Ναυάγιο: Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι ο «Απόστολος Κασσιμάτης» στο νέο σήριαλ του MEGA

Ο Απόστολος Κασσιμάτης είναι το αντίθετο του Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ, του σκοτεινού ήρωα του κλασικού, πλέον, μυθιστορήματος «Το Άρωμα» του Πάτρικ Ζίσκιντ. «Είναι ένας άγγελος επί γης, ένας πολύ γλυκός άνθρωπος» λέει ο ίδιος ο Γιώργος Χρυσοστόμου περιγράφοντας τον ήρωά του για να συμπληρώσει ότι «οι γλυκείς ρόλοι είναι πιο δύσκολοι, μπορεί να φανούν μελό».

Κύθηρα, 1966. Ο Απόστολος, ένας παθιασμένος αρωματοποιός, φτάνει στο νησί και από ένα γύρισμα της τύχης ερωτεύεται την Ειρήνη (Αναστασία Παντούση) και τον ερωτεύεται κι αυτή. Από ένα ακόμα γύρισμα της τύχης το ζευγάρι μπαίνει στο πλοίο «Φοίνιξ» με σκοπό να κυνηγήσει τα όνειρά του στο Παρίσι.

Πόσα όνειρα έχουν δεθεί άραγε στο μουράγιο; Μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς για να κυνηγήσει το όνειρό του; Που πηγαίνουν τα όνειρα όταν χάνονται;

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου φέτος, εκτός από τον ρόλο του Απόστολου στο «Ναυάγιο», παίζει για δεύτερη χρονιά στη θεατρική παράσταση «Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι», του Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη, στο θέατρο Ark, ακροβατώντας μεταξύ δύο αντιφατικών ρόλων, δύο εντελώς αντίθετων χαρακτήρων με διαφορετικές απαιτήσεις, ανάγκες και στόχους μέσα στον χωροχρόνο.

Πώς το καταφέρνει;

«Το κοστούμι του ρόλου βοηθάει πάρα πολύ, εγώ πάλι ξεκινάω από τα παπούτσια» λέει και φυσικά θέλουμε να ακούσουμε τη συνέχεια. Πρώτα όμως, μπήκαμε στη χρονοκάψουλα και μιλήσαμε με τον Απόστολο Κασσιμάτη, πενήντα επτά χρόνια πριν.

Αυτό που θα σας πω θα είναι μυστικό, ναι; Της είπα κάποια στιγμή ότι θα μπορούσα να κάνω το φιλί της άρωμα και αυτό της άρεσε πολύ σαν ιδέα και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το κάνω.

Ο ηθοποιός κ. Γιώργος Χρυσοστόμου (που υποδύεται τον Απόστολο Κασσιμάτη) με την δημοσιογράφο του in κ. Εφη Αλεβίζου

Απόστολος Κασσιμάτης – Για την όσφρηση: «Ψάχνοντας τη σεμπρεβίβα»

Η όσφρηση είναι η πρώτη από τις αισθήσεις που λειτουργεί όταν γεννιέται ο άνθρωπος, οπότε όλα συνδέονται με αυτήν. Προκαλεί μνήμη, συναισθήματα και εμένα το ατού μου είναι αυτό –μου αρέσουν τα αρώματα. Στα Κύθηρα βρέθηκα γιατί έψαχνα κάποια βότανα, ένα συγκεκριμένο λουλούδι που λέγεται σεμπρεβίβα, το οποίο φυτρώνει σε κάτι βραχώδη μέρη.

Όλα τα λουλούδια είναι αρωματικά. Τα λουλούδια όταν ανθίζουν είναι η πιο επίπονή τους στιγμή. Αυτό είναι η βάση του ρομαντισμού για μένα.

Απόστολος Κασσιμάτης – Για την Ειρήνη: «Ηρεμεί το σύμπαν μου»

Η Ειρήνη, το λέει και το όνομά της, είναι ειρήνη για την ψυχή μου. Ηρεμεί το σύμπαν μου. Γνωριστήκαμε στα Κύθηρα, είχα πάει εκεί γιατί ήθελα να ψάξω τη σεμπρεβίβα, όπως είπαμε, είχα ένα ατύχημα, πήγα στον γιατρό και έτυχε να είναι εκεί, μιας και είναι η κόρη του. Μετά πήγαμε σε ένα πανηγύρι, μετά πηδήξαμε αντικριστά πάνω από μια φωτιά, μετά πηδήξαμε μαζί πάνω από τη φωτιά και μετά κάπως… παντρευτήκαμε.

