Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης είναι ο Άγγελος Κοντογιωργάκης στο «Ναυάγιο»

Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης δηλώνει «στρείδι». Ίσως είναι και το μόνο κοινό σημείο στον χαρακτήρα του με τον ήρωα που υποδύεται στο «Ναυάγιο», τον Άγγελο Κοντογιωργάκη. Παρά τον αυτοπροσδιορισμό του, όμως, η επικοινωνία μαζί του ήταν γρήγορη, άμεση, αστεία, ευγενική, στιλάτη και ουσιαστική –σαν ταινία του Luca Guadagnino.

Γνήσιος εκπρόσωπος της καλλιτεχνικής του γενιάς –ένας μιλένιαλ βεριτάμπλ-, ο Μιχαήλ Ταμπακάκης θέλει να διώξει τα βαρίδια του παρελθόντος, να αλλάξει τη στερεοτυπική νοοτροπία.

«Τι θα ήθελα να αλλάξω καλλιτεχνικά; Νομίζω αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει να αλλάζει, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα πράγματα και οι συνθήκες της δουλειάς, ότι δεν χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρξει κακοποίηση και βία για να υπάρξει τέχνη» λέει και συνεχίζει: «Εμένα, το βασικό που με προβληματίζει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη είναι ότι πρέπει να φτάσουμε σαν είδος, κάποια στιγμή, να μπορούμε συνολικά να αποδεχτούμε όχι απλά ότι είμαστε ίσοι, αλλά ότι είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε στον άλλον αυτό που δεν ανταποκρίνεται σε μας και δεν είναι ίδιο με μας».

Μια ακτινοβόλα σκέψη, η αιώνια λιακάδα ενός φρέσκου νου.

Μιλήσαμε για τον ρόλο του στο «Ναυάγιο» του MEGA, για τη συνεργασία του με τον Βασίλη Κεκάτο στο «Milky Way», για την επερχόμενη θεατρική παράσταση «Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» του Πέτρου Ζούλια, στην οποία θα υποδύεται τον Ντίκι Γκρίνλιφ, για τους απελπισμένους (;) έρωτες, την ηλεκτρονική dance μουσική και για τη λέξη «delulu».

«Μετά το ναυάγιο εκτιμώ πια τα πιο απλά πράγματα και τα καθημερινά»

Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης ως Άγγελος Κοντογιωργάκης με τη δημοσιογράφο του in Έφη Αλεβίζου.

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Για τον κρατούμενο που του έσωσε τη ζωή στο ναυάγιο

Αισθάνομαι ευγνώμων για τον άνθρωπο που με έσωσε. Και για το δώρο της ζωής που μου προσφέρθηκε από τον Θεό. Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου και η γενικότερη στάση ζωής μου μετά από αυτό.

Εκτιμώ πια τα πιο απλά πράγματα και τα καθημερινά. Και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει το σενάριο να μην είχα καταφέρει να ζήσω και να μην με είχε βοηθήσει αυτός ο άνθρωπος.

Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες σαν εφιάλτες από το ναυάγιο.

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Για τον θαυμασμό του στον Ιπποκράτη

Δεν πιστεύω ότι έχει κάτι που δεν έχω εγώ. Απλώς με συγκινεί το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος επέλεξε εκείνο το βράδυ να σηκωθεί και να έρθει να μας βοηθήσει. Ήταν ίσως ο μόνος που ενδιαφέρθηκε πραγματικά να βουτήξει μέσα στη θάλασσα και να μας βοηθήσει και έσωσε αρκετό κόσμο.

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Η γνώμη του για τον Βασιλείου

Κοιτάξτε να δείτε, λόγω της θέσης μου, δεν μου επιτρέπεται να μιλάω μεμονωμένα γι’ αυτά τα θέματα. Δεν μπορώ να μιλήσω για τον ιδιοκτήτη του Φοίνιξ.

«Νομίζω ότι αυτή η μοναχικότητα του χαρακτήρα με βοηθάει στο να είμαι συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στο επάγγελμά μου στο αστυνομικό σώμα»

«Έχασα τους γονείς μου όταν ήμουν πολύ μικρός και δεν έχω κάποιον στην Κρήτη. Γι’ αυτό επέλεξα κιόλας να μείνω στην πρωτεύουσα».

