Ο Αλέξης, ο «Νιόνιος», το Λαύριο και ο φόβος για το αύριο

Ένα παλιό τραγουδάκι του Διονύση Σαββόπουλου, του γνωστού σε όλους μας «Νιόνιου», λέει: «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά,

στην αγορά στο Λαύριο.

Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά,

κι όλο φοβάμαι το αύριο».

Ο Αλέξης Τσίπρας από το Λαύριο βρήκε κάτι να παίξει, βρήκε το δικό του αφήγημα, βγαλμένο από τις στάχτες του Ματιού και από τα δάκρυα των συγγενών για τους 91 νεκρούς.

Ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι 44 ετών και χωρίς τιράντες και γυαλιά, όμως, σε αντίθεση με τον «Νιόνιο» ξέρει τι να παίξει στα παιδιά.

Ο ήχος της μπουλντόζας είναι το νέο αφήγημα ενός νέου ανθρώπου που ήταν μόλις 5 ετών όταν γράφτηκε το τραγουδάκι. Και η αγορά στο Λαύριο του έδινε ένα ωραίο φόντο για να μας μιλήσει για το… αύριο, όπως αυτός το φαντάζεται.

Δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για την κυβέρνησή του, για τα λάθη που μπορεί να έκαναν φορείς που είναι κάτω από την πολιτική της ευθύνη.

Δεν αναζήτησε ούτε μια «καθαρή» συγγνώμη, προφανώς γιατί στον αξιακό του κώδικα δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής διακρίναμε από την ομιλία του η οποία επεκτάθηκε κυρίως στο πως θα σταματήσει την άναρχη δόμηση και πώς θα κατεδαφιστούν τα αυθαίρετα.

Όχι ότι δεν είναι σημαντική η επόμενη ημέρα κι ένα σχέδιο που η πολιτεία θα έπρεπε να εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες. Όμως, το να το ανακοινώνει πομπωδώς ο κ. Τσίπρας με θεατές τους κ. Φάμελλο, Σπίρτζη και Σταθάκη που έβαλαν την υπογραφή τους στον πιο γενναιόδωρο νόμο για την τακτοποίηση αυθαιρέτων, αυτό από μόνο του αποτελεί ύβρη στους νεκρούς.

Στους νεκρούς που να θυμίσουμε ο συγκυβερνήτης του Πάνος Καμμένος στοχοποίησε όταν πήγε στο Μάτι την επόμενη ημέρα της τραγωδίας.

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό να προσπαθείς να αλλάξεις σελίδα όταν η προηγούμενη φέρει και το δικό σου στίγμα.

Αυτό που μένει από την ομιλία του Τσίπρα στο Λαύριο είναι ότι δεν μπόρεσε για άλλη μια φορά να εμφυσήσει στον πολίτη το αίσθημα της ασφάλειας, ότι υπάρχει ή μπορεί να φτιαχτεί ένα κράτος που θα τον προστατεύει στις δύσκολες στιγμές.

Ο κ.Τσίπρας ακολούθησε την πεπατημένη. Επικοινωνιακή διαχείριση μιας τραγωδίας που θα συγκινεί τους Ελληνες για πολλά χρόνια. Το αίμα τόσων αθώων ανθρώπων ζητά δικαίωση. Ζητά κυρίως την ανάληψη των πραγματικών ευθυνών από τους πολιτικούς που κυβερνούν, που έχουν θέσεις ευθύνης.

Ο «Νιόνιος» φοβόταν για το αύριο», πριν 40 χρόνια. Ο ίδιος φόβος παραμένει…