Αυτό που θα σας πως θα είναι μυστικό, ναι; Της είπα κάποια στιγμή ότι θα μπορούσα να κάνω το φιλί της άρωμα και αυτό της άρεσε πολύ σαν ιδέα και έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να το κάνω. Η Ειρήνη, εντωμεταξύ, έχει σπουδάσει στη Γαλλία και ήταν ωραίο να επιστρέψει εκεί μαζί μου, να μου δείξει και τα μέρη που σπούδασε στη Μονμάρτρη.

Έγινε, ωστόσο, ένας διαγωνισμός αρωμάτων και περιμέναμε πάρα, μα πάρα πολύ καιρό το τηλεγράφημα και εντέλει ήρθε. Πρέπει, λοιπόν, να ταξιδέψουμε, να πάμε στον Πειραιά, για να πάρουμε το αεροπλάνο για το Παρίσι. Κάτι που δεν είναι εύκολο, γιατί ο καιρός δεν βοηθάει, θα μπούμε σε ένα καΐκι με κακοκαιρία σε πρώτη φάση για να φτάσουμε στην Κρήτη κι από ‘κει να πάρουμε το «Φοίνιξ» για τον Πειραιά.

Απόστολος Κασιμάτης – Για το κυνήγι των ονείρων: «Κάτι με γαργαλάει στο στομάχι»

Μέχρι που μπορεί να φτάσει κάποιος κυνηγώντας τα όνειρά του; Μέχρι εκεί που αντέχει. Το πρώτο συναίσθημα που νιώθω όταν πατάω το πόδι μου στο πλοίο «Φοίνιξ»; Κάτι με γαργαλάει στο στομάχι, ίσως είναι το άγχος της Ειρήνης ή η προσμονή, έχω μεγάλη λαχτάρα να φτάσουμε.

«Έχω μεγάλη λαχτάρα να φτάσουμε στο Παρίσι»

Γιώργος Χρυσοστόμου – Για την αντίφαση των ρόλων: «Δεν εμπλέκομαι πολύ συναισθηματικά, πλέον»

Από τη μία η «Άνοδος του Αρτούρο Ούι» στο θέατρο και από την άλλη ο ρόλος του Απόστολου Κασσιμάτη στο «Ναυάγιο» του Mega. Είναι δυο ρόλοι εκ διαμέτρου αντίθετοι. Πρακτικά, καταλαβαίνω ότι το ένα έχει μία οδό και το άλλο μία άλλη οδό. Πάντα έχω σαν challenge μέσα μου οι δουλειές που διαλέγω να είναι πάντα λίγο αντίθετες. Πριν ήμουν σε μια πολύ μεγάλη κωμωδία στο θέατρο, έκανα έναν διαφορετικό ρόλο, λίγο πιο αφελή. Οι μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των χαρακτήρων με ενδιαφέρουν πολύ, τις κυνηγάω.

Αντιστάθηκα στις τηλεοπτικές προτάσεις που ήταν πολύ κοντά στον θεατρικό μου ήρωα μέχρι που ήρθε η πρόταση για το «Ναυάγιο», όπου μου εμπιστεύθηκαν -και χαίρομαι πολύ- έναν πάρα πολύ γλυκό άνθρωπο, έναν άγγελο επί της γης, στα αλήθεια. Οπότε προσπάθησα να ξεχάσω την προηγούμενη βερσιόν του ηθοποιού μου που ήταν ενεργοποιημένη στον Αρτούρο Ούι και να μπω σε αυτό το κανάλι –ας το πούμε κανάλι. Εκεί βάζω διάφορα υλικά, τα οποία ανά 5ετία θέλω να πιστεύω ότι εξελίσσονται και αυξάνονται γιατί κάνω και μια προσωπική δουλειά έξω από όλα αυτά, με τον χαρακτήρα μου, την ωριμότητα ή το οτιδήποτε.

Οπότε παίρνεις διάφορα υλικά από μέσα, διάφορα υλικά από όσα έχεις παρατηρήσει γύρω γύρω και θα μπορούσες να τσιμπήσεις ως εξωτερικά υλικά, μετά είναι τι σου δίνει το κείμενο που είναι το 50% μαζί με την οδηγία του σκηνοθέτη, που πρέπει να το κοντρολάρει κάπως. Όλα αυτά ανακατεύονται και βγαίνει ένα μείγμα.

Δεν εμπλέκομαι πολύ συναισθηματικά, πλέον. Εννοώ ότι δεν ταυτίζομαι πολύ με τον ήρωα που παίζω, παλαιότερα εμπλεκόμουν γιατί όταν είσαι πιο νέος σε καλλιτεχνική ηλικία ανακαλείς και διάφορα δικά σου για να μπορείς να παίξεις. Κατάλαβα στην πορεία ότι αυτό ήταν και ψυχοφθόρο και αναποτελεσματικό, από ένα σημείο και μετά, γιατί τον θεατή δεν τον ενδιαφέρει το προσωπικό σου πρόβλημα, το οποίο φαίνεται γιατί εκτίθενται τα πάντα. Έτσι, με βάση την τεχνική άρχισα να το διαχωρίζω.

Στην επαναληπτικότητα που έχει μία παράσταση -μπορεί να είναι πολύ ωραίο για τρεις εβδομάδες-, στους έξι μήνες, όμως, θα αρχίσεις να αποσυντονίζεσαι. Οπότε, η τεχνική μαζί με τα υλικά που προανέφερα με έκαναν να μπορώ να ακροβατώ κάπως ανάμεσα δε δύο αντιφατικούς ρόλους μεταξύ τους.

Από την άλλη, δεν έτυχε να παίζω στο θέατρο παράλληλα με τα γυρίσματα, αλλά παλαιότερα είχε συμβεί και μάλιστα πολύ απότομα, έπαιζα σε πολύ σοβαρή παράσταση και δώδεκα η ώρα έφευγα και πήγαινα και νυχτερινό μαγαζί όπου έκανα stand-up comedy και έπρεπε να πω σε 1.500 άτομα που έπιναν και κάπνιζαν ένα κείμενο πάρα πολύ αστεία. Εκεί αναρωτιόταν ο άλλος, «πώς το κάνεις;».

Γίνεται ένα αυτόματο cut, δεν ξέρω πώς να το μεταλαμπαδεύσω όλο αυτό, απλά συνέβη με τον καιρό για να μπορώ να αποσυμφορίζω την κατάσταση και να μπορώ να βγάζω αποτέλεσμα, να πρέπει να παίρνω απόσταση. Κάπως έτσι το κατάφερα και ελπίσω την Κυριακή, στην πρεμιέρα του «Ναυαγίου» να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Για τα κοστούμι του ρόλου: «Εγώ ξεκινάω από τα παπούτσια»

Πέραν των υλικών, παίζουν ρόλο και οι γύρω χαρακτήρες. Δηλαδή, εάν εγώ καθίσω ακίνητος και όλοι γύρω πουν «τι καλός άνθρωπος που είναι» θα δημιουργηθεί η εντύπωση ότι εγώ είμαι καλός άνθρωπος χωρίς να κάνω τίποτα, αν πάλι καθίσω ακίνητος και πουν όλοι ότι είμαι ο χειρότερος που έχει υπάρξει, θα βγω κακός. Οπότε, παίζει ρόλο τι σε βαφτίζουν οι γύρω.

Το είπα μία φορά και στη συμπαίκτριά μου, στην Αναστασία Παντούση, στο «Ναυάγιο», όταν μου είπε ότι ο Απόστολος, ο ρόλος που παίζω, φαίνεται πολύ ερωτευμένος ενώ δε μιλάει. «Ναι, γιατί μιλάς εσύ για αυτό» της απάντησα. Παίζει με καθρέφτισμα όλο αυτό και βγαίνουν αποτελέσματα ερήμην. Μετά είναι τα υλικά που θα βάλουν και οι υπόλοιποι. Μουσική, ρούχα… και φτιάχνουμε έτσι έναν ήρωα.

Το κοστούμι του ρόλου βοηθάει πάρα πολύ, εγώ πάλι ξεκινάω από τα παπούτσια. Το πρώτο πράγμα που ρωτάω είναι «τι παπούτσια θα βάλει αυτός;». Θα αναφερθώ σε μία πρόβα με έναν συμπαίκτη μου στο θέατρο, ο οποίος μου έλεγε «δε μου βγαίνει, κάτι δε μου βγαίνει» και του λέω είσαι με τα αθλητικά. Εμείς τι θα φοράμε; Ρωτήσαμε τον ενδυματολόγο και μας είπε άρβυλα. Του λέω «έχεις άρβυλα;». Μου λέει «ναι». Του λέω «βάλ’ τα». Ξαφνικά αυτό τον ενεργοποίησε.

Το ίδιο συνέβη και σε μένα παλιότερα που παίζαμε Λυσιστράτη, άντρες ντυμένοι γυναίκες, και δεν μου έβγαινε ο ρόλος. Μου πρότεινε ένας άλλος ηθοποιός ένα πιο ψηλό τακούνι και αυτομάτως άλλαξε το σώμα. Αλλιώς συμπεριφέρεσαι με το αθλητικό και αλλιώς με ένα σαββατιάτικο παπούτσι.

