Κωνσταντίνος Κάππας: Συχνά έκανα παράλληλες δουλειές με την ηθοποιία

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Έφυγε από το Αγρίνιο για να έρθει στην Αθήνα και να σπουδάσει στη Γυμναστική Ακαδημία. Η ηθοποιία όμως τον κέρδισε. Ο Κωνσταντίνος Κάππας έχοντας συμμετάσχει σε ποικίλα εγχειρήματα τόσο στο θέατρο όσο και στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, εμφανίζεται αυτήν την περίοδο στο σανίδι με το έργο «Μπαμπάς», το οποίο σκηνοθετεί ο Σταμάτης Φασουλής.

Με αφορμή την παράσταση, που ανεβαίνει στο θέατρο Δημήτρης Χορν, ο κ. Κάππας μιλά στο in.gr για τη δική του εμπειρία από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, για τις δουλειές που αναγκάστηκε να κάνει παράλληλα με τη ηθοποιία, για τον κινηματογράφο και για τον Γιώργο Λάνθιμο.

Στον «Μπαμπά» υποδύεστε το ρόλο του συντρόφου της κόρης του πρωταγωνιστή. Βλέπουμε να εξαντλείται η υπομονή σας στο έργο
Υποδύομαι τον φίλο της κόρης του Μπαμπά. Μένουμε όλοι στο ίδιο σπίτι και πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε με την περίπτωσή του. Εάν δηλαδή θα τον πάμε σε μια κλινική ή εάν θα τον κρατήσουμε στο σπίτι. Γίνεται όμως πολύ δύσκολη η ζωή όλων μας. Η υπομονή μου εξαντλείται, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους που ζουν με άτομα που πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Πέφτουν στην παγίδα και φέρονται στον ασθενή σαν να είναι φυσιολογικός. Θέλει όμως υπομονή κι αγάπη, το έχω ζήσει και με συγγενικό μου πρόσωπο.

Δεν παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στο τελευταίο στάδιο της ζωής του
Όχι, δεν τον βλέπουμε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Τα βλέπουμε όλα από την οπτική του. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και ταυτόχρονα πολύ αστείο. Μέσα από το μοναδικό χιούμορ του Σταμάτη Φασουλή περνάς ωραία. Συγκινείσαι και γελάς παράλληλα στην παράσταση. Η ζωή του Μπαμπά όμως είναι σαν θρίλερ. Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορείς να το εκφράσεις. Το θυμάμαι αυτό και από το συγγενικό μου πρόσωπο που καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν θα έκλαιγε.

Τι έχετε αποκομίσει από τη συνεργασία σας με τον Σταμάτη Φασουλή;
Είναι πολύ σημαντικό να παίζεις με τέτοιους ηθοποιούς, να τους βλέπει πώς διαχειρίζονται τους ρόλους και πόσο συγκεντρωμένοι είναι σε αυτό που κάνουν.

Σας έχουμε παρακολουθήσει τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Ποιο από τα δύο πεδία προτιμάτε; Θα συμμετείχατε την εποχή αυτή σε τηλεοπτικό σίριαλ;
Η τηλεόραση μού αρέσει, δεν γίνεται όμως πια κάτω από τις σωστές συνθήκες και το αισθητικό αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Θέλω και δεν θέλω να μου κάνουν μια καλή πρόταση. Είναι κάτι περίεργο. Θα ήθελα ιδανικά να κάνω ταινίες ή να οργανώνω κάτι για το θέατρο όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια με το «Τάβλι» και τη «Βέρα» του Δημήτρη Κεχαΐδη

Δεδομένων των συνθηκών έχετε σκεφτεί να αλλάξετε επαγγελματική κατεύθυνση;
Όχι, αν και στο παρελθόν έκανα συχνά παράλληλες δουλειές. Από γυμναστής μέχρι και δουλειές σε μπαρ, εστιατόρια. Πολλοί ηθοποιοί καταφεύγουν σε αυτή τη λύση.

Από πού αντλείτε δύναμη;
Το θέατρο σού δίνει πολύ μεγάλη δύναμη όταν είσαι στη σκηνή και έχεις ωραία επαφή με τον κόσμο και είσαι χαλαρός. Εγώ τα τελευταία χρόνια είμαι χαλαρός στη σκηνή και το χαίρομαι. Μετά από μια δεκαετία λειτουργείς ως ηθοποιός και έχεις μάθει να αναπτύσσεις σωστά τα εκφραστικά σου μέσα. Αυτό μου δίνει δύναμη, μου αρέσει πολύ η δουλειά μου.

Έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν και με τον κινηματογράφο. Σκέφτεστε να ασχοληθείτε ξανά με την έβδομη τέχνη;
Θα μου άρεσε πολύ να δημιουργήσω ταινία για τον κινηματογράφο, και κωμωδία θα μου άρεσε πολύ να κάνω. Στην Ελλάδα πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς κάτι που είσαι. Πρέπει συνεχώς να δηλώνεις τι θέλεις να κάνεις.

Παρατηρείτε βήματα προόδου στην έβδομη τέχνη;
Σίγουρα δεν είναι όπως παλιά, υπάρχουν καινούριοι κινηματογραφιστές που μιλούν μια καλύτερη γλώσσα, έχω όμως την εντύπωση ότι δεν είναι πολλοί αυτοί. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που συγκεντρώνουν πράγματα που θα τους κάνουν μεγάλους σκηνοθέτες. Τόσα χρόνια βλέπαμε στον ελληνικό κινηματογράφο μονομανίες. Υπάρχει μια τάση να ξεπεραστεί αυτό, αλλά δεν έχω δει κάτι που να πω ότι ξεπερνά κάποια όρια. Υπάρχουν ταινίες που έχουν μια εξωστρέφεια όπως του Λάνθιμου, υπάρχει ψηλή τεχνική στις δουλειές του και παγκόσμια γλώσσα. Είναι μια πανευρωπαϊκή περίπτωση σκηνοθέτη.

Ποιες παραστάσεις, στις οποίες έχετε συμμετάσχει, ξεχωρίζετε;
Τα «Έξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες» ήταν μια πολύ ωραία παράσταση με τη Ρένη Πιττακή, είχαμε περάσει πολύ ωραία, όπως και το «Τάβλι» που ανέβηκε σε μια αυλή στου Ψυρή, οι «Τρεις Αδερφές» στο Θέατρο Τέχνης και αυτό που κάνω τώρα φυσικά, ο «Μπαμπάς».

entertainment.in.gr