Ζαν Ντιζαρντέν & Ζιλ Λελούς: μιλούν ως σκηνοθέτες για το «6+1 Απιστίες»

Και ενώ οι επτά διαφορετικοί σκηνοθέτες φαινομενικά μας μιλάνε για το ίδιο θέμα -τον έρωτα και την απιστία- το μεγαλύτερο ετούτης της ταινίας, μετά τους σέξι πρωταγωνιστές-χαμαιλέοντες που πηδάνε από τη μια ιστορία στην άλλη, είναι πόσο απτή και ελεύθερη ξετυλίγεται η εντελώς διαφορετική οπτική που δίνει ο κάθε σκηνοθέτης σε ένα τόσο κοινό θέμα. Ας δούμε ποια ήταν η οπτική των Ντιζαρντέν και Λελούς!

Διαβάστε περισσότερα για την ταινία εδώ


Κάντε Like στη σελίδα της Ψυχαγωγίας στο Facebook

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το ιδιαίτερο έργο;

Jean Dujardin: Το έργο συνδυάζει πολλές από τις ιδέες και φιλοδοξίες μου εδώ και πολύ καιρό. Πρώτα από όλα, είχα από καιρό την πρόθεση να φτιάξω ένα κινηματογραφικό έργο αποτελούμενο από μικρότερα μέρη και να παίξω με την ποικιλία που μία τέτοια δομή επιτρέπει.

Το θέμα προήλθε από μία ιστορία που άκουσα για έναν άνδρα, ο οποίος προκειμένου να απατήσει τη γυναίκα του, πήγαινε σινεμά, αγόραζε κανονικά το εισιτήριο για να πάει να σαλιαρίζει. Όταν γύριζε σπίτι και η γυναίκα του τον ρωτούσε γιατί είχε κλειστό το κινητό του, έβγαζε από την τσέπη του το εισιτήριο σαν αδιάψευστη απόδειξη. Βρήκα αυτήν την δολοπλοκία αρκετά ενδιαφέρουσα.

Η απιστία είναι ένα θέμα γεμάτο πάθος. Τέλος, o τίτλος (Les Infidèles) ξεφύτρωσε από μόνος του, όταν παρατηρώντας με την άκρη του ματιού μου τη θήκη του DVD της ταινίας του Σκορτσέζε «Les Infiltrés» (Οι Κατάσκοποι) διάβασα κατά λάθος «Les Infidèles» (Οι Άπιστοι). Είχα λοιπόν στα χέρια μου τη δομή, το θέμα και τον τίτλο…

Πώς επιλέξατε τις διάφορες ιστορίες που περικλείονται στην ταινία;

Jean Dujardin: Το μεγάλο πλεονέκτημα των σπονδυλωτών ταινιών είναι η ποικιλία. Είχαμε τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε το θέμα από πολλές διαφορετικές πλευρές, να υιοθετήσουμε αστεία ή πιο στοχαστική σκοπιά, να δημιουργήσουμε χαρακτήρες-καρικατούρες ή αυθεντικούς χαρακτήρες, που να μας μοιάζουν ή όχι. Επιπλέον, προσπαθήσαμε να καλύψουμε το θέμα από την άποψη των διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, των εφιαλτικών καταστάσεων και φοβιών που μπορεί να προκύψουν σε περιπτώσεις απιστίας. Ξεκινήσαμε να συναντιόμαστε σχετικά ανεπίσημα με τους συνσεναριογράφους μας Stephane Joly, Philippe Caveriviere και Nicolas Bedos. Σκεφτήκαμε μερικά πιθανά σενάρια – τουλάχιστον τριάντα – κι έπειτα επιλέξαμε. Ο μόνος κοινός παρονομαστής ήταν η ελεύθερη διάθεση και το χιούμορ, κάτι που ωστόσο δεν μας σταματούσε από το να θίξουμε συγκινητικές και σκοτεινές πλευρές.

Gilles Lellouche: Συγκεντρώσαμε πολλές ιδέες, γράψαμε, δουλέψαμε με τους ηθοποιούς και επιλέξαμε θέματα με κριτήριο τη δύναμη της τυπολογίας τους και τα συναισθήματα που μας προκαλούσαν. Η διασκέδαση που μας προσέφεραν και η επιθυμία να τα ερμηνεύσουμε υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες. Μερικά θέματα επικράτησαν τελείως φυσικά και αυτά ήταν και τα πιο ενδιαφέροντα σε βάθος χρόνου.

Αν και η ταινία περιλαμβάνει πολλές ιστορίες και πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται από μία συνέχεια…

Gilles Lellouche: Το κάθε κομμάτι απαντά σε ένα άλλο. Το κάθε θέμα ολοκληρώνεται περίπου εκεί που αρχίζει το επόμενο.
Jean Dujardin: Αρχικά σκεφτήκαμε να δώσουμε τίτλους στα διάφορα μέρη, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι το όλο έργο θα «βάραινε».

Με αφετηρία το πρώτο μέρος, που αρχίζει στο ξεκίνημα της ταινίας και τελειώνει πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, προσεγγίσαμε το θέμα μας, με όχημα δύο κολλητούς. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ελαφριά ατμόσφαιρα. Το κοινό εισάγεται σταδιακά στο θέμα του έργου, ακολουθώντας τους δύο φίλους που ξεκινούν για ένα ταξίδι την επαρχία με προφανείς σκοπούς. Από ‘κει και πέρα, οι προβληματισμοί μας είχαν να κάνουν κυρίως με το συντονισμό και τη σειρά των μερών.

Τι δόσεις ελαφριάς και βαριάς ατμόσφαιρας περιέχει η ταινία στο σύνολό της;

Jean Dujardin: Προσπαθήσαμε να αποβάλουμε τον φόβο της υπερβολικής σοβαροφάνειας ή σκληρότητας. Θελήσαμε να απολαύσουμε το μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στη δομή της ταινίας, να εναλλάσσουμε το βαθυστόχαστο με το καρικατουρίστικο ύφος, να μπερδεύουμε τις διάφορες τεχνοτροπίες, αλλά και να παραμείνουμε πιστοί στον εαυτό μας. Βασικά, θελήσαμε να πούμε πράγματα, και να αναλάβουμε τις ευθύνες του παιχνιδιού που στήσαμε, ενίοτε να παίξουμε με κλισέ και να καταρρίψουμε προκαταλήψεις, παραβιάζοντας τους «νόμους» που κυβερνούν το κάθε κινηματογραφικό είδος.

Gilles Lellouche:Δεν επιβάλαμε κανενός είδους λογοκρισία στον εαυτό μας. Δεν πιστεύουμε ότι το κοινό επιζητάει τυποποιημένες ταινίες, βασισμένες σε εμπορικούς κώδικες. Το κοινό δεν θέλει να του σερβίρουν μονίμως τις ίδιες ταινίες. Αυτό που περιμένουμε όλοι, τόσο το κοινό όσο κι εμείς, είναι ένα διαφορετικό σενάριο, ευρηματικό και ζωηρό.

Ποιο ήταν το διακύβευμα για εσάς σε όλη αυτήν την περιπέτεια;

Jean Dujardin: Από τη μία μεριά, έχουμε τα θέλω του ηθοποιού, που πάντα θέλει να παίζει ρόλους διαφορετικούς. Είχα την επιθυμία μίας κάποιας υπερβολής, χωρίς περιορισμούς στις λέξεις που χρησιμοποιώ ή στις ποσότητες γυμνού. Άλλωστε απευθυνόμαστε σε ελεύθερους ενήλικες. Φυσικά, στόχος μας δεν είναι να σοκάρουμε απλώς για να σοκάρουμε, αλλά να είμαστε ελεύθεροι και να φτάσουμε τα πράγματα στα άκρα, να δημιουργήσουμε αστείες καταστάσεις, κάπως αντικομφορμιστικές, που να συγκινούν και να προκαλούν αντιδράσεις. Είχα μία τέτοια εμπειρία στην ταινία OSS 117 (OSS 117: Le Caire nid d’espions, 2006) και ο κόσμος αναρωτιόταν αν έπρεπε να γελάσει. Αν έτσι σας βγαίνει, γιατί όχι;

Gilles Lellouche: Επίσης, νιώθουμε μια νοσταλγία για την ελευθερία της απρέπειας, σαν αυτή που βλέπουμε στα έργα του Blier ή στις ιταλικές κωμωδίες όπως για παράδειγμα το LES MONSTRES – μία σπονδυλωτή ταινία από τον Dino Risi με τους Vittorio Gassman και Ugo Tognazzi.

Ποια ήταν τα εμπόδια που αντιμετωπίσατε στο ανέβασμα της ταινίας;

Jean Dujardin: Μας αποκαλούν συχνά «γερό χαρτί» ειδικά όταν αυτή μας η ιδιότητα μας χρησιμεύει στο ανέβασμα μίας ταινίας. Αν δεν ήμασταν αυτοί που είμαστε στο χώρο μας, τα πράγματα θα ήταν αναμφίβολα αρκετά πιο περίπλοκα. Είναι μεγάλη μας χαρά να μπορούμε να συμμετέχουμε σε μια ταινία από την αρχή ως το τέλος, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τόσο για το καλό όσο και για το κακό μας γούστο!

Gilles Lellouche: Η ταινία αυτή ήταν μία ευχάριστη αλλαγή παραστάσεων για εμάς. Καμιά φορά, όσο πιο γνωστός είναι κανείς, τόσο μεγαλύτερες ευθύνες αποκτά απέναντι στο κοινό του και τελικά η ελευθερία του περιορίζεται. Η επανάληψη είναι σφάλμα. Θα ήταν σαν να επιλέγουμε τα σενάρια με κριτήριο την πιθανή επιτυχία τους, επαναπαυόμενοι στις δάφνες μας, χωρίς να παίρνουμε κανένα ρίσκο. Θα γινόμασταν σίγουρα βαρετοί τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους.

Σε ποια φάση αποφασίσατε να συνεργαστείτε με περισσότερους από έναν σκηνοθέτες και πώς τους επιλέξατε;
Jean Dujardin: Αποφασίσαμε εξαρχής ότι δεν θα σκηνοθετούσαμε το έργο οι ίδιοι, γιατί η ευθύνη θα ήταν μεγάλη. Επιλέξαμε τους σκηνοθέτες με βάση τις προτιμήσεις μας και σκεπτόμενοι τι θα προσέφεραν στις ιστορίες μας.

Είναι τοποθετημένοι με ακρίβεια, αφού στον καθένα προτείναμε το κομμάτι που ταιριάζει περισσότερο στο καλλιτεχνικό του σύμπαν. Για το «Καθαρή συνείδηση», διαισθητικά επέλεξα τον Michel Hazanavicius. Ήξερα ότι η δουλειά του θα προσέδιδε χιούμορ και νόημα στο έργο. Για τον «πρόλογο», χρειαζόμασταν ζωντάνια, δυναμισμό, λεκτική όσο και οπτική ποιότητα, γρήγορο μοντάζ και ντεκουπάζ. Ο Fred Cavaye ήταν ο άνθρωπός μας.

Gilles Lellouche: Η Emmanuelle Bercot χαρακτηρίζεται από εξαιρετική ευφυΐα και ευαισθησία – αρκεί να δει κανείς τη συνεργασία της με την Maiwenn στο POLISSE. Το μέρος της «Ερώτησης» ήταν καθαρά για εκείνη. Όσο για τον Eric Lartigau, όλη του η δουλειά, από τις κωμωδίες μέχρι το L’HOMME QUI VOULAIT VIVRE SA VIE (Ο Άνθρωπος που Ήθελε να Ζήσει τη Ζωή του), σκιαγραφούν μία κοινωνική ευαισθησία και μία άμεση προσέγγιση που μας έλκυε. Ήταν μία συνεπής επιλογή για το «Lolita».
Γνωρίζω τον Alex Courtes εδώ και πολύ καιρό, και αν και δεν είναι ακόμη γνωστός στο χώρο των ταινιών μεγάλου μήκους, η δουλειά του στο χώρο των κλιπ είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Η ένταση του καλλιτεχνικού του κόσμου παρεμβάλλεται σε μικρές δόσεις ανάμεσα στα μέρη για να καταλήξει τελικά σε μία συνάντηση «Ανώνυμων Απίστων». Συνδυάζοντας αυτά τα τόσο διαφορετικά ταλέντα, προσπαθήσαμε να προσδώσουμε ποικιλία αποχρώσεων.

Κάθε μέρος περιέχει διαφορετικούς ηθοποιούς σε ασυνήθιστους ρόλους. Πώς επιλέξατε τους συναδέλφους σας;

Jean Dujardin: Κάποιοι αποτέλεσαν προφανείς επιλογές, όπως οι Geraldine Nakache, Sandrine Kiberlain και Alexandra Lamy. Ιδιοποιήθηκαν τους χαρακτήρες τους σε εντυπωσιακό βαθμό. Φυσικά, και ο Guillaume Canet ήταν απαραίτητος σε αυτήν την περιπέτεια. Δεν του δώσαμε έναν από τους συνηθισμένους του ρόλους. Επιλέξαμε με βάση την εκτίμηση που τρέφουμε για κάποιους συναδέλφους μας. Ζητήσαμε λοιπόν στους Manu Payet και Isabelle Nanty, μεταξύ άλλων. Όλοι τους είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Χωρίς καθοδήγηση από πλευράς μας, κατάφεραν να βρουν το ρόλο τους. Για παράδειγμα, ο Guillaume αποφάσισε με δική του πρωτοβουλία να δώσει στο χαρακτήρα του αυτό το άξεστο κούρεμα. Δεν χρειάστηκε να υπογραμμίσουμε ή να δώσουμε εξηγήσεις πάνω στο κείμενο. Η μοναδική ηθοποιός που προήλθε από κάστινγκ ήταν η Clara Ponsot, με την οποία ερωτεύεται ο ορθοδοντικός Gilles στο «Lolita».

Jean, σε ένα από τα μέρη συμπρωταγωνιστείς με την πραγματική σου σύζυγο, την Alexandra.

Τόσο εγώ, όσο και η Αλεξάνδρα, ξέρουμε καλά τα όριά μας. Δεν συγχέουμε την προσωπική μας ζωή με τη δουλειά μας. Ξέραμε ότι παίζουμε ένα φανταστικό σενάριο. Έχουμε ήδη νιώσει αυτήν την παιχνιδιάρικη αίσθηση στο παρελθόν και αυτό μας επέτρεψε να πάμε το όλο πράγμα ένα βήμα πιο πέρα, να ξεφύγουμε. Κατά μία έννοια ξαναβρήκαμε αυτό που είχαμε ζήσει στο θεατρικό «Deux sur la balancoire».

Πώς φτάσατε στο να σκηνοθετήσετε οι ίδιοι ένα από τα μέρη;

Jean Dujardin: Σκηνοθετώντας οι ίδιοι το τελευταίο μέρος, έκλεινε ένας κύκλος. Ήταν το τελευταίο γύρισμα που κάναμε. Θα ολοκληρώναμε την ταινία μαζί και μάλιστα στο Λας Βέγκας!