Στην κωμωδία, ας πούμε, αν αφήσεις το συναίσθημα της χαράς που έχεις εκείνη την ώρα ανεξέλεγκτο και χαρείς περισσότερο από τον θεατή, ο θεατής θα πει «εντάξει, κι εγώ τώρα;».

«Οι συζητήσεις μετά το θέατρο, στο ποτό, είναι που σφυρηλατούν την κοινωνία»

Για τη μαγεία της δημιουργίας: «Τα συναισθήματα είναι ανέλεγκτα»

Έχοντας διαχωρίσει τα προσωπικά συναισθήματα από τον ρόλο, έχοντας περιορίσει το πλαίσιο, ξεπηδούν πιο πολλά αρώματα, για να μιλήσω σαν έναν από τους δύο ήρωές μου. Δηλαδή, αυτό δε στερείτε δημιουργίας, ίσα ίσα που γίνεται πολύ πιο ελεύθερο. Γιατί τα συναισθήματα είναι ανεξέλεγκτα, δηλαδή αν είσαι θλιμμένος πριν την παράσταση θα χαθεί κάθε φαντασία γιατί όλοι θα καταλάβουν ότι είσαι θλιμμένος, ή θυμωμένος, ή σε άμυνα, ή παραπάνω χαρούμενος από αυτό που απαιτείται, επίσης.

Στην κωμωδία, ας πούμε, αν αφήσεις το συναίσθημα της χαράς που έχεις εκείνη την ώρα ανεξέλεγκτο και χαρείς περισσότερο από τον θεατή, ο θεατής θα πει «εντάξει, κι εγώ τώρα;».

Για τα λόγια του Μπρεχτ «η τέχνη δεν είναι ένας καθρέφτης για να αντικατοπτρίζεις την πραγματικότητα αλλά ένα σφυρί για να τη σφυρηλατήσεις»: Εγώ ακόμη…

Ο Μπρεχτ είναι ο Μπρεχτ. Εγώ στη θέση που βρίσκομαι στον χάρτη των καλλιτεχνών μπορώ να πω ότι ακόμα είμαι στο «αντικατοπτρίζει» γιατί αυτό που φέρω ως τέχνη ακόμα αντικατοπτρίζει, δεν μπορώ να κρίνω αν συμβαίνει το λάξευμα, ίσως αυτό γίνει αντιληπτό πιο μετά. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις συμβαίνει ένα έργο να έχει μία συγκεκριμένη αντίδραση και μετά από καιρό να καταλάβει ο κόσμος, να μεταβολίσει, «α, είδες είχε δίκιο». Τους αρχαίους, ας πούμε, τους δικαιολογούμε τώρα. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς εξέλαβε ο κόσμος την πληροφορία τότε. Τότε ήταν καθρέφτης, μετά έγινε σφυρί.

Δε νιώθω ότι είμαι άξιος να σφυρηλατήσω, ούτε είναι η δουλειά μου αυτή. Μπορώ ενστικτωδώς να διαλέξω ένα κείμενο ή να με διαλέξει αυτό, να συμφωνώ με το κείμενο ή όχι και αυτή να είναι η πολιτική μου πράξη. Οι συζητήσεις μετά το θέατρο, στο ποτό, είναι που σφυρηλατούν την κοινωνία.

«Η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική ήταν μέσω μιας τηλεόρασης, ασπρόμαυρης, με κουμπιά, πάνω σε ένα ψυγείο»

Για τη δύναμη της τηλεόρασης «Τότε που ο αρχηγός του σπιτιού έκλεινε την τηλεόραση»

Η τηλεόραση θα είναι πάντα η βασίλισσα του νου. Είχα μια κουβέντα τις προάλλες για τότε που η τηλεόραση ήταν ακόμα μόνο μία στα σπίτια, μία οθόνη δηλαδή, και ήταν οικογενειακή συνάντηση να δουν όλοι μαζί κάτι. Δεν είχε ο καθένας τη δική του και δεν υπήρχε τόσο εύκολη πρόσβαση. Την πρόλαβα αυτή την περίοδο. Εκεί που μεγάλωσα δεν υπήρχαν όλα τα κανάλια που υπάρχουν τώρα, είχαμε δυο τρία και επιλεκτικά. Καταλαβαίνω με τα χρόνια που παρακολουθώ ως θεατής ότι η τηλεόραση εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία και τον άνθρωπο. Κρατάει τη δύναμή της και δε νομίζω ότι θα την χάσει ποτέ.

Μεγάλωσα στη Ρόδο, σε ένα μεγάλο νησί, που όμως η τηλεόραση ήταν μία. Οι συνομήλικοί μου το θυμούνται ότι μαζευόμασταν όλοι μαζί για να δούμε κάποια εκπομπή, δεν είχε ο καθένας το πρόγραμμά του και όταν αποφάσιζε ο αρχηγός του σπιτιού έκλεινε την τηλεόραση και πηγαίναμε για ύπνο –κάτι που ήταν βάναυσο, βίαιο και άδικο- όποιος, δε, έβλεπε μέχρι τις έντεκα κάτι ήξερε παραπάνω. Ρομαντικές εποχές…

Η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική ήταν μέσω μιας τηλεόρασης, ασπρόμαυρης, με κουμπιά, πάνω σε ένα ψυγείο, στο χωριό που πηγαίναμε τα καλοκαίρια και η κυρία που είχε αυτό το ψιλικατζίδικο που βρισκόταν αυτό το ψυγείο και η τηλεόραση έβαζε εμένα και την  αδερφή μου πάνω σε μια καρέκλα να της διαβάζουμε τους υπότιτλους από ένα σήριαλ που έβλεπε γιατί δεν ήξερε να διαβάζει. Εγώ διάβαζα τους αντρικούς ρόλους και η αδερφή μου τους γυναικείους, οπότε αυτή ήταν κάπως η πρώτη μου επαφή με το μέσο, πώς μπορεί κάποιος να μάθει υποκριτική μέσω υποτίτλων. Ήμουν μόλις στη 5η Δημοτικού.

Για το θέατρο, το οποίο ζει μέρες δόξας «Κάνω ιστορίες για τον κάθε θεατή»

Μια παλιότερη βερσιόν μου θα σου έλεγε «πω, πω πολλά θέατρα και που να πρωτοπάει ο κόσμος», η τωρινή μου βερσιόν λέει ότι άνοιξε το ηλικιακό target group. Εγώ πρόλαβα τα τελειώματα μιας εποχής που πήγαινε μόνο μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων στα θέατρα, οι μεγαλύτεροι κάπως, το θέατρο δεν ήταν για όλους. Ήταν και οι επιλογές των έργων βέβαια…

Ξαφνικά, από το 2005 και μετά, 2010, με την κρίση μετατοπίστηκε κάτι κοινωνικά και ξεχύθηκε ο κόσμος. Αυτό, πέρα από το ότι μου αρέσει, δεν έχω πλέον κανέναν ανταγωνισμό με το αν είναι γεμάτος ο δίπλα, ίσα ίσα που χαίρομαι γιατί αυτό μου ανοίγει και την πόρτα για το δίπλα μαγαζί. Με συγκινεί βαθιά. Συχνά κάθομαι και παρατηρώ το κοινό και κάνω ιστορίες για τον κάθε θεατή, πώς μπήκε…

Βλέπω μια παρέα πέντε έξι νεαρών να έχουν έρθει date με τις κοπέλες τους, να έχουν ντυθεί, να έχουν βάλει τις κολόνιες τους, για να μπουν στον χώρο και να ζήσουμε κάτι όλοι μαζί. Αυτό που η αρχαία τραγωδία και η Επίδαυρος έκαναν αυτόματα, τώρα συμβαίνει ξανά. Το μοίρασμα έχει να κάνει με το ότι είμαστε κοινωνοί όλοι μιας συγκεκριμένης ιεροτελεστίας, που βασίζεται πάνω σε ένα κείμενο.

Στο Ark συμβαίνει ένα κοινωνικό πείραμα. Συμβαίνει οι ηθοποιοί να είμαστε όλοι πάνω σε μία πασαρέλα, στο κέντρο και οι θεατές στα αριστερά και στα δεξιά. Και βλέπουν οι μεν τους δε πως αντιδρούν στο έργο. Αυτό το τρίγωνο, λοιπόν, συμπιέζει πάρα πολύ τους τοίχους, σε κάτι δύσκολες στιγμές που αναφερόμαστε στον ναζισμό. Εκεί, λοιπόν, ζούμε κάτι όλοι μαζί. Είμαστε τριακόσιοι πενήντα κάτι και ζούμε κάτι όλοι μαζί. Στο θέατρο επικοινωνούν οι άνθρωποι.

Για την προσωπική του αναζήτηση μέσα από κάθε ρόλο

Αυτό που αναζητώ κάθε φορά, είτε πρόκειται για δραματικό ρόλο είτε για κωμικό, είναι να πει κάποιος ότι με έκανες και σκέφτηκα. Ή με έκανες να περάσω ωραία και να σκεφτώ.