Ένα πικρό αντίο – 102 χρόνια ιστορίας του κινηματογράφου Ιντεάλ

Το ημερολόγιο γράφει 1921. Ως Αθηναία, φορούσες το λευκό σου καπέλο, το οποίο ήταν ασορτί με το μακρύ σου φόρεμα και είχες πάντοτε στο χέρι σου μια βεντάλια καθώς περπατούσες αμέριμνη στην πόλη των 300.000 κατοίκων.

Οδός Πανεπιστημίου 1930 | All about Greece (FB)

Ξαφνικά βρισκόσουν επί της Πανεπιστημίου. Από την οδό Κριεζώτου ως τη Βουκουρεστίου, βρίσκονταν το μέγαρο Κούπα. Κάποιοι αριστοκράτες της εποχής, κατέβαιναν αργά αλλά σταθερά τα σκαλιά του επιβλητικού κτηρίου ώστε να φτάσουν στο υπόγειου του. Εκεί, φιλοξενούνταν το πρώτο καμπαρέ της Αθήνας, το «Αμπάσαντερ». Οι σερβιτόροι ήταν ντυμένοι με φράκα, φέρνοντας έναν αέρα ψευτό-αριστοκρατίας, ενώ ένα βιολοντσέλο διασκέδαζε τους πλούσιους πελάτες.

Κατηφορίζεις προς την Πανεπιστημίου. Από την μια πλευρά του δρόμου βλέπεις φανταζί βιτρίνες οίκων μόδας, πλούσιους τουρίστες να σηκώνουν το ένα τους χέρι για να βρουν ταξί και με το άλλο χέρι να κρατούν τις σακούλες από τα ψώνια τους

Παρατηρούσες τα εντυπωσιακά ρούχα των «πελατών του υπογείου» και συνέχισες την βόλτα σου στην Πανεπιστημίου. Έφτασες στον αριθμό «46». «Έπεσες πάνω» σε μια τεράστια επιγραφή. «Σαλόν Ιντεάλ». Κάθισες απέναντι, σε ένα περβάζι, παρατηρώντας τις ουρές που σχηματίζονταν έξω από την είσοδο του Ιντεάλ. «Να έχει προβολή ταινίας; Η μήπως παράσταση;», αναρωτήθηκες.

Άνοιξες την τσάντα σου, ψάχνοντας για λίγες δραχμές, αλλά τίποτα. Ένας κύριος και μια κυρία, σε πλησίασαν και σου προσέφεραν με απαράμιλλη ευγένεια, ένα εισιτήριο. Τους ευχαρίστησες με ένα πλατύ χαμόγελο.

Δεν είχες δει ποτέ ξανά ταινία. Γύρισες στο σπίτι σου ενθουσιασμένη. Έκατσες στο γραφείο της μητέρας σου, δανείστηκες την αγαπημένη της πένα και άνοιξες το ημερολόγιο σου. Η ώρα πέρασε και το βραδινό είχε ήδη ετοιμαστεί. Έκλεισες γοργά-γοργά τη σελίδα. Στο τέλος της, έγραψες: «Θαρρώ πως η Πανεπιστημίου ανήκει στο Ιντεάλ και το Ιντεάλ στην Πανεπιστημίου».

Αθήνα 2023

Το ημερολόγιο γράφει 2023. Ως Αθηναία βάζεις το αγαπημένο σου τζιν, μια κοντή πολύχρωμη μπλούζα και τα πιο άνετα sneakers.

Κατηφορίζεις προς την Πανεπιστημίου. Από την μια πλευρά του δρόμου βλέπεις φανταζί βιτρίνες οίκων μόδας, πλούσιους τουρίστες να σηκώνουν το ένα τους χέρι για να βρουν ταξί ενώ με το άλλο χέρι κρατούν τις σακούλες από τα ψώνια τους.

Αποφασίζεις να πάρεις ένα γρήγορο καφέ στο χέρι. Στέκεσαι στην ουρά, πίσω από δυο κορίτσια, με κοντά ξανθά μαλλιά και λουλουδάτα ρούχα. «Πρέπει να είναι κάπου στα 25», σκέφτεσαι. Τις ακούς να συζητούν. Δείχνουν προβληματισμένες. «Δεν βρίσκω σπίτι με τίποτα. Ο άλλος στην Πατησίων μου ζήτησε 400 ευρώ για υπόγειο του 1960. Έχω απελπιστεί». «Καλά και εγώ στον Γιώργο έμεινα μέχρι να βρω. Άστα γενικά».

Παίρνεις τον καφέ σου, κάπως απογοητευμένη πλέον. Τα δυο κορίτσια, κάθονται σε ένα τραπέζι. Κοιτάς προς τη μεριά τους. Εκείνες μιλούν και ο τοίχος πίσω τους είναι γεμάτος από συνθήματα. «Tourist go home» και «Live your myth in Greece».

Περπατάς λίγο πιο γρήγορα προς την Ομόνοια για να πάρεις το μετρό. Όταν ήσουν μικρή, κάθε φορά που έκανες αυτή τη διαδρομή με τη μαμά σου, συνήθιζες να ρίχνεις μια κλεφτή ματιά μέσα στο Ιντεάλ.

Κάθε φορά που περνούσες από την Πανεπιστημίου 46, φανταζόσουν πως είσαι μια ντίβα του θεάτρου. Πως σε συντρόφευε ένας γόης που γνώρισες κάποτε στο Παρίσι όπως στις παλιές ασπρόμαυτες ταινίες. Φανταζόσουν κατάμεστα θέατρα και σινεμά μέσα στα οποία ακούγονταν άλλοτε κλάματα, άλλοτε γέλια, άλλοτε μουσικές.

Αλλά το ημερολόγιο είναι σκληρό. Και σήμερα γράφει 31.12.2023. Και σήμερα δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο κάποιοι ήχοι μελλοντικών κατεδαφίσεων.

*Με πληροφορίες από elia.org | Κεντρική φωτογραφία θέματος: GIF | Tenor