Σας σόκαρε η επίθεση στον Μπουτάρη; Καλύτερα να προσδεθείτε

Τα περιστατικά είναι ήδη πολλά. Και δεν δικαιολογούν την έκπληξη κανενός από την επίθεση κατά του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη το προηγούμενο Σάββατο.

Η ελληνική κοινωνία, χρεοκοπημένη και διχασμένη, απρόθυμη ή ανήμπορη να αναγνωρίσει την θλιβερή της ύπαρξη και το γεγονός ότι την οφείλει στους δανειστές της και τους προστάτες της (καθ’ οιανδήποτε έννοια), έχει καταφύγει και ταυτόχρονα παραδοθεί στην βία. Με εκδηλώσεις θρασύδειλης μαγκιάς, γηπεδικής νοοτροπίας, αισθητικής και χυδαιότητας.

Η προσπάθεια να δοθεί πολιτική ταυτότητα στον τραμπουκισμό, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, φανερώνει την απουσία συναίσθησης για την σοβαρότητα της κατάστασης και δικαιολογεί κάθε ανησυχία για το μέλλον.

Αν ανατρέξει κάποιος στα κρούσματα της τελευταίας δεκαετίας, ίσως οδηγηθεί σε κάποια διαπίστωση: Η πορεία είχε χαραχτεί από νωρίς.

Στον απόηχο των «πλατειών» και των «σθεναρών» αντιδράσεων στα πρώτα μνημόνια, ήταν ο Κωστής Χατζηδάκης εκείνος που είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο πρώτος βουλευτής θύμα ξυλοδαρμού της περιόδου. Ήταν Δεκέμβριος του 2010.

Είχε προηγηθεί η δολοφονία της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και της Παρασκευής Ζούλια στην Marfin τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, ενώ η ιαχή «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» γινόταν σύνθημα των κάθε λογής τάχα  αγανακτισμένων.

Πολλοί θα το έχουν λησμονήσει και δεν θα έπρεπε: στην Θεσσαλονίκη κορυφώθηκε η «λαϊκή» αγανάκτηση με τους προπηλακισμούς του υπουργού Αμυνας Πάνου Μπεγλίτη τον Οκτώβριο του 2011 και τις επιθέσεις κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης η οποία και διακόπηκε.

Ακολούθησε η πυρπόληση της Αθήνας τον Φεβρουάριο του 2012.

Επειτα, οι γροθιές του Κασιδιάρη στην Λιάνα Κανέλλη τον Ιούνιο του 2012.

Και μετά ξεκίνησε η περίοδος της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Με την ακραία ρητορική και την αρλουμπολογία, τον σχηματισμό των μετώπων, το «εμείς ή αυτοί». Την ανοχή στην βία και την ανομία. Το κυνήγι πολιτικών αντιπάλων και αντιφρονούντων. Με το κυνικό και υποκριτικό χαμόγελο της ενδοτικής τάχα αντίστασης.

Ολα αυτά, τα οποία σήμερα όχι απλώς δεν έχουν καταλαγιάσει, αλλά αντιθέτως συνεχίζονται και επιστρατεύονται ως στρατηγική επιλογή εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης.

Οι τραμπουκισμοί κατά του Μπουτάρη μπορεί να σοκάρουν, αλλά δυστυχέστατα ήταν μία προδιαγεγραμμένη εξέλιξη. Όχι επειδή υπάρχει οποιουδήποτε είδους δικαιολογία. Αλλά επειδή τα φρένα έχουν σπάσει, το κράτος έχει υποχωρήσει, η ανομία συναντά την ανοχή και όλα αυτά με την γελοία και επικίνδυνη επίκληση του «προοδευτισμού».

Αλλωστε, το περιστατικό με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης μοιάζει επικίδυνα με αναπαράσταση της αντίστοιχης επίθεσης που είχε δεχθεί ο Γιώργος Κουμουτσάκος τον Νοέμβριο του 2015 στο Σύνταγμα, πάλι σε συγκέντρωση Ποντιακών σωματείων. Και εκείνης κατα του Κώστα Ζουράρι στο συλλαλητήριο για την Μακεδονία τον προηγούμενο Ιανουάριο. Όλοι οι δράστες παραμένουν άγνωστοι, αν και γνωστοί…

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα, η οποία υποτίθεται ότι επιστρέφει στην κανονικότητα.

Δεν επιστρέφει πουθενά. Δυστυχώς, η μοναδική κανονικότητα που θα βιώσουμε είναι αυτή της παρακμής. Η οποία όταν ξεκινά δεν ανακόπτεται. Προχωρεί με τους δικούς της ρυθμούς και τους δικούς της αυτο- και ανατροφοδοτούμενους μηχανισμούς, υποσκάπτει τα πάντα και εξαπλώνεται σαν επιδημία σε όλα τα πεδία.

Γι’ αυτό, ίσως θα πρέπει να προσδεθούμε, αντί να εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας. Μάλλον έρχονται χειρότερα.