Η ιδιωτική ασφάλιση ως όχημα ανάπτυξης

Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που καλείται να λύσει η εκάστοτε κυβέρνηση, είναι αυτό του ασφαλιστικού, κυρίως μετά τις συνεχείς περικοπές των συντάξεων στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων.

Είναι γεγονός πως με τον τρόπο που είναι δομημένο σήμερα το ασφαλιστικό σύστημα, δεν είναι ανταποδοτικό, αλλά καθαρά εισπρακτικό, με στόχο την μείωση δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Σήμερα η ιδιωτική ασφάλιση και κυρίως οι μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, με την εφαρμογή όλου του κανονιστικού πλαισίου περί κεφαλαιακής επάρκειας, αλλά και πώλησης και διανομής ασφαλιστικών προϊόντων, έχουν περάσει σε μία φάση ωριμότητας και διασφάλισης τόσο των καταναλωτών, όσο και των μετόχων επενδυτών, γεγονός που μπορεί να καταστήσει τον ιδιωτικό τομέα, τον τρίτο μεγάλο πυλώνα του ασφαλιστικού συστήματος.

Πιο συγκεκριμένα, η ενσωμάτωση της οδηγίας Solvency II, εισάγοντας ποιοτικές και ποσοτικές απαιτήσεις, η ενίσχυση του δείκτη SCR όσον αφορά την φερεγγυότητα, αλλά και η εφαρμογή του IDD (Insurance Distribution Directive) που αναφέρεται στην συνολική ευθύνη των εταιριών όσον αφορά ολόκληρο τον κύκλο διανομής των ασφαλιστικών προϊόντων, μέσα από πιστοποιημένους και εγγεγραμμένους διαμεσολαβητές σε μητρώο, ώστε να είναι ανά πάσα στιγμή, ανιχνεύσιμος ο τρόπος και η διαδικασία πώλησης, δημιουργούν συνθήκες σταθερότητας και ανάπτυξης νέων εργασιών.

Η ενίσχυση της διαφάνειας των ασφαλιστικών προϊόντων, μπορεί όντως να δημιουργήσει ένα νέο πυλώνα ασφάλισης στην οικονομία, πέραν της εθνικής εγγυημένης αναδιανεμητικής σύνταξης και των επαγγελματικών ταμείων που έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο.

Αν εφαρμοστεί ένα συνδυασμένο κεφαλαιοποιητικό σύστημα, τότε οι πολίτες, θα έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν την ιδιωτική ασφάλιση ως συμπληρωματική της εθνικής, τόσο για περίθαλψη όσο και για σύνταξη, αρκεί να εφαρμοστούν συγκεκριμένα φορολογικά κίνητρα, τα οποία θα κάνουν τα ασφάλιστρα ελκυστικά, ενώ οι εταιρίες θα μπορέσουν να σχεδιάσουν όλο και πιο προσωποποιημένα προϊόντα καλύπτοντας επαρκώς τις ανάγκες των ασφαλισμένων.

Ο τρίτος ασφαλιστικός πυλώνας, αν εφαρμοστεί σωστά, μπορεί μακροπρόθεσμα, να μεταφέρει ένα μέρος του κοινωνικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα, μέσα από κατάλληλες προϋποθέσεις, αντιμετωπίζοντας με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, τόσο απρόσμενα προσωπικά περιστατικά, όσο και φυσικές καταστροφές, οι οποίες θα επιβάρυναν με υπέρογκα ποσά των κρατικό προϋπολογισμό.

Είναι λοιπόν απολύτως απαραίτητος, ο ανασχεδιασμός του ασφαλιστικού συστήματος, με την διάχυση όλων των πυλώνων στην οικονομία, ώστε να λάβει και η ιδιωτική πρωτοβουλία τον ρόλο που της αναλογεί στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός