Μάνος Ελευθερίου : Οταν πεθάνω θέλω να υπάρχουν τα τραγούδια μου, να τα ακούει ο κόσμος (βίντεο)

Ο Μάνος Ελευθερίου έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις. Σε εφημερίδες, περιοδικά, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Κάθε του συνέντευξη ήταν μια… πλημμυρίδα συναισθημάτων, εικόνων και χρωμάτων από την αγαπημένη του Σύρο. Ηταν όμως και μια πηγή γνώσης της ιστορίας της Ελλάδας τα τελευταία 50 χρόνια.

Μια τέτοια συνέντευξη είχε δώσει στην ΕΡΤ ο Μάνος Ελευθερίου πριν από 1,5 χρόνο όπου μίλησε για το νησί του, για το θέατρο, τα βιβλία του, τους μεγάλους συνθέτες που συνεργάστηκε, τον έρωτα, τα παιδιά που αγαπούσε.

Αναφέρεται στους φίλους, αλλά και στους εχθρούς του και στις σκληρές κριτικές που έχει δεχτεί, στις απογοητεύσεις που έχει αντιμετωπίσει… Εκμυστηρεύεται τους λόγους που τον οδήγησαν να σκεφτεί να βάλει τέλος στη ζωή του, αλλά και την επιθυμία του να καεί η σωρός του.

Ο μεγάλος δημιουργός Μάνος Ελευθερίου ξεδίπλωσε άγνωστες πτυχές της ζωής του και καθηλώνει με την ειλικρίνεια και την απλότητά του.

«…Δούλεψα σκληρά καταρχήν σαν υπάλληλος. Σαράντα πέντε χρόνια δεν ήμουν αεράτος. Σαράντα πέντε χρόνια ήμουν κανονικός υπάλληλος οκτώ με τέσσερις, που λένε, αλλά δεν ήταν καθόλου τέσσερις τις περισσότερες φορές, πήγαινε μέχρι και δέκα το βράδυ. Και Σάββατο και Κυριακή. Έφτυσα αίμα κυριολεκτικά…»
«…Στο βιβλίο “Τα λόγια και τα χρόνια” αυτό που με ενδιέφερε ήταν να βάλω όλα τα τραγούδια. Όταν διάβασα τους στίχους, ψυχρά χωρίς τη μουσική, γιατί η μουσική έχει τη μαγεία να δίνει ομορφιά και σε άσχημους στίχους, διαπίστωσα ότι κάποιοι στίχοι είναι δεύτερο πράγμα. Τώρα θα μου πείτε όλοι οι άλλοι είναι καλοί; Είναι πάντως καλύτεροι από αυτούς που πέταξα. Μου έκανε εντύπωση πως τσιμπήσανε οι συνθέτες και μελοποίησαν τα τραγούδια αυτά…»

Για το εάν ως δημόσιο πρόσωπο νιώθει «φυλακισμένος» στην εικόνα που οι άλλοι έχουν δημιουργήσει για αυτόν, αλλά για την κριτική και τα σχόλια που έχουν κατά καιρούς γραφτεί σε σχέση με τις επιλογές του… «Ουδείς ανόητος μπορεί να συγχωρήσει ή να ανεχτεί οτιδήποτε!

Λέγοντας ουδείς ανόητος εννοώ άνθρωπος που είναι μικρής πνοής άνθρωπος, κακόβουλος. Αυτός δεν μπορεί να συγχωρήσει τίποτα… ούτε να κάνεις το κέφι σου… Δεν θα ήθελα να προκαλέσω κάνοντας το κέφι μου, γιατί αυτό θα διαρκέσει 5-10 λεπτά, ενώ τα βέλη που θα μου ρίξει ένας κακός άνθρωπος δεν βγαίνουν από πάνω σου. Στη ζωή μου έχω δεχτεί πολλά βέλη… δεν θέλω να τα θυμάμαι. Αυτά προσπαθώ να τα γράφω στους στίχους μου. Είτε ξεκάθαρα για να τα καταλαβαίνουν όλοι, είτε να τα λέει ένας τρίτος και πάντα από πίσω είμαι εγώ».

Για τις φορές που σκέφτηκε να βάλει τέλος στη ζωή του…
«Ήταν τρεις, τέσσερις φορές… Ήτανε οριακά πια τα πράγματα. Ορισμένοι, ας πούμε, με έφεραν στο μη περαιτέρω. Δεν μπορούσα πια να ανταπεξέλθω… Λες, μέχρι εδώ είναι τα πράγματα…»
Για την επιθυμία του να καεί η σωρός του… «Όταν πεθάνεις, θα πας ακόμα πιο βαθιά από εκεί που σε βάζουν, αλλά έλα που εμένα δεν θα με βάλουν στο χώμα… Θα με πάνε στη Βουλγαρία για να με κάψουν. Είμαστε θεοκρατικό κράτος σαν την Περσία… το ιερατείο απαγορεύει το κάψιμο των νεκρών… εγώ όμως δεν θέλω να υπάρχει τίποτα απολύτως από μένα.

Τίποτα. Θα υπάρχουν τα τραγούδια μου, να τα ακούει ο κόσμος. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου εάν θα αναφέρουν το όνομά μου ή όχι. Το σημαντικό, είναι ότι όταν αρέσει σε κάποιον ένα τραγούδι και το τραγουδάει, του δίνει χαρά. Αυτό είναι ο καλύτερος έπαινος για μένα…»