Παλαιστίνη: η δύναμη της αλληλεγγύης

Στη ζωή πολλές φορές νικητής είναι αυτός που στο τέλος είναι υπερήφανος για αυτό που κάνει. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει με τους φοιτητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια που μπορεί τις τελευταίες μέρες να συνελήφθησαν κατά εκατοντάδες ή να αντιμετωπίζουν πειθαρχικά μέτρα, όμως ξέρουν ότι κατάφεραν κάτι πολύ σημαντικό: συνέβαλαν ώστε να αλλάξουν οι όροι συζήτησης για το Παλαιστινιακό στις ΗΠΑ, κάνοντας την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη να είναι ένα θέμα που δεν μπορεί κανείς εύκολα να προσπεράσει .

Και το έκαναν αυτό γιατί διάλεξαν μια μορφή κινητοποίησης με μακρά ιστορία και επικέντρωσαν σε κάτι που είχε πραγματική και όχι μόνο συμβολική σημασία, δηλαδή την ανάγκη το κράτος του Ισραήλ να υποστεί κόστος για την πολιτική που ασκεί, που είναι και ο μόνος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος για την κατάπαυση του πυρός αλλά και μια ειρηνική λύση στο Παλαιστινιακό.

Το ίδιο το γεγονός ότι αρκετοί από τους φοιτητές που κινητοποιήθηκαν ήταν εβραϊκής καταγωγής, υπογραμμίζοντας το ρήγμα στην Εβραϊκή Διασπορά που έχει ανοίξει η τρέχουσα πολιτική του Ισραήλ, υπογράμμισε ότι ήταν μια αλληλεγγύη στο όνομα των δικαιωμάτων και όχι της μισαλλοδοξίας και έδωσε την καλύτερη απάντηση στην ενορχηστρωμένη προσπάθεια να παρουσιαστεί η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και η κριτική στην πολιτική του κράτους του Ισραήλ ως «νέος αντισημιτισμός».

Προφανώς, η καταστολή αρκετών από αυτές τις κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, όπως και σε χώρες όπως η Γαλλία, για να μην αναφερθούμε στο ιδιότυπο καθεστώς προληπτικής λογοκρισίας απέναντι στην αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη που έχει προκρίνει η γερμανική κυβέρνηση (που απαγορεύει ακόμη και σε γιατρούς που έζησαν τι γίνεται στη Γάζα να εμφανιστούν δημόσια για να καταθέσουν τη μαρτυρία τους), δείχνει ότι απέχουμε από το να έχει μεταστραφεί η πολιτική της «διεθνούς κοινότητας», όμως τα πρώτα ρήγματα έχουν ανοίξει.

Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε είναι η συνειδητοποίηση σε όλο και ευρύτερα τμήματα των δυτικών κοινωνιών ότι η 7^η Οκτωβρίου, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί παρά ως αποτέλεσμα μιας συνολικότερης αδυναμίας να δοθεί μια λύση προοπτικής και σίγουρα όχι ως η νομιμοποίηση  για να ξεδιπλωθεί μια βία που όπως και το Διεθνές Δικαστήριο έχει εμμέσως πλην σαφώς έχει παραδεχτεί έχει πάρει γενοκτονικά χαρακτηριστικά.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα  το γεγονός ότι οι δυτικές χώρες επιμένουν να μην αντιμετωπίζουν το Ισραήλ ως μια χώρα που παρανομεί στην πολεμική επιχείρηση που διεξάγει στη Γάζα και η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε έννοια τιμωρίας και ανταπόδοσης για όσα έγιναν στις 7 Οκτωβρίου, στα μάτια των φοιτητών αλλά και μεγάλου μέρους των πολιτών, τις καθιστά συνένοχες σε ένα διαρκές έγκλημα σε βάρος ενός πληθυσμού που έχει εξακολουθεί να έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσει σε μια πατρίδα που να του αναγνωρίζει την ιδιότητα του λαού.

Σε τελική ανάλυση, οι ταλαντεύσεις που κατά καιρούς επιδεικνύει η ισραηλινή ηγεσία ως προς το πέρασμα σε μια επόμενη κλιμάκωση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Γάζα όταν κλιμακώνονται οι αντιρρήσεις από τη Δύση και ιδίως τις ΗΠΑ, δείχνουν ακριβώς ότι είναι η δυτική υποστήριξη και η αντιμετώπιση του Ισραήλ ως «προκεχωρημένου φυλακίου» της Δύσης στη Μέση Ανατολή, που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για τον τρόπο που θεώρησαν αλλεπάλληλες Ισραηλινές κυβερνήσεις να ότι μπορούν να προχωρούν στις παράνομη κατοχή εκτάσεων, σε παράνομους εποικισμούς, σε πολεμικές επιχειρήσεις που ενίοτε έχουν τον κίνδυνο να αποσταθεροποιήσουν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.

Αντιθέτως, μια αντιστροφή της τρέχουσας στάσης των δυτικών κυβερνήσεων, όσο μακρινό ενδεχόμενο και εάν φαντάζει, υπό το βάρος της πίεσης από μαζικά κινήματα και μια μετατοπιζόμενη κοινή γνώμη, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μια ειρηνική λύση που θα μπορεί να εξασφαλίζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην πατρίδα, τη δυνατότητα Εβραίων και Αράβων να συνυπάρχουν ειρηνικά και δημοκρατικά σε όλη την περιοχή «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα» και τη σταθερότητα στη Μέση Ανατολή.

Και αυτό αναδεικνύει τη σημασία και την αποτελεσματικότητα των κινημάτων που ξεδιπλώνονται σήμερα και με τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεμπερδέψουν οι κυβερνήσεις, ακόμη και όταν σπεύδουν να τα αντιμετωπίσουν με καταστολή.

Σε τελική ανάλυση και το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ λοιδορήθηκε, συκοφαντήθηκε και συχνά κατεστάλη βάναυσα. Όμως, πλέον στη συλλογική μνήμη είναι ένα κίνημα δικαιωμένο που έγκαιρα είπε κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα ώστε να ήταν πολύ μικρότερο και το τίμημα σε αίμα. Όσο νωρίτερα δικαιωθεί το κίνημα για ειρήνη και δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη, τόσο το καλύτερο.