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Για τον Αντώνη και τον Μάκη

Ο Αντώνης είναι καλό παιδί, από επαρχία. Είναι αρκετά κλειστός. Δεν ξανοίγεται εύκολα. Νομίζω ότι είναι αρκετά πονεμένος άνθρωπος. Δεν έχω δεύτερες σκέψεις όμως.

Ο Μάκης είναι πολύ αγνός και καθαρός. Νομίζω είναι πολύ σωστή λέξη.

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Για την Βάσω

Τη Βάσω τη γνωρίζω από παιδί. Ήμασταν στο ίδιο σχολείο. Αυτή ήταν έναν χρόνο μικρότερη. Γνωρίζω την ιστορία για το προξενιό με τον Ζήση. Δεν ξέρω αν θα έκανα κάποιο ερωτικό βήμα, ίσως.

Άγγελος Κοντογιωργάκης – Για τον μοναχικό του χαρακτήρα

Έχασα τους γονείς μου όταν ήμουν πολύ μικρός και δεν έχω κάποιον στην Κρήτη. Γι’ αυτό επέλεξα κιόλας να μείνω στην πρωτεύουσα. Νομίζω ότι αυτή η μοναχικότητα του χαρακτήρα με βοηθάει στο να είμαι συγκεντρωμένος και αφοσιωμένος στο επάγγελμά μου στο αστυνομικό σώμα.

«Υπήρχε μια νοοτροπία ότι όσο περισσότερο πάσχεις πραγματικά, τόσο καλύτερη θα είναι η τέχνη σου, το οποίο δεν αφορά κανέναν πια»

«Δεν χρειάζεται να έχεις ψυχολογικά προβλήματα για να είσαι καλός στο θέατρο».

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για το κοντράστ του με τον ρόλο στο «Ναυάγιο»

Νομίζω ότι δεν έχω καμία σχέση. Κι αυτός είναι ελεύθερο πνεύμα, με άλλον τρόπο. Νομίζω διαφέρει η ιδιοσυγκρασία και ίσως και λίγο το IQ.

Καμιά φορά μπορεί να κληθείς να παίξεις έναν χαρακτήρα που έχει υψηλότερο ΙQ από σένα. Αυτό είναι ένα ζήτημα σε σχέση με τον ρόλο. Σιγά σιγά μπήκα σε αυτό και μπόρεσα να καταλάβω έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι τόσο πονηρός και να είναι πιο αγαθός. Νομίζω πως αυτό είναι πυρηνικό κομμάτι, στο οποίο διαφέρουμε, ότι δεν έχει δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Είναι πολύ πιο pure.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για την ψυχοθεραπεία μετά το σχολείο

Νομίζω η εφηβεία με ώθησε να κάνω ψυχοθεραπεία. Δεν είχα μια δύσκολη εφηβεία με την έννοια των εκρήξεων. Δεν ήμουν ποτέ έτσι, δεν είχα εντάσεις, αλλά το βίωνα πολύ έντονα μέσα μου. Οπότε, κάποια στιγμή ήρθε μια ανάγκη να μιλήσω γιατί γενικά δε μιλάω, είμαι πάρα πολύ κλειστός. Οπότε κάπως προέκυψε και ήταν τελείως δικό μου. Δηλαδή, είπα τώρα θέλω να μιλήσω σε κάποιον.

