Έφη Μεράβογλου:«Εάν ανέβαζα παράσταση για την απολυταρχία θα εστίαζα στην Ελλάδα»

Είστε μια νέα και ταλαντούχα ηθοποιός που έχει δώσει πολύ καλά δείγματα όσον αφορά στη σκηνοθεσία και στην υποκριτική. Οι μέχρι τώρα δουλειές σας ξεχωρίζουν για την ασυνήθιστή ματιά πάνω σε δυσάρεστα περιστατικά της καθημερινότητας. Από πού αντλείτε έμπνευση;
Για μένα έμπνευση είναι τα πάντα!!! Όταν ξεκινώ να γράψω ένα εργο , βρίσκομαι συνήθως σε καφέ , όπου βλέπω και παρατηρώ χαρακτήρες. Οι ήρωες μου είναι άνθρωποι της καθημερινότητας μου, κάποιοι είναι φίλοι μου , συγγενείς μου , μαθητές μου και δεν αποτελούν γέννημα της φαντασίας μου. Όλα τα έργα μου πέρα από τα μυθοπλαστικά στοιχεία που περιέχουν έχουν αρκετή έρευνα σε αληθινά υπαρκτά γεγονότα. Το Dreamville ήταν τόσο αληθινό μα και τόσο ουτοπικό!Οι χαρακτήρες θύμιζαν γνώριμα πρόσωπα της καθημερινότητας μας, το ίδιο και το «Ισμήνη Kαλυψώ»!

Μιλήστε μας λίγο για την παράσταση «Ισμήνη και Καλυψώ» που ξεχώρισε ανάμεσα σε πάνω από 80 άλλες παραστάσεις και προκρίθηκε για να διαγωνιστεί στο 7o Διεθνές φεστιβάλ θεάτρου «Faces without masks» στα Σκόπια…
Το έργο γράφτηκε το 2013 και ανέβηκε την ίδια χρονιά και συνεχίζει να κερδίζει όλο και πιο πολύ θεατές. Είναι ένα δυνατό έργο που καταφέρνει να σε κερδίσει από τα πρώτα λεπτά. Οι ηρωίδες είναι σε όλη την διάρκεια του έργου επί σκηνής και μας μεταφέρουν σε διάφορες δεκαετίες από το 1970 έως το 1990 που είναι για αυτές το σήμερα!
Μια συγκλονιστική ιστορία με αρκετά ένοχα μυστικά και στη διάρκεια των 50 λεπτών βλέπεις μια ολόκληρη ζωή των δυο ηρωίδων καθώς γίνονται επι σκηνής αλλές δυο μεταμορφώσεις της μάνας και γιαγιάς! Η εγκατάλειψη της μητέρας , ο αλκοολισμός, η ενδοοικογενειακή βία αλλά και η έλλειψη αγάπης μας τονίζουν για άλλη μια φορά την αγριότητα του ανθρώπινου γένους. Παιδικά βιώματα τι μπορούν να δημιουργήσουν μετέπειτα στη ζωή ενός παιδιού. Είμαι σίγουρη ότι στα Σκόπια θα μαγευτούν από την παράσταση μας!

Τι πιστεύετε ότι ξεχωρίζει στην παράσταση και ποια στοιχεία επιδιώκετε να τονίσετε μέσα από αυτή;
Ένα βασικό για μένα που προσπαθώ να τηρώ είναι να πιστέψει ο θεατής ότι βλέπει σκηνές από ταινία. Ο συνδυασμός αυτός θεάτρο –σινεμά είναι αρκετά δύσκολος , αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που έχουμε κερδίσει κόσμο που δεν παρακολουθούσε θέατρο. Τώρα πλέον πηγαίνει θέατρο και βλέπει μια διαφορετική σκηνοθετική ματιά. Είναι αρκετά γρήγορο , δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς και να κοιτάξεις το ρολόι σου είτε να βαρεθείς. Δεν υπάρχει φυσικά διάλειμμα και η μουσική στα έργα μου αποτελεί κύριο κομμάτι της παράστασης. Την μουσική επιμέλεια την κάνω εγώ, διότι από την αρχή της δημιουργίας του έργου , η μουσική είναι το πρώτο έναυσμα για να γράψω!
Το έργο θίγει και μια συγκεκριμένη πάθηση που αρκετοί άνθρωποι την βιώνουν στην καθημερινότητα τους και για αρκετούς είναι μη αναστρέψιμη! Είναι σημαντικό να πάψουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας σε οτιδήποτε δεν μας αφορά. Ότι δεν μας αγγίζει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

Μια τέτοια δραματική ιστορία όπως εκείνη στην «Ισμήνη και Καλυψώ» πιστεύετε ότι απέχει από την πραγματικότητα;
Οι δύο χαρακτήρες εν μέρει είναι υπαρκτοί . Δυο αγόρια σε πολύ μικρή ηλικία, βιώσαν τη βία και την εξαθλείωση με αποκορύφωμα την εγκατάλειψη τους από τους γονείς τους . Τα κλείδωσαν, σφράγισαν παράθυρα, πόρτες από πουθενά δεν έμπαινε φώς και χωρίς φαγητό κατάφεραν να επιβιώσουν για 10 ημέρες περίπου , αφού η πρόνοια ύστερα από μαρτυρίες κατοίκων κατάφεραν να τα απεγκλωβίσουν .Τα αγόρια αυτά τωρα μεγαλώνουν με την στήριξη πολλών ανθρώπων σε ιδρύματα , με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, καθώς ο μεγαλύτερος σε ηλικία έχει χαρακτηριστεί από ψυχολόγους άτομο με εγκληματική φυσιογνωμία. Την ιστορία αυτή πριν 2 χρόνια μου την μοιράστηκε μια φίλη εκπαιδευτικός που δίδασκε στο σε ένα από τα ιδρύματα .Άρα ναι όπως προανάφερα και πιο πάνω είναι άκρως αληθινή ιστορία με αρκετή μυθοπλασία στην εξέλιξη της ιστορίας.

Μέσα από το έργο θα λέγατε ότι θέλετε να στείλετε ένα μήνυμα αφύπνισης στο κοινό;
Ναι θα ήθελα, να γίνουμε πιο προσεκτικοί όταν αποφασίζουμε να κάνουμε ένα παιδί και να σταματήσουμε να λειτουργούμε τοσο πολύ το εγωιστικό μας κομμάτι. Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτοιμοι για γονείς , ούτε καν για να αποφασίζουν για το μέλλον του παιδιού τους. Ουτε φυσικά ότι όλες οι γυναίκες είναι κατάλληλες να γίνουν μάνες. Είμαι πολύ πεπεισμένη για αυτό. Το ότι η φύση μας προίκισε με ένα τόσο σημαντικό αγαθό δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να το αξιοποιήσουμε.

Διαμαρτύρεστε με τον τρόπο σας για τις αδυναμίες του σημερινού συστήματος;
Η διαμαρτυρία φαίνεται μέσα από τα έργα μου και από τον τρόπο που λειτουργώ. Αν εννοείται για το καλλιτεχνικό σύστημα, λυπάμαι πολύ αυτούς που ακολουθούν όπου τους πηγαίνει το χρήμα. Λυπάμαι που γύρω μου υπάρχουν καλλιτέχνες χωρίς ταυτότητα και πολλούς που κάνανε καριέρα στις πλάτες άλλων. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που βασίστηκα στα πόδια μου , χωρίς να χρειαστεί να παρακαλέσω για τα αυτονόητα. Όσο είμαι καλά στην υγεία μου θα συνεχίσω να πηγαίνω κόντρα σε ό,τι είναι ενάντια στην επιβίωσή μου. Αδιαφορώ και δεν θυμώνω για όλους αυτούς που κατάφεραν να μηδενίσουν την αξιοπρέπειά τους και να πάρουν φαλάγγι και εμάς που ζητάμε αυτά που μας ανήκουν.

Σε ποιες χώρες πιστεύετε πως η παράσταση «Ισμήνη και Καλυψώ» βρίσκεται πιο κοντά;
Σε όλες!! Μακάρι να καταφέρουμε να πάμε και σε άλλες χώρες!!

Θα λέγατε πως η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί ένα είδος διαμαρτυρίας;
Μα ναι φυσικά!

Φέτος σας είδαμε ακόμη στην επιτυχημένη και ενδιαφέρουσα παράσταση «ΙRAQ – 9 τόποι επιθυμίας». Πώς πιστεύετε ότι επιδρά η προβολή της βίας στο κοινό;
Είμαι πολύ περήφανη για την παράσταση αυτή και πήρα τόσα πολλά πράγματα . Μα είναι τόσο αλήθεια, γίνονται και σήμερα. Το έργο μιλά για τον πόλεμο στους 3 κόλπους , μιλά για το σήμερα, το αύριο, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε άλλο. Γιατί επειδή δεν έπεσε στο σπίτι μας η βόμβα ;Είναι τόσο κοντά μας όλα αυτά που συμβαίνουν. Το κοινό που παρακολούθησε το Ιρακ ήταν όλων των ηλικιών. Χαίρομαι που υπήρξε νεανικό κοινό, σχολεία, αυτό σημαίνει ότι έχει ανάγκη ο κόσμος να μάθει. Βεβαία υπήρξε και κοινό που δυσανασχετούσε και δεν άντεχε να ακούει τα τραγικά συμβάντα από τα βασανιστήρια του Σαντάμ.

Ποιο είδος θεάτρου προτιμάτε;
Μου αρέσουν όλα!! Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση και έχω δοκιμάσει και αρκετά. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να παίξω σε κλασικά έργα με τα εντυπωσιακά κοστούμια και έργα αναγεννησιακά!

Εάν σας έλεγαν να ανεβάσετε μια παράσταση για την απολυταρχία, σε ποια χώρα θα εστιάζατε το βλέμμα σας;
Στην Ελλάδα σίγουρα!!

Τι έχει περισσότερο ανάγκη το θέατρο σήμερα;
Ανθρώπους να ρισκάρουν και να σέβονται την δουλειά τους. Μα πάνω απ όλα λείπει η αξιοπρέπεια!!!

Ποια τα επόμενα σχέδιά σας;
Ετοιμάζω ένα έργο επιστημονικής φαντασίας , το Game Over. Έχουμε ξεκινήσει πρόβες και είμαι ακόμα στο δημιουργικό κομμάτι της συγγραφής. Είναι αρκετά δύσκολο έργο με πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς , έμπειρους και έτοιμους να δουλέψουν σε ένα έργο που δεν θυμίζει για άλλη μια φορά θέατρο αλλά ταινία. Όπως είπανε και αρκετοί φίλοι μια ταινία ισάξια του Hollywood. Θα ήθελα να αναφέρω τους ηθοποιούς που θα συνταξιδέψουμε . Ισαβέλλα Αναστασίου, Μαρίνα Ντόβα , Μάνος Παπαδάς, Λένα Σταμέλου, Αγγελική Παρδαλίδου, Χρήστος Κατσουλιέρης, Σπύρος Παζιώτης, Ευγενία Λούλου, Διονύσης Νικολόπουλος και η Κατερίνα Χιωτίνη . Βοηθός μου η Έλενα Μαμασούκα.

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου