Με Μάρτιν Σκορσέζε και Φρανσουά Οζόν συνεχίστηκε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας

Με το ντοκιμαντέρ Γράμμα στον Ηλία» του Μάρτιν Σκορσέζε, αφιερωμένο στον Ηλία Καζάν, τις ταινίες Σιωπηλές ψυχές του Ρώσου Αλεξέι Φεντορτσένκο, Post Mortem»του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν, Meek’s Cutoff, γουέστερν της Κέλι Ρέισχαρντ και Potiche του Γάλλου Φρανσουά Οζόν, καθώς και μια πορεία διαμαρτυρίας ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας, πέρασε το πρώτο Σαββατοκύριακο του 67ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας.

Στις Σιωπηλές ψυχές ο Ρώσος Αλεξέι Φεντορτσένκο αφηγείται την ιστορία δυο φίλων, που ξεκινούν ένα ταξίδι για να κηδέψουν τη γυναίκα του ενός. Το ταξίδι έχει σχέση με τις παραδόσεις των Μέργια, μιας αρχαίας φινλανδο-ουγγρικής φυλής που κάποτε είχε εγκατασταθεί στην κεντροδυτική Ρωσία, όπου ζουν οι δύο ήρωες.

Ο σκηνοθέτης αφηγείται με λιτά, όμορφα από εικαστικής πλευράς, πλάνα τη μεγάλη αυτή πορεία τους μέσα από έρημες εκτάσεις, καθώς και την ιεροτελεστία της ταφής, χρησιμοποιώντας ενδιάμεσα και σκηνές φλας-μπακ γύρω από τη σχέση του ενός με τη νεκρή γυναίκα του. Μια όμορφη ελεγειακή ταινία για τον έρωτα και τον θάνατο, με αρκετές πιθανότητες για κάποια βράβευση.

Ο Στάθης Γιαλέλης σε σκηνές από την ταινία Αμέρικα, Αμέρικα του Ηλία Καζάν κυριαρχεί στο ωριαίο ντοκιμαντέρ Γράμμα στον Ηλία των Μάρτιν Σκορσέζε και Κεντ Τζόουνς. Με τον ίδιο τον Σκορσέζε να μιλάει με αγάπη και θαυμασμό για το έργο του μεγάλου αυτού Έλληνα σκηνοθέτη, που όχι μόνο τον επηρέασε αλλά και τον έπεισε, όπως εξηγεί ο ίδιος στην ταινία, να στραφεί στον κινηματογράφο. Ένα όμορφο, συγκινητικό ντοκιμαντέρ, που αξίζει να προβληθεί πλατιά.

Ήρωας στην ταινία Post Mortem (Νεκροψία) του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν είναι ένας υπάλληλος στο νεκροτομείο νοσοκομείου του Σαντιάγο της Χιλής, στη διάρκεια της επιβολής της δικτατορίας του Πινοτσέτ. Ο σκηνοθέτης καταγράφει τόσο την καθημερινή δουλειά του πρωταγωνιστή του (που ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σε αμέτρητα πτώματα αθώων πολιτών που μεταφέρονται από τους στρατιωτικούς στο νοσοκομείο) όσο και τον έρωτά του για μια χορεύτρια σε καμπαρέ, έρωτα που αλλάζει αναπάντεχα την πορεία της ζωής του. Ταινία δοσμένη με ένα αυστηρό, ελλειπτικό, κάπως ερμητικό, στιλ.

Ασυνήθιστο μπορεί να χαρακτηριστεί το γουέστερν Meek’s Cutoff της Κέλι Ράιτσαρντ. Πρόκειται για την πορεία μιας μικρής ομάδας αποίκων στις αχανείς, αφιλόξενες πεδιάδες της αμερικανικής Δύσης, με τη σκηνοθέτρια να εστιάζει το ενδιαφέρον της στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Μια λυρική ταινία (στο στιλ των γουέστερν του Μόντι Χέλμαν), όπου κυριαρχούν οι σιωπές, με τη Ράιτσαρντ να χρησιμοποιεί τους χώρους για να σχολιάσει τη ψυχολογική κατάσταση των προσώπων της.

Ωραία, απολαυστική κωμωδία αποδείχτηκε η γαλλική Potiche (Γλάστρα) του Φρανσουά Οζόν, βασισμένη σε ένα γαλλικό θεατρικό έργο της δεκαετίας του ’80. Ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες από τους δυο βασικούς πρωταγωνιστές: την Κατρίν Ντενέβ στη ρόλο της συζύγου ενός εργοστασιάρχη, σε επαρχιακή πόλη της Γαλλίας του 1977, που από «γλάστρα» μετατρέπεται σε απελευθερωμένη, αγωνιστική γυναίκα και τελικά τα βάζει και με τον υποτιθέμενο αριστερών αρχών δήμαρχο της πόλης, και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ στο ρόλο του δημάρχου, πρώην εραστή της Ντενέβ, που ενώ αρχικά τη βοηθά στη διεύθυνση του εργοστασίου, στο τέλος, εξαιτίας μιας παρεξήγησης, τάσσεται εναντίον της και την αντιμετωπίζει αντίπαλο στις δημαρχιακές εκλογές.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