Σε αυτό ταιριάζουμε με τον ρόλο του Άγγελου. Είμαι κλειστός, είμαι στρείδι. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είμαι open και δεν φιλτράρω τίποτα αλλά γενικά σαν χαρακτήρας είμαι πολύ κλειστός.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τα αντιφατικά στοιχεία του χαρακτήρα του

Αντιφατικά; Ναι, νομίζω το πιο βασικό είναι ότι μπορεί να είμαι πάρα πολύ σοβαρός και ταυτόχρονα σούργελο. Έχει να κάνει λίγο και με το ποιους έχω γύρω μου, κατά πόσο νιώθω ασφάλεια και αποδοχή και μπορώ να ανοιχτώ. Αλλιώς κλείνομαι.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για την τέχνη της παρατήρησης

Η παρατήρηση έχει να κάνει απόλυτα με τη δικιά μας τέχνη. Να το κάνουμε διαρκώς, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, να είμαστε σε μια διαρκή εγρήγορση.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη δική του καλλιτεχνική γενιά

Τι θα ήθελα να αλλάξω καλλιτεχνικά; Νομίζω αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει να αλλάζει, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται τα πράγματα και οι συνθήκες της δουλειάς, ότι δεν χρειάζεται, δηλαδή, να υπάρξει κακοποίηση και βία για να υπάρξει τέχνη. Αυτό νομίζω είναι κάτι το οποίο υπήρχε σαν αντίληψη και όντως γινότανε. Και υπήρχε μια νοοτροπία ότι όσο περισσότερο πάσχεις πραγματικά, τόσο καλύτερη θα είναι η τέχνη σου, το οποίο δεν αφορά κανέναν πια.

Είναι τελείως λάθος και αυτό κουμπώνει πάνω στην ψυχανάλυση και την ψυχοθεραπεία ότι όσο καλύτερα ξέρεις αυτό που σου συμβαίνει μέσα σου και μπορείς να το αναγνωρίσεις μετά, μπορείς πιο εύκολα να το φέρεις στη δουλειά σου -όντας υγιής, δεν χρειάζεται να έχεις ψυχολογικά προβλήματα για να είσαι καλός στο θέατρο. Αυτό είναι κάτι παρεξηγήσιμο.

Ο καλεσμένος καλλιτέχνης. Λίγο dark και λίγο πάσχω και πονάω και υποφέρω και μαυρίλα και κατάθλιψη.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τα θέματα που θα ήθελε να θίξει μέσα από την τέχνη του

Εμένα το βασικό που με προβληματίζει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη είναι ότι πρέπει να φτάσουμε σαν είδος, κάποια στιγμή, να μπορούμε συνολικά να αποδεχτούμε όχι απλά ότι είμαστε ίσοι, αλλά ότι είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε στον άλλον αυτό που δεν ανταποκρίνεται σε μας και δεν είναι ίδιο με μας. Νομίζω αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο θα φτάσουμε στο ιδεατό.

Έχει να κάνει με την ενσυναίσθηση, ότι μπορώ να δεχτώ αυτό που δεν ακουμπάει σε μένα, μπορώ να το αποδεχτώ σε σχέση με τον άλλον και είμαι εντάξει εφόσον δεν εμποδίζει την ελευθερία τη δικιά μου ή την ελευθερία του άλλου.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη σπίθα της ηθοποιίας

Από μικρός μου άρεσε να ζωγραφίζω πάρα πολύ και να κάνω χειροτεχνίες. Μουσική όχι τόσο, ενώ ήμουν πολύ καλός, είχα αυτί και τα λοιπά, αλλά είχα περισσότερο κλίση ζωγραφική, γλυπτική, τέτοια πράγματα -και μετά με το σχολείο, με κάποιες παραστάσεις, άρχισα να μπαίνω στο θέατρο. Φυσικά έπαιξαν ρόλο και οι αναφορές από τους γονείς μου σε σχέση με τη μουσική και το παιδικό θέατρο παιδικό και τον καραγκιόζη. Κάπως έγινε ένα μείγμα, ένα κράμα και μετά μεγαλώνοντας, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ανακάλυψα το θέατρο.

Τι με ευχαριστεί σε αυτή τη δουλειά; Δεν ξέρω, είναι πολύ κοινότυπο, αλλά νομίζω αυτή η ελευθερία που νιώθεις τουλάχιστον πάνω στη σκηνή, γιατί θέατρο έκανα στο σχολείο δεν είχα σχέση με την κάμερα. Αυτό ήρθε πολύ μετά. Και είναι και αυτή η ανάγκη να είσαι εκεί και να αναπνέεις πάνω πάνω σε αυτό.

