Αραγε έχουμε συμφωνία;

Το πρωί της Τρίτης ο συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος έσπευσε να προκαταλάβει τις εξελίξεις. Και εν μέσω διαπραγμάτευσης για το Σκοπιανό προέβλεψε ότι η όποια συμφωνία (η οποία πάντως περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία), δεν πρόκειται να περάσει από την πΓΔΜ, συνεπώς και εκείνος δεν θα κληθεί να λάβει καμία δύσκολη απόφαση και να την καταψηφίσει.

Λίγες ώρες αργότερα, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο τηλέφωνο με τον σκοπιανό ομόλογό του Ζόραν Ζάεφ.

Και αμέσως έσπευσε να θέσει σε εφαρμογή το επικοινωνιακό του παιχνίδι.

Επισκέφτηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είπε ότι έχουμε συμφωνία για το όνομα Βόρεια Μακεδονία και με κάποιες αόριστες αναφορές ενημέρωσε ότι θα υπάρξει και συνταγματική αναθεώρηση στην γειτονική χώρα και χρήση της ονομασίας έναντι πάντων.

Πλην όμως:

Στα Σκόπια ο Πρόεδρος Ιβανώφ εξακολουθεί να διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό Ζάεφ για κρίσιμα σημεία της «συμφωνίας». Παράλληλα, για τη συνταγματική αναθεώρηση απαιτείται πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής της πΓΔΜ, την οποία ο κ. Ζάεφ αυτήν την στιγμή δεν διαθέτει.
Υπάρχει δε και η εκκρεμότητα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια, το οποίο θα πρέπει να γίνει κάποια στιγμή έως το τέλος του έτους.
Όπως επίσης φάνηκε ακόμη και από τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα, το «έναντι πάντων» δεν ισχύει. Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει την χώρα ως Severna Makedonija, οι υπόλοιποι ως Βόρεια Μακεδονία στην εκάστοτε γλώσσα.
Συνεπώς, τι έχουμε;
Αν μπορούμε να πούμε κάτι με βεβαιότητα είναι ότι υπάρχει μία συμφωνία μεταξύ των δύο Πρωθυπουργών. Αυτό – και μέχρι στιγμής τίποτε άλλο.
Κάτι που όμως σημαίνει ότι ενδέχεται ο κ. Τσίπρας να έχει συμφωνήσει σε κάτι, η συμφωνία του αυτή να παράξει πολιτικά και νομικά αποτελέσματα και τα επόμενα στάδια των αλλαγών να έλθουν σε δεύτερη μοίρα. Κάτι που θα σημάνει επίσης, ότι ο κ. Τσίπρας θα έχει εγκλωβίσει την χώρα σε μία διαδικασία, πιθανώς επικίνδυνη και χωρίς ασφαλιστικές δικλίδες.

Η βιασύνη του Πρωθυπουργού να προχωρήσει σε κινήσεις υψηλού συμβολισμού, όπως η επίσκεψη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ένα διάγγελμα εν κενώ, καταδεικνύει την αγωνία του.
Στην ουσία θέλει να παρατήσει ότι κλείνει το Σκοπιανό. Το κάνει όμως άρον άρον και όπως όπως. Και υπό αυτές τις συνθήκες παρουσιάζει τα αυτονόητα και τα εκ των ων ουκ άνευ (συνταγματικές αλλαγές, χρήση έναντι πάντων), ως μεγάλες κατακτήσεις άλλης μίας διαπραγμάτευσης – της ειδικότητάς του, ως γνωστόν. Για το ότι «πήραμε πίσω την Ιστορία μας» καλύτερα να μην μιλάμε…

Το μείζον παραμένει:
Ακόμη και αν  ο κ. Τσίπρας έχει συμφωνήσει με τον ομόλογό του, η ελληνική Βουλή τι θα κάνει;
Ή μήπως με τα χρονοδιαγράμματα που έχει συμφωνήσει ο κ. Τσίπρας μεταθέτει εντέχνως την ευθύνη στην επόμενη Βουλή; Αυτό προφανώς εξαρτάται από το πότε θα αποφασίσει να κάνει εκλογές…