμε μαζί και φυσικά επειδή αυτή η ερωτική σχέση, που είχαμε προσεγγίσει λίγο πιο μαλακά στην μικρού μήκους, καταλαβαίναμε ότι έχει «ψωμί», ότι έχει πολλά να ανακαλύψεις. Δεν με απασχόλησε τόσο η ηρωίδα, ομολογώ ότι μετά την μικρού μήκους περισσότερο είχα μέσα μου την μνήμη της σχέσης αυτού του ζευγαριού, την ιδιαιτερότητα της επικοινωνίας τους, αυτήν την πολεμική διάθεση, τον εγωισμό, τον φόβο τους για τον έρωτά τους, παρά τα χαρακτηριστικά του ρόλου μου. Στο Άφτερλωβ εκ των πραγμάτων πήγαμε παραπέρα και την σχέση αυτή και την σχέση την δική μας. Που είναι και ο λόγος που νομίζω ότι κάνουμε ο,τιδήποτε κατά βάθος.

Δουλέψατε με τον Στέργιο Πάσχο και τον Χάρη Φραγκούλη μαζί πάνω στο σενάριο. Είναι μια διαδικασία που έχουμε δει και σε ξένες ταινίες, όπως στην τριλογία Before (Before Sunrise, Before Sunset, Before Midnight). Πώς ήταν η διαδικασία του χτισίματος της ιστορίας και των διαλόγων; Και πόσο αυτοσχεδιαστική ήταν η διαδικασία των γυρισμάτων;

Ο τρόπος που δουλέψαμε δεν προαποφασίστηκε. Ο Στέργιος είχε γράψει το σενάριο, μετά έγραψε ένα-δύο ακόμα draft, τα διαβάζαμε και τα συζητούσαμε και ανάλογα με αυτά που λέγαμε και προτείναμε άλλαζε και το σενάριο. Στα γυρίσματα επίσης προέκυψε η ανάγκη μιας ελευθερίας ως προς το κείμενο. Υπάρχουν σκηνές όπου λέγονται τα λόγια σχεδόν αυτολεξεί, σκηνές που βασιζόμαστε στο κείμενο αλλά δεν περιοριζόμαστε σ’ αυτό και σκηνές εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιαστικές. Αυτό είναι και το ωραίο, ότι δεν ακολουθήσαμε ένα σύστημα, μαθαίναμε κι εμείς πώς πρέπει να γίνει η ταινία ενώ την κάναμε. Υπήρχε η σκέψη η ταινία να αλλάξει από ένα σημείο και μετά, καθώς και οι ήρωες «ξεγυμνώνονται», όμως δεν ξέραμε ότι το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι του τέλους θα πάρει τόσο χώρο μέσα στην ταινία. Ο Στέργιος είδε ότι οι σκηνές αυτές αποκάλυπταν κάτι ουσιώδες, κάτι ζωντανό κι αληθινό και είχε το θάρρος να αλλάξει τα σχέδιά του και να στηρίξει όλο το δεύτερο μέρος της ταινίας σε κάτι που «συνέβη». Μ’ αυτήν την έννοια περισσότερο συνεργαστήκαμε στο σενάριο, όχι ότι γράφαμε κυριολεκτικά όλοι μαζί.

Η ταινία είναι συναισθηματικά απαιτητική από τους δύο ηθοποιούς της. Ποια ήταν για εσένα η πιο δύσκολη σκηνή στη διάρκεια των γυρισμάτων;

Περισσότερο με δυσκόλεψαν οι πρώτες σκηνές της ταινίας γιατί προσπαθούσα να προσεγγίσω έναν τρόπο λειτουργίας αυτής της κοπέλας που δεν μου είναι οικείος. Ένα στιλιζάρισμα στον λόγο και στο ύφος, μία ψευτοάνεση, που όμως δεν φαίνεται ψεύτικη και μια εμφανή αυτοπεποίθηση στα όρια του μπλαζέ. Στις πιο φορτισμένες, όπως λες, σκηνές δεν δυσκολεύτηκα τόσο γιατί δεν ήξερα που πάμε. Δεν υπήρχε ζητούμενο. Μπήκαμε σε κάτι, παίξαμε, μιλήσαμε και αφεθήκαμε. Εκ των υστέρων καταλάβαμε τι έγινε. Δεν προσπαθούσαμε να καταφέρουμε κάτι. Μακάρι να μπορούσαμε πάντα να δουλεύουμε χωρίς πήχη, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.