«Αυτό που σε τραβάει στον άλλον ακουμπάει κάτι σε εσένα βαθιά τραυματικό και αυτό σε τσιτώνει. Εκεί κανονικά φεύγουμε»

«Είναι πάντα χαρά να δουλεύεις με ανθρώπους σαν τον Βασίλη Κεκάτο, με όρεξη και όλο αυτό τον κόσμο που φέρει».

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη διασημότητα -«είναι αναγκαίο κακό;»

Κακό δεν θα τη χαρακτήριζα. Αναγκαία επίσης δεν είναι. Δηλαδή, ή προκύπτει ή δεν προκύπτει -άμα προκύψει οκέι. Νομίζω έχει να κάνει καθαρά με εσένα και το πώς το διαχειρίζεσαι. Δεν είναι ούτε κάτι επιβαρυντικό, θεωρώ. Δεν είμαστε και στο Χόλιγουντ… Στην Ελλάδα είμαστε μια χαρά.

Δεν αισθάνομαι ότι με επιβαρύνει κάπως έξτρα. Άμα θέλω κάτι να το αποφύγω, ξέρω πώς να το αποφύγω. Δεν έχω νιώσει ότι με έχει δεσμεύσει ποτέ κανένας για κάτι που δεν θέλω. Το ότι μπορεί να χαιρετήσω πέντε ανθρώπους παραπάνω στο δρόμο, είναι και ωραίο κάπως. Μπορεί να σε έχουμε δει να σου λένε ένα μπράβο, να θέλουνε μια φωτογραφία μαζί σου…

Όταν ασχολούνται με την προσωπική σου ζωή; Αισθάνομαι ότι εκεί μπορείς να βάλεις τα όριά σου. Δεν νομίζω ότι μπορεί να παρέμβει κανένας αν δεν το επιτρέψεις εσύ. Αφήνεις χώρο να συμβεί το οτιδήποτε. Άμα δεν το επιτρέπεις, δεν νομίζω ότι θα ασχοληθεί κάποιος τόσο πολύ μαζί σου. Πρέπει λίγο να το θέλεις.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τους απελπισμένους έρωτες

Αν ο έρωτας είναι πιο έντονος όταν τον άλλον δεν μπορείς να τον έχεις; Δεν ξέρω. Τώρα είμαι και εγώ σε μια προσωπική αναζήτηση που κάπως έρχεται πάνω σε αυτό. Εντάξει, πάντα το απαγορευμένο και το κάπως πιο κρυφό, το μυστικό, έχει κάτι.

Αλλά από την άλλη, σε σχέση με όρους ψυχανάλυσης, επειδή το έχω ψάξει λίγο τελευταία, εκεί που υπάρχει το πρόβλημα και εσύ νιώθεις ότι κάπως ταυτίζεσαι, εκεί υπάρχει τραύμα.

Αυτό που σε τραβάει στον άλλον ακουμπάει κάτι σε εσένα βαθιά τραυματικό και αυτό σε τσιτώνει. Εκεί κανονικά φεύγουμε.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για το πείσμα της δυσκολίας

Ναι, η δυσκολία με πεισμώνει πολύ γιατί τα αντιμετωπίζω όλα σαν πρότζεκτ, σαν στόχο και θέλω να κατακτήσω. Οπότε, ναι, με πεισμώνει όταν κάτι έχει challenge και δεν είναι εύκολο.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για την ταινία «Δεν ακούμε τα Τραγούδια» του Τάκη Παπαναστασίου

Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου επαγγελματική εμπειρία με την κάμερα. Έτυχε να την δω κάπως πρόσφατα πάλι και διαπίστωσα ότι δεν γνώριζα τεχνικά πράγματα, αλλά είχε κάτι πολύ αληθινό και πρωτογενές που μπορεί να έχει χαθεί στην πορεία, αλλά ήταν πολύ ωραίο.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για την αυτοκριτική

Είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Με χτυπώ αλύπητα. Προσπαθώ, πλέον να είμαι λίγο πιο επιεικής.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τις ταινίες που είδε φέτος

Λοιπόν, είδα την «Ανατομία μιας Πτώσης», που πήρε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και τρελάθηκα. Είδα ένα κορεάτικο, το «Past Lives», πάρα πολύ συγκινητικό. Έφυγα στα τέσσερα από το σινεμά. Είδα και το «Killer», το οποίο περίμενα πάρα πολύ αλλά δεν μου άρεσε.

Ίσως έχουμε μεγάλες προσδοκίες από τον Φίντσερ, είναι ο αγαπημένος μου. Εντάξει, μια πάρα πολύ καλή ταινία αντικειμενικά, απλά εμένα δεν με ακούμπησε κάπου.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη συνεργασία του με τον Βασίλη Κεκάτο στο «Milky Way»

Είναι πάντα χαρά να δουλεύεις με ανθρώπους σαν τον Βασίλη Κεκάτο, με όρεξη και όλο αυτό τον κόσμο που φέρει. Και σίγουρα είναι μια δουλειά που μοιάζει με γύρισμα ταινίας. Δεν έχει σχέση με τηλεοπτικό γύρισμα. Βέβαια και οι σειρές έξω με αυτόν τον τρόπο γυρίζονται, εννοώ οι μίνι σειρές που βλέπουμε… Οπότε ήταν πολύ ωραία εμπειρία.

Εντάξει, εγώ ένα guest έκανα. Ο Βασίλης έχει τον τρόπο να σε ξεκλειδώνει. Να πας σε κάποιες περιοχές που δεν θα τολμούσες εύκολα. Επειδή τον εμπιστεύεσαι, αφήνεσαι και πας.

Βλέποντας τη σκηνή, μετά, ίσως από μόνος μου να μην τα είχα τολμήσει να πάω εκεί. Αλλά ο Βασίλης μπορεί να σε κατευθύνει και να σε προστατεύσει. Σε εμπιστεύεται και τον εμπιστεύεσαι. Είναι αμοιβαίο.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για την επικείμενη θεατρική παράσταση «Ο Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ»

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Πέτρος Ζούλιας, έχει κάνει και τη διασκευή πάνω στο λογοτεχνικό κείμενο της Πατρίσια Χάισμιθ και είναι φανταστική. Δηλαδή κάθε μέρα στην πρόβα ανακαλύπτουμε και κάτι καινούργιο. Είναι μοναδικός ο τρόπος που έχει προσεγγίσει τη συγγραφέα μέσα από το έργο της και το έχει κάνει θεατρικό.

Είναι δηλαδή σαν να φτιάχτηκε για το θέατρο. Επειδή είναι πολύ έντονη και η εικόνα που έχουμε από τις ταινίες. Και εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ πώς θα γίνει η παράσταση. Κι όμως, έχει μπει πάρα πολύ βαθιά στον πυρήνα του έργου, που είναι πολύ ανθρώπινο και στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ. Νομίζω είναι πάρα πολύ ωραίο.

Εγώ υποδύομαι τον Ντίκι Γκλίνλιφ, που ουσιαστικά παίρνει τη θέση του Ρίπλεϊ και θέλει να γίνει αυτός.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη διασκέδαση και τον ελεύθερο χρόνο του

Πάντα βρίσκω λίγο χρόνο να διασκεδάσω και να έχω λίγο χρόνο για μένα -νομίζω είναι πολύ παραγωγικό.

Κάνω γυμναστική, συναντάω φίλους, ζωγραφίζω μουσική, θα βγω και έξω, θα πάω για φαγητό και για ποτό. Προσπαθώ να τα κάνω όλα, να μη μου λείπει κάτι, να υπάρχει μια ισορροπία.

Ακούω πιο ηλεκτρονική, dance, ξένη μουσική.

Μιχαήλ Ταμπακάκης – Για τη λέξη της εποχής, delulu

Τι σημαίνει; Είχα δει κάποια στιγμή το hastag #delulu ψάχνοντας κάτι για το «Ναυάγιο» και νόμιζα ότι ήταν κάποια υπόθεση. Υπόθεση Ντελούλου.

*Eυχαριστούμε για την φιλοξενία την ΚΛΩΣΤΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ «ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ» ΕΛ. Δ. ΜΟΥΖΑΚΗΣ