Tι έρχεται μετά τον έρωτα;

Εξαρτάται από τον έρωτα. Δεν είναι αυτονόητο ότι μπορείς να πας παραπέρα μια σχέση, όχι μόνο ερωτική, οποιαδήποτε. Όλα είναι θέμα συγχρονισμού, να θέλεις το ίδιο. Ή να ανακαλύψεις ότι τελικά θέλεις το ίδιο, μέσα από τον άλλον. Μπορεί να είναι νοσηρό αυτό που συνδέει δύο ανθρώπους. Παρ’ όλα αυτά, αν η αμοιβαία ανάγκη συνεχίζεται, συνεχίζεται και η σχέση. Πιστεύω ότι μετά τον έρωτα μπορεί να έρθει άλλος έρωτας, με τον ίδιο άνθρωπο. Αν έχεις περιέργεια να δεις τον εαυτό σου. Και να γνωρίσεις τον άλλον από την αρχή. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά. Ευτυχώς.

Τόσο το Αφτερλώβ όσο και το Όντως Φιλιούνται, στο οποίο επίσης πρωταγωνιστείς, επικεντρώνονται στις σύγχρονες σχέσεις, κάθε μία με το δικό της τρόπο και μάλιστα στη σχέση ως πεδίο σύγκρουσης. Θεωρείς ότι ήταν καιρός να δούμε τέτοιου είδους ταινίες στην Ελλάδα;

Ναι, θα ήθελα κι εγώ να πηγαίνω στο σινεμά και να βλέπω τέτοιες ελληνικές ταινίες. Έχω καταλάβει ότι μας σπρώχνουν από παντού να κάνουμε ταινίες που να υπενθυμίζουν ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε κρίση. Είναι πολύ υποτιμητικό αυτό. Αν κάποιος σκηνοθέτης θέλει να κάνει μια ταινία με θέμα τους πρόσφυγες, την οικονομική κρίση, τον φασισμό, φυσικά πρέπει να την κάνει και μπορεί να είναι και σπουδαία. Αλλά αν δεν θέλει; Άκουσα για τις δύο αυτές ταινίες ότι αγνοούν την πραγματικότητα του σήμερα. Σοβαρά; Πείτε το αυτό στον σκηνοθέτη που έβαλε όλα του τα λεφτά για να κάνει την ταινία του και σε όλους εμάς που εργαζόμαστε τζάμπα επειδή θέλουμε να κάνουμε την ταινία. Ζούμε και δουλεύουμε στην Ελλάδα του σήμερα, δεν χρειάζεται να τρίψουμε στην μούρη του κάθε ξένου κριτικού ή θεατή ότι περνάμε κρίση, μπας και μας δώσουνε βραβεία επειδή πρέπει να ενθαρρύνουνε την πάσχουσα Ελλάδα. Είναι ρατσιστικό να λένε ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να μιλάνε για τίποτα άλλο πέρα από αυτά που πληροφορούνται οι ξένοι ότι συμβαίνουν εδώ. Θέλουνε δηλαδή να επιβεβαιώσουν κάτι και όχι να εκπλαγούν. Παύει να ζει ο άνθρωπος τον έρωτα; Παύει να έχει προσωπικές ανησυχίες; Μας φορτώνουν με το ζόρι ενοχές, λες και πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ουσία. Έτσι κι αλλιώς ζούμε στην Ελλάδα, είμαστε μέσα στην κρίση. Κι έχουμε να πούμε αυτό, να καταθέσουμε αυτήν την ταινία. Δεν έχεις περιέργεια να την δεις στ’ αλήθεια; Τόσο ανάγκη υπάρχει για ταμπέλα; Πρέπει από πριν να ξέρω τι πρόκειται να δω και που να το κατατάξω;

Ποια θεωρείς τη μεγάλη δύναμη και ποια τη μεγάλη αδυναμία του ελληνικού σινεμά;

Αν εννοείς το σημερινό ελληνικό σινεμά, νομίζω ότι η δύναμή του είναι η επιμονή των ανθρώπων να δημιουργούν και να αλληλοβοηθιούνται χωρίς απολαβές. Για αδυναμία δεν μπορώ να μιλήσω, δεν ξέρω. Σίγουρα δεν έχει καταφέρει να πείσει το ελληνικό κοινό να το στηρίξει στις αίθουσες, αλλά αυτό είναι και ευθύνη των θεατών. Υπάρχει προκατάληψη ίσως απέναντι στις ελληνικές ταινίες, δεν ξέρω γιατί. Όπως και να χει, θα έπρεπε να δώσουνε μια ευκαιρία σε κάθε ελληνική ταινία που βγαίνει. Κι αν δούνε πέντε, έξι ταινίες και δεν τους αρέσουν, ας μην ξαναπάνε.

Ποιον κινηματογραφικό ρόλο έχεις «ζηλέψει» και θα ήθελες πολύ να ερμηνεύσεις;

Δεν μπορώ να σκεφτώ συγκεκριμένο ρόλο. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω μια κακιά γυναίκα σε μια ταινία εποχής, με ακραίους έρωτες, υπέροχα κουστούμια, πάθος, μυστήριο και κάστρα.

* Οι φωτογραφίες είναι του φωτογράφου Μιχάλη Κουλιέρη. Η ταινία «Άφτερλωβ» θα προβάλλεται από τις 18 Μαΐου στους κινηματογράφους από τη Strada Films.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